Zoeken in deze blog

zaterdag 6 december 2008

Trainingstocht 6 december

Winsumerdiep - Vandaag heb ik weer een rondje gevaren. Een kleintje dan, het weer was immers prachtig maar de Sinterklaasviering staat ook nog voor de deur. Gewapend met mijn camera ben ik op stap gegaan om de aanpassingen aan de kanosluis bij de Oude Ae vast te leggen. Onderweg heb ik vooral naar de lucht gekeken en van de verschillende wolkenpartijen een foto gemaakt. Zoals je kunt zien, was het zo goed als windstil.
Op de terugweg ben ik ingehaald door zo'n grote wolk. Gelukkig viel de hoeveelheid regen mee.

zondag 30 november 2008

Trainingstocht 30 november


Onderdendam - Het was vandaag rustig weer. Ik heb de Sinterklaasdrukte even aan de kant geschoven en mijn spullen gepakt. Nadat ik eerst wat pannen op het dak heb rechtgelegd die na de stormen van de voorbije weken naar beneden geschoven waren, heb ik de boot te water gelaten. In mijn nieuwe winterjack, waterdicht en knellend sluitend om pols en nek, heb ik het niet koud gehad tijdens mijn winterse trainingstocht. Regelmatig heb ik de kol even los getrokken om de warme lucht de ruimte te geven.


Nu de sluizen bij Schaphalsterzijl en Abelstok meer dicht dan open zijn, heb ik gekozen voor een heen-en-weer naar Onderdendam. Een kilometer of 6 enkele reis, met een uitstapje over de Oude Ae om te kijken wat het waterschap aan verbeteringen heeft aangebracht.

De oude kanosluis is vervangen door een overdraagplaats. Direct na het overdragen, moet je een tunnel in (onder een fietsbrug door) waar langs de zijden grijplijnen zijn bevestigd. Of ze handig zijn voor een kanovaarder kan ik zo snel niet beoordelen, maar ik kan me voorstellen dat je door de kromming van de buis beter in het midden kunt blijven.

Het was sinds lange tijd (zo voelt het althans) weer eens varen en het duurde even voordat mijn dieseltje weer lekker op stoom was. Mijn ijzergehalte moet nog omhoog, dus dat kan ook nog parten gespeeld hebben.

Onderweg veel eenden, meerkoeten, zwanen en een enkele roofvogel gezien. Een prima uitnodiging om dit soort tochtjes regelmatig te herhalen.

vrijdag 14 november 2008

Beugelbekkies

Groningen - Vandaag zijn Tim en Jeroen toegetreden tot de groep Beugelbekkies. De slotjes werden achter om de kiezen en voor op de tanden geplakt en daarna voorzien van een een draadje dat dienst doet als veer. De draad zit geklemd met elastieken om de slotjes. Tim koos daarbij voor het kleurenpallet oranje/groen en Jeroen hield het praktisch op blauw.

Jeroen heeft een tand teveel, in melkgebit en ook in het blijvende gebit. Het dubbelpaar uit het melkgebit is vandaag getrokken zodat het wisselen versneld wordt.

De komende jaren gaan we maandelijks een bijstelling doen van de veer (in sterkte en dikte) totdat het proces van wisselen is afgerond. Dat houdt ons dus wel even bezig.

zaterdag 8 november 2008

KVW wintertocht I - 8 november

Booze Wijf - Om 14.00 uur verzamelen bij de platbodemhaven. We redden het net na een valse start. Onderweg moesten we nog een spatzeil van de waslijn halen, verder verliep het op rolletjes. Steven had me al ingehaald en Bert kwam net aanrijden toen wij de auto parkeerden. Hadden we toch nog een achterstand omdat we ons nog om moesten kleden. Geen nood, zo gedaan.
Om 14.10 uur lagen we te water, helder blauwe lucht en een windkracht 2 in plaats van de voorspelde 4. Later zou de wind iets aantrekken maar op de terugweg was het zeker geen 5.

Het viel me tegen deze keer. Ik had 2 weken veel last gehad van mijn knie (slijtage volgens ingewijden) en had me daar op voorbereid. Al snel bleek echter mijn rechter schouder de zwakke plek te zijn en na 500 m moest ik toch echt even doorbijten om niet op te geven. Bert zette de toon en Steven ging er vlak achter aan. Mathilde en ik zochten elk een eigen weg op het grote meer, de zon en wind tegemoet.

Bij Stropersplaat hebben we 15 minuten thee gedronken. Met de wind in de rug konden we rustig terugvaren. Ik koos voor een route die meer op het meer lag, dan had ik meer lol van de achterop komende golven en kans op mini surfjes. Het mooie van deze dag was dat we het meer voor ons zelf hadden en dat we met prachtige zon vertrokken zijn en dan vervolgens langzaam de dag zien doven zeg maar. Het licht wordt zwakker, de kracht van de zon neemt af, de maan staat zichtbaar aan de hemel en tegen de tijd dat je terug bent schemert het al aardig.

De bloedbank had me deze week al afgewezen op grond van een te laag HB; wellicht dat het vandaag meespeelde in mijn strijd tegen de wind. Op zich voeren we niet hard en toch had ik er alle moeite mee. Het lijf had gewoon niet meer power te vergeven. Puntje voor de huisarts en nog meer voor de voornemens serieus aandacht te geven aan de conditie.

Het plan is om in geval van mooi weer in het weekend (op dinsdag al redelijk in te schatten via Windguru) dit soort tochten te gaan varen. Geen vaste data plannen maar gewoon spontaan de mogelijkheden gebruiken die er zijn. Lastig voor de gezinsplanning, maar des te beter voor de vaarbeleving.

KVW wintertochten

Winsum - Bij de evaluatie vorige week hebben we het idee opgevat om ook in de winter zoveel als mogelijk door te varen op groter water.
Vandaag starten we op initiatief van Bert met een tocht over het Lauwersmeer. Verzamelen om 14.00 uur bij de platbodem haven bij het Booze Wijf.
De verdere agenda zullen we een dezer dagen uitwerken en bekend maken via de agenda op de website van de KVW.

zondag 2 november 2008

KVW Evaluatie zeesectie

Winsum - Afgelopen woensdag heeft de zeesectie haar activiteiten geëvalueerd. Het was een leuke en enerverende bijeenkomst en vele trouwe zeesectie vaarders waren aanwezig.

Het duurde even voor de kachel warm was, de stemming zat er echter al vanaf het begin goed in. De koffie stond klaar en Herman had voor de koeken gezorgd. Zelf had ik een laptop met een screensaver lopen (gedefinieerd over al mijn kayak foto's).

Het was een korte en krachtige avond. Ervaringen werden duidelijk en helder uiteengezet en een ieder kon zijn punten inbrengen.

In het kort mijn leerpunten voor het volgende seizoen en verder:
- hoewel niet altijd strikt noodzakelijk, elke tocht aandacht vragen voor groepsgedrag en dit in de praktijk ook toepassen
- een tocht evaluatie, na iedere tocht (d.i. een in onbruik geraakt oud KVW gebruik)
- een trainingsprogramma samenstellen voor de april-tochten
- een april-tocht dan wel rustig laten starten als warming-up
- leden zijn zelf verantwoordelijk voor hun conditie, dit maakt dat we ook grotere tochten aan het begin van het seizoen kunnen inplannen die ons door anders gesloten vaar
gebieden kunnen leiden.
- harde wind maakt lastig redden (ervaring van een apriltocht); dit vraagt om meer praktijk oefening
- de avondtochten zo plannen dat lange en korte tochten mogelijk zijn en dat we niet steeds met hetzelfde getijde te maken hebben
- het aantal avondtochten was niet teveel gebleken het afgelopen jaar.
- voor nachttochten is goede verlichting van man en materiaal nodig; de vereniging kan overwegen een zoeklicht aan te schaffen om afgedreven materiaal en mensen op te sporen.
- het maken van foto's remt de snelheid in de groep, dit dus matig toepassen
- deelnemers aan een tocht krijgen een tochtplan van de tochtleider mee
- over het algemeen is er behoefte aan meer aandacht voor risicovolle situaties en het redden in zwaardere omstandigheden
- tochtleiders informeren de groep meer over de samenstelling van de groep en geven daarbij de sterkten en zwaktes aan voor deze tocht
- deelnemers hebben qua materiaal elk een voor hun vaarniveau passend uitrustingsniveau bij zich; in overleg met de tochtleider kan een deel van de uitrusting gelet op de omstandigheden aan wal blijven.

Als suggestie hebben we het varen in de winter overgenomen. Bert, Bram en ondergetekende maken een opzetje voor een plan.

NL op Zonne energie en Wind energie

Beste mede-aardebewoner,

De uitzendingen van 'Tegenlicht' op 20 en 27 oct. (Here comes the sun en Het land van zonnestroom en windenergie)
waren voor mij een echte eye-opener: er is zo veel meer mogelijk in energieland...

Op dit moment loopt er een handtekeningenactie om energiemaatschappijen te verplichten stroom van particulieren
af te nemen tegen een vast en reëel tarief. Hiermee zou kleinschalige energiewinning (door particulieren) een enorme
oppepper krijgen, zeker nu de prijs van zonnepanelen daalt en het rendement stijgt. De bouw van nieuwe centrales
wordt dan zelfs overbodig.
Waar veel mensen in dezelfde richting lopen, ontstaat vanzelf een weg!

Klik nu op
www.insnet.org/feedin en laat je stem horen,

Omwille van de toekomst van moeder aarde.

zondag 19 oktober 2008

PEDDELPRAAT Urk - Trintelhaven - 17 oktober

Trintelhaven - Op zaterdag stond de wekker al weer op vroeg; Herman had de vertrektijd loods op 6.40 uur gesteld om tijdig in de Trintelhaven te zijn. Het verzoek van Dick had hij gelukkig gepareerd, die wilde graag dat we via Fort Aalden zouden reizen, minimaal één uur extra reistijd enkele reis erbij.
Uiteindelijk vertrokken we tegen 7.00 uur en stonden we om 8.45 uur als eerste bij de Trintelhaven. Kort daarna arriveerden er meer mensen met kano en al snel liep de parkeerplaats vol. Een korte bezichtiging van het havengebied leverde niet direct een mooie instapplaats op, die bleek vlak bij de afslag aan de andere kant van de dijk te liggen. Onno stond ons daar al op te wachten.
Na een snel handen schudden met namen als Kees, Jaap, Daan, Onno, Sandra, Dick, Marjanne, Fons en een paar waarvan ik de naam al weer ben vergeten, bereidden we ons snel voor op de komende tocht. Het was een gemengde groep en ik was benieuwd naar hoe het samen zou varen.
Eenmaal de kano's aan het water, gaf Onno een korte instructie. De windvoorspelling voor de heenreis was ZW 3-4, later 4-5. Een enkel buitje zou ons te beurt kunnen vallen. Het was een gemengde groep, met snelle en langzame vaarders. Onno stelde veiligheid voorop en wilde zonder formele rollen toe te delen dat een ieder het zicht op de groep hield.

Met goede moed gingen we op pad, ik hoorde nog een kreet "Wie er het eerste is!" en dat schiep verwachtingen. Eenmaal op het water bleek het even zoeken wie de koers zou bepalen. Een koers 80 graden bleek niet door iedereen op dezelfde manier gehanteerd te worden en uiteindelijk werd duidelijk wie de echte hazen zouden zijn. De wind schuin van achteren, golven van opzij, deels van achteren komend. Het bleek voor een enkeling moeilijk te besturen. Zelf had ik ook last om mijn scheg goed te gebruiken, als ik me niet vergis zat die van Jaap helemaal vast en toen dat eenmaal was verholpen, gingen we in een heel rustig tempo op naar Urk.

Urk zie je al vanaf een afstandje liggen waardoor het op koers varen kon worden verlaten door op zicht te gaan varen. Dat gaf al meer rust in de groep. De karakteristieke bouw van de kern van Urk zag er fotogeniek uit; laag licht tussen gebroken bewolking, ik denk dat er mooie foto's van gemaakt zijn.

Bij aankomst lieten twee mensen zich verrassen door de rollers en zij kozen voor een wandeling naar de wal. Eenmaal daar, heb ik mijn materiaal nog een keer gecontroleerd en de scheg goed vrijgemaakt, daarna droge kleren aan en een hapje eten achter de kademuur.
De sanitaire voorzieningen aan het strandje waren afgesloten, dus dat betekende voor mij een gang naar de kroeg. "
De Kaap" bleek meer een restaurant te zijn, waardoor ik me ook nog tegoed kon doen aan een warme chocolademelk. Herman volgde uiteindelijk, met zijn camera voor de vastlegging van deze dag. Na de soep hebben we nog een korte wandeling door de oude kern gemaakt en uiteindelijk hebben we ons om 13.00 uur gemeld bij de groep.

De plannen waren gewijzigd, de wind was opgestoken en van de groep van 14 bleven er 4 in Urk achter. Er werd snel geregeld wie welke auto terug naar Urk zou rijden en de rest stak van wal. Binnen 500 m bedacht een 5e groepslid zich en nadat die was teruggebracht ging de groep met gezwinde spoed van start. Er waren lekkere golven en er stond een prima wind. Hier kom ik voor dacht ik nog en ik kreeg er plezier in. Ik hoorde .. uit Oosterhout nog tegen zijn kanomaatje roepen van "Dank je wel dat je me hebt meegenomen!" en hij stoof zichtbaar en hoorbaar genietend door de golven. Hij zou uiteindelijk de hele tocht de voorhoede met de achterhoede blijven verbinden.
Het was een lange terugweg, één koers, geen tussenliggende mijlpalen. Het werd in die zin eentonig en saai. De fut raakte eruit, de slag werd minder soepel en de benen begonnen te sputteren. Ik heb het euforische moment niet lang kunnen vasthouden en het voelde als werken om bij te blijven. Mijn hoofd raakte wat afwezig en versuft en ik heb de terugweg grotendeels alleen / in mijzelf afgerond. Ik bleek niet de enige te zijn die gaande de tocht naar Trintelhaven het mentaal wat moeilijker kreeg.
Onno heeft de hele tocht van achteruit gecontroleerd en ... met zijn NDK Explorer heeft voortdurend een wakend oog en een goed woord gehad voor de achterblijvers. "Als ik sterk ben, dan vaar ik achter" zeg ik altijd en door op de tweede lijn te varen liet ik zien dat ik vandaag niet echt sterk was. De voorvaarders bepaalden richting en tempo en ik kon niet goed beoordelen of er genoeg contact was met de achterhoede om de groep bij elkaar te houden. Door het relatief hoge tempo, werd de rest overigens gedwongen door te varen, hetgeen natuurlijk maakt dat we ons doel ook zouden halen.

De trintelhaven was al snel in zicht; eerst door de bomenrij, later onderkende ik ook het café. Maar om er echt aan te komen, bleken we toch zeker een uur nodig te hebben. Enfin, na 2,5 uur varen tegen de wind in stonden we weer op de kant. Een genot voor blaas en benen.
Dan komt alles weer in een soort van stroomversnelling. Opruimen, opladen, omkleden, rap, rap, rap. Het staat ergens in schril contrast met de rust die ik wil ervaren tijdens een tocht. Lekker tempo, genieten van het spel van wind en golven, genieten van de rust, de ruimte, het uitzicht en het mooie weer.

Na afloop hebben we de auto's van de achterblijvers voor zover mogelijk terug naar Urk gereden (je kunt die afstand bijna beter peddelend afleggen!) en nadien heb ik met Herman en Dick nog een visje gegeten in "
de Kaap". Om 19.00 uur gingen we weer op huis aan, lekker rozig en voldaan.

woensdag 15 oktober 2008

LEGO Billund 9 - 12 oktober

Billund - Afgelopen weekend zijn we op uitnodiging van LEGO naar Billund afgereisd. Met medewerking van school zijn we donderdagavond al bij Schiphol op het vliegtuig gestapt. Het verblijf was prima geregeld, na de korte KLM vlucht zijn we keurig opgevangen in het Legoland Hotel in Billund. Aldaar lagen de verrassingspakketten klaar voor Tim en Jeroen en kon er meteen gebouwd worden.

Terwijl andere gasten uit de diverse werelddelen arriveerden, konden wij die in zekere zin het dichtste bij woonden, vrijdagochtend na het ontbijt direct het park in. De lunch werd geopend door Mats Nipper, de tweede man van LEGO. Aan grote tafels, versierd met de nodige LEGO stenen, konden we plaats nemen en onze eigen lunch bouwen (hamburgers, hotdog en/of pannenkoeken, gevolgd door zelf te scheppen ijs).

Na de lunch en de eerste bouwwerken werden we in drie groepen door de fabriek geleid. De stenen worden dan wel gefabriceerd in China, het inpakken gebeurd in variabele productielijnen nog in Denemarken. Het blijkt nog een heel karwei om geautomatiseerd de zakjes te vullen met al die mini onderdelen die in grote bakken worden aangeleverd. Eerst zakjes met een bepaalde vulling maken, later verschillende zakjes in de verpakkingsdozen doen. Het vullen van de dozen gebeurde nog handmatig, omdat de machinerie nog niet goed in staat was om de dozen vlak af te vullen. Het verlijmen ging vervolgens weer wel geautomatiseerd. De vloer bleek overigens een el dorado voor gelukzoekers op zoek naar extra steentjes.

's Avonds hadden we een groots buffet met veel vis en vlees en een prima selectie voor de kinderen. Wat opviel is dat je in een internationaal gezelschap snel de verschillende taalgebieden bij elkaar ziet kruipen. Het mag dan ook niet verbazen dat bij afwezigheid van Belgen, wij regelmatig met de Japanners aan tafel hebben gezeten.

Zaterdag was de officiele dag; de huldiging, de prijzen, een bouwopdracht voor de masterbouwers en een bezigheidstherapie voor de overige familieleden (vullen van panels met lego die tezamen een wereldkaart vormen).

Na de goed verzorgde lunch kregen we een presentatie van een master builder die uitleg gaf over hoe de grote LEGO bouwwerken tot stand komen en van ondersteunend staal worden voorzien. Na een korte presentatie werden veel vragen gesteld aan de aanwezige ontwerpers, elk taalgebied (engels, spaans, duits) om een eigen ontwerper.

De middag werd vervolgd in het creatieve lab van LEGO, een korte inleiding, een tour langs de museumstukken van LEGO zelf om aan nieuwe medewerkers de ontwikkeling van het product te laten zien en de verschillende kwaliteitsaspecten daarbij te benadrukken en een tour langs de productportfolio 2008. De portfolio voor 2009 bleef voor ons echter achter gesloten deuren.
Ook hier kregen de kinderen ter afleiding een doos LEGO tot hun beschikking om de ouderen de tijd te geven te genieten van nostalgische beelden.

Het avondeten vond plaats in het Lego Castle in het park. BBQ eten, goed verzorgd en begeleid met entertainment door een goochelende clown. Nadien hebben we de producten van de ochtendsessie opgeruimd om de organisatie daar niet mee op te zadelen.

Zondag was qua weer de mooiste dag en voor ons een vrije dag, vrij te besteden in het park. Zelf konden we als een van de laatsten weg waar anderen soms al vroeg in de ochtend een vlucht naar huis hadden. Al met al zijn we heerlijk in de watten gelegd door LEGO en hebben we kunnen genieten van alles wat met LEGO te maken heeft.


Prompt werden we maandag gebeld, eerst het nieuwsblad en later Kidsweek. Ik wil geen interviews maar wel een paar vragen beantwoorden zei Tim nog.

zondag 5 oktober 2008

NKB Brouwersdam - 5 oktober 2008

Brouwersdam - In de nasleep van het Vlieland kamp heeft er nogal wat e-mail verkeer plaatsgevonden met beloften over samen varen en Zeeland verkennen. In het begin van de week ontving ik van Norbert bericht dat hij met Hans Heupink de NKB tocht bij Brouwersdam zou gaan varen en ik heb Hans ter elfder ure nog zo ver kunnen krijgen mij mee te nemen.

Dat heeft wel nog wat druk opgeleverd. Zo moest ik vrijdag nog de grijplijnen van mijn kayak vastzetten, ik had nog geen tijd gehad om de reparatie door te voeren. Verder moest ik onderdak regelen in het weekend en dat blijkt in de buurt van Renesse in deze tijden nog best lastig. Gelukkig kon ik terecht in Noordwelle bij de familie Passchier van recreatiebedrijf Boot. Keurige goed uitgeruste kamers, een uitstekend verzorgd ontbijt en heel gastvrij. Die onthoud ik voor mijn volgende Zeeland trip.

Verder bleek ik zaterdag te moeten rijden voor de hockey wedstrijd van Tim in Delfzijl. Dus met kayak op het dak, 4 kinderen in de auto en met sportspullen naar Delfzijl, daarna weer terug. Bij het thuisbrengen kreeg ik een deken in het slot van de achterklep en dan heb ik natuurlijk een Franse elektronisch geregelde auto. De computer constateert een open achterklep en weigert te starten, het mechanisme om bij een elektrische storing de klep open te krijgen werkt in dit geval niet, bruut trekken of duwen ook niet. Gelukkig heb ik het nummer van Frank in mijn mobiel (batterij zo goed als leeg!) en weet Frank ook nu wel raad. Hij vertelt me de bypass om de auto gestart te krijgen en vervolgens kan ik de kinderen thuis brengen. Daarna subiet naar de garage in Eenrum, alwaar de mannen van Renault met een vakkundige heup- en armbeweging de achterklep zo opentrekken. Techniek is niets voor mij, zal ik maar zeggen.

Na de garage snel naar huis, spullen inladen, een laatste bak koffie en op naar Rosmalen. Even op bezoek bij mijn schoonmoeder, daar was ik sinds het begin van de vakantie al niet meer geweest. We zijn gaan eten bij de chinees. Prima eten, goed verzorgd en het maakte niet uit dat we wat harder moesten praten om onze ouderdomsdoofheid te overschreeuwen. Om half acht heb ik het wat rap af moeten breken, omdat de familie Passchier ook niet zit te wachten op nachtelijke gasten. Na de koffie heb ik nog even naar Zeeland gebeld en een prognose afgegeven en ben vervolgens met gezwinde spoed op Noordwelle aangereden.

Aldaar werd ik goed ontvangen en kon ik even bijkomen van het gejaag van de dag. Voor ik er erg in had vielen mijn ogen dicht en heb ik het licht uitgedaan.

Vandaag was dan de dag. Ik zou Norbert, Hans en Merel weer zien, Govert kende ik nog van gezicht van een apriltocht van vorig jaar en verder, er stond een ZZW 7 Bf. dus dat werd bikkelen. Ik had veel meer golf verwacht bij deze wind, maar dat viel direct voor de kust reuze mee. Hans had als tochtleider een aantal opties met ons doorgenomen en koos gaande de rit voor een stevige warming up tegen de wind in. Na goed een half uur waren we zeg 1,5 km verder. Dat valt eigenlijk nog wel mee voor een windkracht 7. Toch bleek het erg zwaar voor enkelen onder ons en Dick besloot niet verder te gaan. De groep heeft nog een twintig minuten tegen de wind in gevaren en is toen terug gegaan. Wind in de rug, afgaand water, hier en daar een mooie surf.

Waar ik in de eerste etappe vooral voorin te vinden was met een blik op de achterhoede om te beoordelen of het geheel niet teveel uitwaaierde, zeker in de buurt van die voorbij flitsende windsurfers, zat ik op de terugweg juist van achteren. Ik voelde me goed en juist dan vaar ik achterop. Overzicht voor mijzelf, de mogelijkheid open houden te assisteren in geval van nood en de laatsten niet het idee geven dat ze er alleen voor staan om de voorsten bij te houden.

Het ging verder allemaal redelijk makkelijk en relaxed terug naar de strandtent. Bijna bij de kant, tijd voor de lunch, besloot Hans dat we dichter bij de haven uit moesten komen. Aldaar aangeland, bleek dat hij de tocht verder wilde afbreken. Er stond teveel wind en de leuke branding konden we wellicht wel bereiken, maar daarna waarschijnlijk niet meer terug komen (in elk geval niet op tijd).

Helaas, het weer zit soms mee en soms zit het tegen. Om met Axel te spreken, je moet gebruik maken van de omstandigheden. Vandaag hebben we gekozen voor kennis maken met varen bij deze windsterkte, tegen de wind in, golven en wind van opzij, surfend terug naar het strand. We hebben het lichaam weer even uitgedaagd en af en toe werd ook de psyche weer even getest bij dreigend omslaan en een plotselinge golf schuin van achteren.

Hoewel we kort gevaren hebben, ben ik best tevreden met deze tocht. Het is natuurlijk een mijl op zeven (8 uur rijden voor 1,5 uur netto vaartijd), het is de omgeving die het hem doet. Thuis en op het werk tijd vrij maken, een goed onthaal in een B&B, ruig weer en nieuwe en bekende gezichten op het strand, peddelen in het zoute water, lekker tegen de wind in en de kick dat ik het gewoon goed red in dit soort omstandigheden. Nadien nog een borrel in de strandtent en ik heb een heerlijk weekendje uit. Volgend jaar staat Zeeland zeker weer op het programma. Zie hier de foto's van Hans.

zondag 28 september 2008

Bankcrisis treft ook Pieterpad ...

Geysteren - Gisteren heeft de bankcrisis ook het Pieterpad getroffen. Op het landgoed Geysteren werd bij gebrek aan bank rust gehouden bij een brug over een beekje. Theo en ondergetekende zochten een plek op een dikke balk over het pad en Harold installeerde zich op het hekwerk, de leuning langs de brug. Bij de tweede hap verslikte hij zich geheel doordat zijn 'bankje' omviel. Met tegenwoordigheid van geest wist hij te voorkomen dat hij achterover in het modderwater terecht zou komen.
Getuigen vermoeden opzet; waarom een pauze, waarom nu net hier, waarom nu net op die plek gaan zitten en hoe kan het zo zijn dat Harold niet in het water is gevallen? Vragen die wellicht een dezer dagen in de azijnbode beantwoord zullen worden.

Okay, een Thais dieet zet zwaar aan, zullen we maar zeggen. Overigens niets dan goed nieuws over de gezinsuitbreiding en hoe dit van invloed is op het dagelijks leven.

De context is een wandeling langs het Pieterpad. Zaterdag van Vierlingsbeek naar Swolgen en zondag door naar Venlo. Een mooie afwisselende route, met maasdijk en maasduinen en links de maas (dat was natuurlijk, als je het ingewikkelde verhaal van Harold kon volgen tenminste).

Onderweg hebben we in Meerlo genoten van een Grimbergen dubbel met een hartige hap. Eenmaal in Swolgen hebben we de zaak eerst verkend. Voor het eten opteerden we in eerste instantie voor de maaltijd in de oude pastorie, maar daar werd niet gekookt. Het alternatief in Bram's eetcafe is ons overigens zeer goed bevallen. Daarna naar het zalencentrum alwaar de hoofdact van de de Swolgense kermis zou plaatsvinden, no limit.

Een goede zangeres, begeleid door twee kerels die voor zichzelf lekker bezig waren. De drummer wilde de zaak goed op gang krijgen en het Everybody happy!? was niet van de lucht. Hij had er zichtbaar zin in, de toetsenist kon echter niet helemaal los komen, hoezeer de zangeres ook haar best deed.
Haar stem en enthousiasme waren ons al bij de soundcheck opgevallen, het begeleidende duo liet echter het bier direct dood slaan. In het begin kwam ze nog redelijk aan bod, maar naarmate de avond vorderde nam de drummer het over en spraken het repertoire en de uitvoering ons minder aan.

Het zal de leeftijd zijn, of het eten van Bram's eetcafe. Er lag een dermate goede bodem dat de alcohol geen vat op me kreeg en ik brood nuchter het geheel heb gadegeslagen. Af en toe even er tussen uit om mijn oren wat rust te gunnen, verder was het vooral Swolgen kieken met het besef dat sommige zaken aan mij voorbijgaan in dit leven.

Na een goede nacht in de oude pastorie, werden we 's ochtends verwend met een zeer uitgebreid ontbijt en zelfs met een plastic zakje voor de lunch onderweg. Eitje, toast, melk en yoghurt, beleg en brood in overvloed, verse koffie en thee, jus en een ontbijtcakeje vooraf. Ik zal best iets vergeten zijn, maar mocht je in Swolgen willen overnachten, laat je verwennen in de oude pastorie.

Om negen uur zijn we vertrokken; het was nog redelijk koud maar dat kon ons niet deren. Bij de eerste naald in ons boekje hebben we een Pieterpad koffie genomen (dit is in mijn termen een spontane actie van een lokale bewoner die een picknick bank neerzet, met koffie en koek voor de voorbijkomende wandelaars) en later hebben we nog genoten van ijs, appeltaart, slagroom en warme vanillesaus. Wandelen, sociaal verkeer en goed en lekker eten. Kortom, Pieterpad.

We hebben geweldig mooi weer gehad, mooie zon en 24 graden (gemeten in Venlo). Met een goede catering en deze keer zo goed als geen voetzeer, heb ik een prima weekend gehad. Ik kijk al uit naar ons volgende weekend, komend voorjaar.

woensdag 17 september 2008

NKB Vlieland - vrijdag 12 september

Vrijdag 12 september – de groep zou nog wat oefeningen doen en ik zou vertrekken. Mijn kayak hadden we gisteren al over het duin getild en ik hoefde alleen nog maar op te ruimen. Dat heb ik dan ook maar gedaan terwijl de rest van de groep het ochtendritme volgde om weer op tijd op het strand te zijn.

Voor de strandgang heeft Philip nog een dankwoord uitgesproken voor de wijze waarop Axel de groep heeft geleid. Met weinig woorden, veel doen. Vooral proberen en zien waar je uitkomt. En toch vond Axel nog dat hij veel te veel had gezegd. Nou, daar denken we in de groep soms anders over!
Al met al heb ik veel tips en ideeën aan het kamp overgehouden, juist ook van de ervaring die Axel in de groep inbracht. En voor een volgende keer? Het is altijd goed om verschillende instructeurs te hebben, die leren je weer op andere zaken te letten.

Nadien hebben we Michel gedoopt. Dat deed hij overigens vrijwillig, omdat hij komend jaar niet zal optreden als kok en het daarom tijd was om voor het eerst (en altijd?) een tochtje op zee te maken. Axel heeft hem begeleid en ik heb nog wat foto’s gemaakt op het strand. Tegen 11.00 uur ben ik het duin opgelopen, in stilte afscheid nemend van een schitterende week varen, leren, spelen, ervaren en delen met prachtige mensen in een geweldige omgeving.
Om met Stefan te spreken, ik heb wel een paar dagen nodig gehad om te Entsalzen, wellicht dat daar met deze laatste zin een punt achter gezet kan worden.

Hulde aan het concept, de mensen die het mogelijk maken en de mensen die het tot een feest maken.

Volg de link naar de openbare fotomap van het zeekamp.

NKB Vlieland - donderdag 11 september

Terschelling - Donderdag 11 september gaf als weersverwachting een Oostenwind, kracht 4-5 Bf, kans op 6, en later kans op onweer. Het punt van dit soort voorspellingen is de inschatting van die kansen en de definitie van later.
In elk geval, we hebben ’s ochtends de plannen gemaakt voor de heenreis en de terugreis. We hebben wederom verschillende varianten besproken en zouden de route via de Engelsche hoek nemen naar Terschelling (zeehonden, mogelijk golven) en op de terugweg via het geultje naar de vaargeul, deze oversteken en dan op de kop af van Vlieland.
Voor mij was deze planning hoogst onbevredigend. Ik vond dat de groep te makkelijk achter Axel ging staan, zonder enig besef te hebben wat het betekent om te varen in het donker. De afgelopen nacht had ik om 01.00 uur nog op het strand gestaan om het zicht te bepalen. Geen maan (achter de wolken), heel donker met alleen kerstverlichting in de kleuren groen en rood, knipperend in verschillende frequenties en af en toe een wit licht van een kardinaal. Ik wilde niet hoeven turen op de hydrografische kaart en heb van de kardinalen en de beeldbepalende laterale tonnen een globale schets gemaakt voor de terugtocht. Verder begon ik me zorgen te maken over wat het betekent voor de groep als er iemand nachtblind is en daarnaast was er iemand die een horizon nodig heeft om niet zeeziek te worden. Zonder maan is die horizon niet altijd te bepalen en Hans van der Weijgert heeft me ooit geleerd iemand met zeeziekte direct van het water te halen.

’s Middags leidde de Petra de groep naar Terschelling. Dat deed ze heel goed, met extra instructies, goed de richting bepalend, de keuze van haar positie in de groep, rollen toewijzend en rust uitstralend. Zelf had ik als voorvaarder een probleem om mijn schip op koers te houden en dat bleek toch een scheg probleem te zijn. De kabel ging wel op en neer, maar de scheg bleek niet uit te klappen. Axel heeft dit uiteindelijk verholpen en vanaf dat moment ging ik beter in mijn vel zitten en vergat de mogelijke risico’s en onzekerheden voor de nachttocht.
Als voorbereiding op de nachttocht had Petra een leuke oefening ingelast; in tweetallen varen, een blinde en een volger die de blinde geleidt door de nacht. Met name het koers houden dan. Het bleek voor menigeen best lastig om met de ogen dicht het evenwicht te houden, de koersen wijkten daarmee ook af en dat gaf al een aardig voorbeeld van mogelijk te verwachten problemen als er slecht zicht zou zijn.
Het was echter mooi weer, een gladde zee, en de tocht bracht ons langs de zeehonden bij Engelsche Hoek. We hebben ze rustig laten liggen en zijn op Terschelling West geland voor een snackpauze. Omdat we gevolgd werden door een 5-tal zeehonden hebben we geprobeerd hun nieuwsgierigheid te testen. Axel ging rustig in de uitlopers van de golven op het strand zitten en trok daarmee al de aandacht van de zeehonden. Zelf probeerde ik met zwemmen de zeehonden te lokken, dat had ik Friedeke al een keer zien doen op Lutjewad. Laten we zeggen dat mijn lompe menselijke voortbrengingstechniek in het zeewater geen aantrekkingskracht had op de zeehonden. Petra probeerde het daarna met een vorm van spiegelen. Door de beweging van de zeehond na te bootsen kreeg ze een prima contact met het dier; kopje boven water, kopje onderwater, draaien om de as, en vooral niet spetteren met crawl slagen. Het zag er allemaal nogal schattig uit. Phocas, Foche, Foca, Zeehond. Vandaag was de dag van de zeehond.

Hoewel het prachtig weer was bij vertrek, zagen we een mist opkomen die uiteindelijk Vlieland aan het zicht onttrok. De buien leken zich te ontwikkelen en het zag er zorgelijk uit voor onze plannen. Zou de wind aanwakkeren, werd het onweer, konden we überhaupt nog wel terug?Het meest veilige was in elk geval eerst de haven van Terschelling op te zoeken en een visje te gaan eten. Daarna volgde een ijsje van Philip en een kop koffie werd ons niet meer gegund (Axel houdt nu eenmaal erg van ijs en niet van koffie!). De andere ZVE groep zou eerder vertrekken dan wij en met die buienontwikkeling was hij er niet gerust op. Wat we wel zagen was dat de buien boven land/langs de kust bleven en niet de kant van Terschelling op kwamen of ons op onze route zouden verrassen. De Brandaris herhaalde het weerbericht en daarop vertrokken we naar Vlieland. Met een beetje geluk zou het na het geultje schemeren en konden we dan verlicht verder varen.

En zo geschiedde. Onder leiding van Stefan voeren we naar de vaargeul, bij de kardinaal hebben we nog even gepauzeerd. Daarna de geul overgestoken (met een vaste koers naar de overkant, zijwaarts verplaatst naar de volgende boei) en vervolgens de lichten ontstoken. Breeklichtjes, een toplicht op een stokje, eigen fabrikaat verlichting op de rug, een helm met een toplicht, hoofdlampen in verschillende sterkte, LED-jes uit de feestwinkel aan je peddel, het was allemaal aanwezig. Joris zou bij aankomst aangeven dat met name de LED-lampen op het voorhoofd heel goed vanaf een afstand te zien waren en dat het verder maar een rare kerstboom aan verlichting was (van een afstand op het strand).
Nadat de veerboot ons was gepasseerd en de wind was gaan liggen (in plaats van aangetrokken tot 6 Bf), hebben we de duisternis afgewacht en de verschillende verlichtingsschema’s in ons opgenomen. Toen eenmaal alle boeien waren verlicht, hebben we in alle rust de strandopgang opgezocht. Joris stond ons daar al met een knipperlicht op te wachten (als secundaire vuurtoren van Vlieland).
Nadien snel douchen en heerlijk gegeten in de Nulk; paddestoelen soep, Tilapia, rijst en groenten, en een minitaartje rabarber met gewelde rozijnen toe. Michel weet hoe hij zijn gasten moet verwennen en daarmee bepaalt hij ook voor een groot gedeelte de goede sfeer tijdens de maaltijd, wat doorwerkt naar de rest van de avond.
’s Avonds hebben we nog een biertje gedronken (op mijn vervroegde vertrek) en de dag opnieuw beleefd. Iedere dag is anders en brengt elke keer iets nieuws. Joris vertelde me overigens dat hij als tochtplan alleen de kardinalen had opgenomen (hoog water geeft altijd bevaarbaar water voor een kano) en alleen enkele laterale tonnen voor de plaatsbepaling (waar te varen, van richting te veranderen) daarbij op te nemen. Daarmee bevestigde hij mijn aanpak voor de terugtocht wat mijn zelfbeeld weer wat opkrickte.

NKB Vlieland - woensdag 10 september

Woensdag 10 september -
Het weer was te ruig voor een nachttocht (West 5-6 en later actueel zelfs 7 gemeten door de Brandaris) en daarom koos Axel voor een tocht naar de Noordelijke gronden, Engelsche hoek. We zouden er niet alleen naar toe gaan bleek later, dus velen met ons hebben genoten van de kolkende massa die we daar zijn tegengekomen.

Onderdeel van ZVE is tochtleiding en ik was vandaag als eerste aan de beurt. Na een kort welkom en een uitleg over ons doel en de te varen route zijn we te water gegaan. Ik heb Axel daarbij van tevoren wel zien smiezen met Stefan, maar kon uiteindelijk niets ontdekken wat voor verrassingen hij nog in petto had.
Ik verwachtte conform de planning van de voorgaande dag, nog inkomende stroom en meegaande wind. Direct bij het uitvaren bleek dat de boeien dat beeld niet bevestigden en heb ik Axel gevraagd uit te leggen hoe ik aan de waterstromen bij de boei zou kunnen bepalen wat het actuele stroombeeld kon zijn. Je kunt dan kijken naar de keerstroom bij de tonnen. Die was nagenoeg afwezig en daarmee zaten we precies op het moment van kentering. Dit heeft me doen besluiten het plan om te gooien en een Noordelijke koers te varen in plaats van Oost. Gaandeweg bleken we problemen te hebben; zelf had ik last van een moeilijk op koers te houden schip, maar Francesc had daadwerkelijk een vastgelopen scheg / onbestuurbare kabel. Eenmaal de geulen overgestoken, hebben we besloten mijn belading aan te passen en de scheg van Francesc te repareren. Dat lukte niet op het water en we zijn derhalve terug gegaan naar het strand. Axel, Stefan en Philip bleken gezamenlijk in staat een nieuwe schroef aan de schegkabel te monteren zodat die weer gangbaar werd. Onder applaus zijn we om 12.00 uur, twee uur na ons eerste vertrek, weer te water gegaan naar Terschelling West.

Sjaak heeft ons tot de Noordelijke gronden geleid en we hebben heerlijk kunnen surfen op de aanrollende golven. Net voor de branding heeft hij het commando overgedragen aan Axel en vervolgens hebben we de landing ingezet. Het was lekker varen, totdat ik met mijn schip boven op een plaat werd gekwakt en een volgende golf me erweer vanaf probeerde te spoelen. Ik werd op mijn zij gelegd en daarna rolde een fikse golf me van de plaat/richel. Verrast als ik was kreeg ik het niet voor elkaar om een rol te doen en moest gaan zwemmen. Direct achter de richel werd het dieper en in relatieve rust was het dacht ik Stefan die me weer mee de boot in geholpen heeft. Met een halfvol schip peddelde ik naar het strand en zat ineens mentaal helemaal stuk. De golven waren niet zo groot als maandag, ze waren mooi rond en boden daarmee prima speelspektakel. Toch lukte het mij niet om droog de kant te bereiken. Het was geen bewuste overpeinzing, ik werd intens met dit gevoel overladen.

Na de lunch zijn we noordwaarts getrokken om nog een beetje te spelen. In mijn stemming hield ik een defensieve stijl aan en liet elke golf onder me doorglijden. Ik zag Sjaak, Philip en Stefan genieten en Petra schoot gillend van genot door het water. Francesc en Norbert zaten op mijn lijn leek het wel en Axel hield het zaakje goed in de gaten. Mezelf vermannend trok ik ten strijde. Nu is het tijd om te gaan spelen dacht ik nog en ik liet me grijpen door een mooie grote en steile golf. Volgens Sjaak ging ik als een speer en zo voelde dat ook. Met een nieuw aangeleerde peddelroer, later steunend en ineens lag ik onder de golf. Geen idee wat er gebeurd was, maar nu wilde ik me niet laten kennen. Ik heb de rust boven me afgewacht en wilde een rol inzetten. Tot twee keer toe heb ik een poging gedaan maar de vermoeidheid en een gebrek aan rust in mijn beweging maakten dat ik de rol niet goed afmaakte. Met mijn beperkte luchtvoorraad heb ik het spatzeil losgetrokken en ben gaan zwemmen. Vol vertrouwen heb ik tot drie keer toe een reentry ingezet en later ook nog een poging om er zelf weer in te klimmen. De watermassa was te woelig om dit succesvol af te ronden en wederom met een ondergelopen schip kon ik naar de kant toe zwemmen. Op het strand probeerde ik mijn schip te keren en trok daarbij de bevestigingsbeugel voor de grijplijn uit de romp van het schip. Ik kon wel janken van ellende, zo diep zat de emotie toen ik daar eenmaal aan de wal stond en voor mijn gevoel wederom moest vaststellen dat ik een te zware boot had, die qua grijplijnen en tokkels niet op zijn eigen gewicht was geconstrueerd.

Axel had het goed door dat ik er door heen zat, dat had ik hem helemaal niet hoeven vertellen. We hebben de terugreis aangevangen en zijn rustig peddelend tegen de wind in huiswaarts gegaan. De Brandaris meldde doodleuk een actuele wind van 7 Bf en ik wist waar ik het allemaal aan te danken had. Halverwege de Vlieland week heeft bijna iedereen een dip, vandaag was het mijn dag.

Halverwege de terugreis kreeg ik het deuntje in mijn hoofd dat Axel zong bij de warming up eerder deze week:
Have you seen a penguin drinking tea
Look at me, a penguin you will see
Penguin, Attention! Penguin Salute!
Have you seen a penguin drinking tea?


En naarmate het aantal repeats opliep, werd mijn stemming beter en begon ik harder te zingen en te fluiten. Daarna kwamen mijn jeugdherinneringen boven met carnavalskrakers en de songs van mijn vader, die vroeger LP’s had van the Dubliners, Joan Baez en de Clancy Brothers (als ik me niet vergis). Ergens gingen er dus luikjes open die al jaren gesloten waren, waar een dagje afzien al niet goed voor is.
Met mijn verbeterende gemoedstoestand zag ik anderen steeds meer wegzakken. Sjaak ging rustig achterin hangen, in de buurt van Francesc en ook Petra zat er ineens helemaal door. Waar ze aan het begin mij had willen opbeuren, was het nu mijn beurt.
Axel doorbrak dat vermoeide gevoel door een natte oefening in te lassen; redden! En ik moet toegeven, dat werkt eigenlijk best goed. Even een nat pak halen, met wat extra inspanning in je boot klimmen en daarna pompen (als dat nog nodig is). Goed gemutst kwam ik aan op het strand.
Overigens heeft Axel de hiel-haak techniek opnieuw gedefinieerd tot de wreef-haak techniek. Niet de hiel aan de buitenkant plaatsen, maar de wreef onder mijn kniesteun aan de binnenkant van het schip (richting redder dus) plaatsen en me zo op het achterdek trekken. Ik wil hem nog wel eens uitleggen komende winter in het zwembad.

Tips van de dag:
- plastificeren van delen van de stroomatlas die je veel gebruikt op A6 formaat (past in het zakje van je zwemvest)
- Neem plastic tabbladen op in boekvorm, daar kun je met een potlood watervast aantekeningen op maken (schoon maken met schuurspons en afwasmiddel). Zet daar zaken op als tij, bijzonderheden voor de tocht, etc.
- Motorbike redding (dat moet ik gaan googlen!)
- Trek vanaf een markeerpunt op de kaart een “windroos” zodat je als je op zee zit en een peiling doet je in elk geval direct kunt zien op welke deel van de kaart je zit.
- Zoek bij het te water gaan vanaf het strand een plek op waarbij je je schip tegen de wind en recht in de golven kunt plaatsen. De golven komen immers vanuit verschillende richtingen het strand op en het is goed te weten dat je de kracht van de wind en de kracht van het aanrollende water tegen elkaar in kunt laten werken.
Als je dan toch wordt weggezet, dan kun je jezelf weer met de neus de goede richting op krijgen als je je schip op zijn zij weet te leggen (met jezelf erin gesnoerd, dat wel!). Dan kun je hem op het buitenste van de bolle romp draaien. Lig je weer recht op de aanrollende golven, dan mag je het schip weer recht zetten.
- Neem een multitool mee en reserve onderdelen voor je kayak (schroeven, kabel, touw en bevestigingssteunen voor je grijplijnen)
- Voor mijn plannen van komend jaar staan in elk geval ook meer ruw weer tochten op het programma, meer natte oefeningen op open water en wellicht ook meer rondjes over de Noordzee (dus om de eilanden / platen heen).
- Bij het vertrek de uitrusting van de groepsleden nalopen; zwakke en sterke punten in je opnemen zodat je daar tijdens een tocht je voordeel mee kunt doen.
- Bij een plan met vaste koersen (weinig wisselingen), kun je als tochtleider achterin varen. Heb je een globaal plan en moet je regelmatig checken of het allemaal wel goed gaat, ga dan als tochtleider voorin varen om de groep te leiden.
- Als je stuk zit, doe een natte oefening, daar fris je van op.

NKB Vlieland - dinsdag 9 september

Vlieland - Dinsdag 9 september hadden we een ZZO kracht 4 Bf. Ideaal weer voor de proeve van bekwaamheid van Sien.
We begonnen echter met een evaluatie van de voorgaande dag en een inventarisatie wie er allemaal op wilde gaan voor de Kano Reddings Test. Daar was wisselend animo voor en Axel zou het doorgeven aan de leiding. De deining zou maandag 1.80 meter geweest zijn, maar met mijn beeld van Axels kayak die in de helling van de golf verdween, moet die golf in elk geval hoger zijn geweest.

Sien begon de dag met een lesje op het strand. De hiel-haak redding gebruikte zij in de voorbereiding op tochten naar koud water gebieden als Groenland. Het maakt dan niet uit of de boot vol of leeg is, je moet bij water van 2 graden z.s.m. het water uit en je schip in. Mocht je te water geraken, blijf bij je boot. Maak je zo klein mogelijk (foetus houding) en als de redder nabij is geef je je peddel over. Zelf ga je via de grijplijnen naar je achterschip en leg je je lichaam naast en langs je eigen schip. Je steekt het bovenste been in je kuip en zoekt steun met je hiel in de kuiprand. De redder houdt het schip stabiel, liefst een beetje gedraaid zodat je als het ware vanuit het water zo je dek op rolt. Je afzettend met je hiel heb je meer kracht en een hefboom om op het achterdek van je schip te komen. Als je daar eenmaal bent beland, glijd je de kuip in, en pomp je die leeg.
Sien deed het prima voor en liet ons een voor een (met kans op herhaling) droog oefenen op het strand. Nadien hebben we op open water geoefend (vanuit een gecontroleerde uitstap). Dat ging wat mij betreft hartstikke goed en Sien heeft daarmee een prima job geleverd.
Nadien nog even geëvalueerd aan de kant en nog een laatste keer geoefend.

Terwijl de examencommissie overleg voerde, namen wij een snack pauze gevolgd door een uurtje natte oefeningen. Helaas gebeurde er toen in een andere groep iets onplezierigs, één van de Spaanse deelneemsters kwam ongelukkig uit in een hoge steun en raakte geblesseerd in de schouder. Uiteindelijk is ze met de ambulance afgevoerd, hetgeen de stemming op en langs het water behoorlijk heeft gedrukt.

Na deze oefeningen hebben we onszelf wat rust gegund. Om 13.00 uur onder de douche, een wandeling naar het dorp en een visje / kibbeling als lunch. Het moet ook een beetje vakantie zijn, toch? Daarna snel brood en fruit gehaald en een rol WC papier geregeld.

Eenmaal terug in het kamp hebben we gekeken naar wat er allemaal komt kijken bij tochtplanning en navigatie:

- het werken met Harlingen als standaardhaven terwijl je tussen Vlieland en Terschelling vaart
- alles terugrekenen naar Tijdstip Hoog Water Harlingen,
- het bepalen van de kentering in het vaargebied (en de rustplaats),
- het bepalen van de waterdiepte op het moment dat je voorbij een plaat komt
o die volgens de kaart 1.8 m droogvalt boven LAT
o terwijl er in de haven van Terschelling die dag 60 cm water staat (boven GLLWS, zie de getijdetabel)
o correcties voor het omrekenen van GLLWS naar LAT,
o de regel van 12en m.b.t. de hoogte van het water rekenend vanaf THW,
o de regel van 7en m.b.t. de stroomsnelheid en het verval in de periode tussen doodtij en springtij,
o rekening houden met verhoging of verlaging van de waterstand als gevolg van de te verwachten windrichting en –sterkte.

De planning van de heenreis verliep voorspoedig en ook voor de terugreis hebben we een aantal opties besproken. Wat me opviel is dat de mate van detail waar ik zelf normaliter op plan, hier niet gehaald werd. Axel heeft in deze blijkbaar genoeg aan een globale planning, hetgeen ik in mij bekend vaarwater overigens ook doe al wil ik tijdens de tocht zelf de details er wel bij hebben in geval van opkomende mist of slecht zicht.
De terugreis was gepland rond hoog water, dus hadden we verder geen problemen met waterdiepte. Hier speelde meer het probleem hoe veilig te varen, gelet op de te kruisen drukke vaarroute.


Na deze les hebben we wederom genoten van een overheerlijke maaltijd van onze kok (en dienstdoende korvee-ploeg). De verhalen tijdens het eten werden grootser en het bier smaakte naderhand uitstekend. Het is puur genieten van zoutwater, varen, spelen en zorgeloos kamperen.

NKB Vlieland - maandag 8 september

Vlieland - Maandag 8 september stond er wederom een 6 Bf, ditmaal uit westelijke richting.
Sien trapte af met een theorieles brandingvaren. Starten en landen door de branding (conform ZV) en verkeersregels over hoe we door de branding zouden varen (door het midden van achter de branding naar de kust en langs de buitenkant weer door naar buiten/achter de branding).
Sien gaf daarbij nog een tekening over het onstaan van branding, waarbij bij een oplopende zeebodem, de snelheid van het water op de bodem afneemt en die van het bovenwater relatief toeneemt. Het water wordt door de bodemsteiging naar boven gedwongen en door de grotere snelheid van de bovenste waterlagen ontstaan er golven, die bij toenemende snelheid steiler worden en uiteindelijk zelfs breken.

Na de uitleg hebben we de theorie in praktijk gebracht. Allereerst wilde ik in die massa gecontroleerd landen en dat ging goed. Bij de tweede ronde merkte ik dat de golven vele malen groter waren dan de eerste keer. Gebruikmakend van de peddelroer zoals gisteren in de haven geoefend, surfte ik naar beneden. De kracht van de golf was echter veel te groot en ik zette een steun in. Helaas brak ik daar door heen, dus ik heb hem te laat afgebroken zeg maar en kwam ik onder mijn boot te hangen. Gebrek aan branding ervaring doet zich gelden en ik trok meteen mijn spatzeil los. Zwemmend bereikte ik het strand.

De derde ronde kwam ik wederom goed door de branding heen en ging de eerste surf op zo’n freak wave goed. De tweede kwam er echter meteen achter aan en met de gedacht "Shit!" gaf ik feitelijk alle ruimte aan de golf om mij te breken. Na een surf en wederom een te laat ingehaalde steun belandde ik wederom in het water. Ik liet me even meesleuren maar kreeg ook toen niet de lumineuze gedachte om een rol in te zetten. Deze keer bleek ik verder van het strand verwijderd dan gedacht en werd het een schier onmogelijke opgave om het strand te bereiken. Mijn schip was zo goed als onkantelbaar en zat vol water. Een reentry zat er niet in, ook niet met peddelfloat en ik besloot zwemmend het strand te halen. De kayak voor mij uit duwend liet ik me door de golven op het strand zetten. Het tempo voorwaarts bleek echter onvoldoende en Sien kwam me ophalen met een sleep omdat ik op de strekdam dreigde te klappen. Zwemmen met een volgelopen boot vraagt dus enige training.

De vierde ronde (is dit wel leuk?) ging ik achter Philip aan. We waren bijna de branding door toen hij door een golf gegrepen werd en kapseisde. Ik wilde nog een puntje of peddelsteun geven maar kon door het geweld van de golven niet direct dichterbij komen. Toen het rustiger werd wilde ik hem nog redden maar dat vond Axel vanaf een afstandje geen goed idee. Dan maar slepen dacht ik, we zitten nog maar één golf in de gevarenzone en dan daarachter redden. Het was voor Axel nog minder acceptabel leek het wel en ik snapte er niets meer van. Sien mocht me slepen, ik moest Philip aan zijn lot overlaten. En daar kwam alweer zo’n mega golf aan dat Axel snel vooruit peddelend (zijn hele schip verdween op de helling van de golf) zich in veiligheid bracht. Ik lag achterstevoren in de branding en liet twee golven onder me door glijden. Daarna was ik de gele pot van Philip kwijt, evenals zijn boot. Door de interventie van Axel besloot ik mijn eigen weg voort te zetten en Philip aan Axel te laten. Na de eerste surfs zag ik plotseling Philip met zijn peddel en iets verderop zijn boot. Hij gedroeg zich raar, zijn hoofd ging van achteren naar voren en bleef met zijn neus onder water liggen. Er zou toch niets ernstigs gebeurd zijn? Terwijl ik me naar hem begeef om te peilen hoe het hem vergaat steekt hij zijn hoofd uit het water. Met een tik op mijn hoofd informeer ik naar zijn gesteldheid en die blijkt goed. Eenmaal op de kant zal hij me vertellen dat hij zijn schoen (die hij in de branding had verloren en ook weer had gevonden) had aangedaan. Nou, het zag er anders verdacht vervelend uit.

Eigenwijs als ik ben neem ik de boot van Philip op sleep. Sien helpt mij uit de nesten, dan ik Philip was de gedachte. Zijn boot zat afgeladen vol met water en met een Westen wind en oostelijke stroming dacht ik veilig te zitten als ik maar westelijk van de sleep bleef. Binnen drie golven zat ik oostelijk van de sleep, de kabel onder mijn kayak door en werd ik omver getrokken door het dode gewicht van het volgelopen schip. Het bleek een anker geworden dat veel sterker was dan ik me had voorgesteld. Ik kreeg geen tijd om uit te vinden hoe ik mijn sleep los kon trekken en werd omver getrokken. Verward in de touwen van mijn sleep en de peddel-leash, moest ik me eerst bevrijden alvorens ik een rol in kon zetten. Na drie zwemrondes had ik er duidelijk even genoeg van.

Om 14.00 uur is het tijd voor de lunch waarbij we ieders ervaringen gedeeld en geëvalueerd hebben. Vanuit een door de zon beschenen duinpan hadden we beschut zicht op de vorderingen van anderen en lieten we ons het eten goed smaken.
Axel leerde me dat
slepen in de branding not done is, alleen als er levensbedreigende situaties ontstaan; en daar valt de nabijheid van een strekdam blijkbaar onder.

Overigens is voor het slagen voor het ZV Extra examen nodig dat je zelf weer in de boot kunt komen, via een rol, een re-entry of welke manier dan ook.

Houdt overigens bij het surfen de neus boven water, alleen dan snijdt de boeg door de golven. Zodra de neus onder water is, werkt het geheel als een anker en moet de kayak wel uitbreken. Om de controle te herwinnen zou je achterover kunnen leunen om de punt uit het water te krijgen. Als je spektakel wilt, leun je dan juist voorover!

Na deze inspannende ochtend hebben we gekozen voor een kennismaking met de wals. Voor de meesten was het een feest, maar ik vond het na de branding maar een teleurstellende happening. Het mooiste was nog even de ervaring dat je al surfend op de plaats blijft. De uitgaande stroom tegen de wind in leverde lokaal een gebied met staande golven op waarin je hard surfend op dezelfde plek blijft liggen (op de grond geprojecteerd dan).
Maar vaartechnisch was ik er snel mee klaar.

’s Avonds hebben we nog even het programma voor de volgende dag doorgenomen; reddingsoefeningen, navigatie theorie en winkelen in het dorp.

NKB Vlieland - zondag 7 september

Vlieland - Zondag 7 september stond er een stevige wind, ZZO – ZZW kracht 6 Bf.
Ter kennismaking met elkaar en de lokale omstandigheden voeren we uit door de branding en begonnen met een bochtje in winderige omstandigheden. Axel leerde ons dat als je vaart had en wilde behouden, dat je dan voorover leunend, met drie korte boogslagen voor, aangevuld met een korte boogslag achter, relatief snel tegen de wind in kon keren. Stil vallen in harde wind door het maken van klassieke boogslagen is veel minder efficiënt.
Verder hebben we op weg naar de Veerhaven een kleine stop gemaakt in de jachthaven. Bij de Veerhaven hebben we besloten daar niet te landen i.v.m. de ruwe omstandigheden en eenmaal terug in de jachthaven hebben we van onze eerste picknick genoten, achter een duin. We lieten ons het eten goed smaken terwijl de muggen zich aan ons tegoed deden. Na de lunch bracht Axel bracht ons met behulp van een smurf op een boot nog wat theoretische zaken bij met betrekking tot verzet, wind en golven:


- een stil liggende boot zal in de wind dwars op de wind en golven gaan liggen

- een boot op snelheid steekt zijn neus in de wind (oploeven, mits evenwichtig beladen)
De boeg klieft daarbij door de golven en ligt daarmee vast. Het achtersteven ligt minder vast en is daardoor vatbaar voor de wind. De wind pakt als het ware de achterkant op en met het uitklappen van de scheg kun je dit effect opheffen.


- Een surfende kano breekt om een soortgelijke reden uit; de boeg klieft door het water en ligt daarmee vast. De snelheid van het water in de golf is hoger dan de snelheid van het water in het dal en daarmee zal de achterkant uitbreken. Dit effect kan worden tegengegaan door de inzet van een peddelroer. De peddelroer moet dan niet helemaal achterin worden ingezet, maar juist (deels voorovergebogen) halverwege de kayak, zodat je als de kano toch eenmaal uitbreekt, snel kunt overpakken naar de lage steun aan de andere kant van je kayak. Bovendien voorkom je door je voorovergebogen houding blessures als een schouder uit de kom.

- Het oploeven van een kayak werkt tot iets van windkracht 6 Bf. Daarboven is de druk van de wind te groot en zal de boeg door het klieven van het water onvoldoende vastgezet worden. Je kunt dan je houding aanpassen en door naar voren over te buigen, verhoog je de druk op de boeg en kun je een deel van dit effect teniet doen, of anders gezegd, de boeg weer vastzetten in het water.

- Verder hebben we in de haven het voorwaartse peddelroer geoefend. Deze werkt tegen de wind in vrij goed en met de wind mee moet je de achterwaartse peddelroer inzetten.

- Het wantij verschuift bij hogere windkrachten. De uitspraak was dat het wantij verschuift naar de richting van waaruit de wind komt, maar ik kan als leek de verschuiving de andere kant op juist beter motiveren. Dat moet ik dus nog een keer googlen!

- Er zijn verschillende manieren om van A naar B te komen waarbij je een stromend water moet oversteken:

o Transito
een variabele koers hanteren (afh. van de stroomsterkte) om zodoende in een rechte lijn naar je doel te varen (peilen via transito peiling)


o Hoogte winnen
Zoek een minder stromend stuk vaarwater op, ga daar tegen in en kies dan voor een oversteek (vooral toepassen als de stroom in de vaargeul die je wilt oversteken meer dan 2 knopen bedraagt)


o Recht oversteken met je neus naar het doel gericht
Dit levert uiteindelijk een kromme op waarlangs je je doel bereikt.


o Recht oversteken met je neus in een vaste koers
Dit maakt dat je eenmaal aan de overkant weer tegen de stroom in naar je doel moet peddelen.


o Een vaste koers hanterenJe vaart dan niet in een rechte lijn naar je doel, maar je vaart wel met een constante koers.

’s Avonds hadden we korvee, en het bleek dat een groot deel al door andere vrijwilligers was gedaan. Met Sjaak en Petra heb ik geblakerde paprika’s gepeld die eenmaal in reepjes gesneden en gemengd met wat olie en lenteuitjes een heerlijke groentegerecht vormden.
Na de afwas, altijd een race tegen de klok, hebben we de lezing van Rob over zijn vakantie rond de Scilly Isles snel verlaten. Vermoeid van de inspanningen van de dag (we hebben wel 8 mijl gevaren!) hebben we een biertje getapt en zijn we vroeg naar bed gegaan.

NKB Vlieland - zaterdag 6 september

Harlingen - Zaterdag 6 september was het zover. De overtocht naar Vlieland als start van het Zeekamp van de NKB. De tocht ging deze keer vanwege de wind dan wel niet per kayak, maar dat kwam me gelet op de hoeveelheid spullen wel goed uit. Ik heb liever alles goed voor elkaar dan dat ik iets zou moeten achterlaten.
Nadat ik Tim had afgeleverd bij het station voor zijn hockey wedstrijd tegen Emmen, ben ik doorgereden naar Harlingen. Tegen 11.15 uur stond ik bij de terminal om mijn spullen uit te laden. De kano van Norbert zag ik al staan en er moesten ook al anderen zijn. Van Norbert en zijn maat echter geen spoor, dus begon ik maar met ontladen van mijn auto.

Langzaam aan kwamen er meer mensen aanrijden en werd het gezellig vol. Duitsers komen ook op tijd (wat van ver komt, is meestal op tijd) en later bleken ook Spanjaarden zich te melden. Met verstrijken van de tijd kwamen steeds meer bekende gezichten opdraven en kregen de namen weer een gezicht en andersom. Plots stond er een motor naast me en deed de berijder zijn vizier open. Het duurde even voor ik het door had maar daar stond Rein, mijn kano-maat van vorig jaar. Hij was op weg naar een trimaran voor de wedstrijd van zondag en zag mij toevallig staan. Drie jaar geleden hadden we afgesproken samen het NKB kamp te doen, maar daar heeft hij toen op het laatste moment afgezien. Nu stond hij daar weer, oude tijden herleven.

Nadat ik alle spullen had afgeladen en mijn auto had geparkeerd was het tijd voor een gezamenlijke actie. Kaartjes kopen voor de groep. Navraag bij de informatiebalie leerde dat een kaartje voor een persoon met kano 11.90 zou kosten ipv 13.20. Toen Norbert dat eenmaal geregeld had, bleek bij de kassa dat ze de kano vergeten waren, daar kwam dus nog iets van 6,60 bij. Pech voor ons, want dan moesten we voor 25 mensen weer geld zien te vangen. Al met al, na een visje en een bak koffie hebben we de boottocht aangevangen en verliep de reis voorspoedig. Veel herinneringen ophalen aan voorgaande jaren en delen wat we het afgelopen jaar allemaal hadden gevaren.

Op Vlieland zocht een ieder snel een stekje op camping Stortemelk en hebben we ons tentje ingeruimd. Daarna een biertje op het terras van De Bolder en vervolgens de opening met de avondmaaltijd en de eerste huishoudelijke mededelingen door Paul en Hans. Het shirt had dit jaar een ander ontwerp en gelukkig ook een andere kleur. De groepsindeling beviel me prima. Sjaak, Norbert en Petra kende ik nog van voorgaande jaren en Philip was van gezicht niet nieuw maar echt plaatsen kon ik hem niet. Verder maakten Stefan als Duitse Catalaan en Francesc de groep echt internationaal. Axel zou de instructie verzorgen en daarmee was de groep compleet. We kozen voor de voertaal Nederlands, omdat Francesc alleen Frans en Catalaans verstond, Stefan met Duits, Nederlands en Catalaans uit de voeten kon en wij verder geen van allen goed Frans of Spaans spraken. Dat pakte voor Francesc niet echt lekker uit, te meer daar hem was verteld dat hij in een Franstalige groep zou kunnen belanden. Jannie sprak als enige instructeur goed Frans, maar het vaarniveau van Francesc was te goed om hem bij de ZV groep (met 4 andere Spaanse landgenoten) te plaatsen. Vier jaar Franse slag op het VWO wegen blijkbaar niet op tegen drie jaar Duitse Grundlichkeit.
Na het eten hebben we nog even als groep bij elkaar gezeten, een korte introductie gegeven en onze wensen en verwachtingen kenbaar gemaakt. Axel zou deze zaken meenemen en gebruikmakend van de omstandigheden, onze wensen inpassen in het schema komende week.

zondag 31 augustus 2008

Zomer Jazz Fiets Tour

Adorp / Garnwerd - Zaterdag hebben Marga en ik voor het eerst deelgenomen aan de ZJFT. Het bleek er een prima dag voor, schitterend fietsweer en goed georganiseerde ronde (voor zover wij daaraan hebben deelgenomen). In de kerkjes van Adorp en Garnwerd hebben we genoten van Saxofoon-gitaar en een Saxofoon quartet. Geheel verschillende stijlen die in de entourage van de oud-groninger kerken heel mooi ter ore gebracht werden. Het was een puur genot. In Garnwerd hebben we twee sessies van hetzelfde quartet beluisterd; de laatste sessie heb ik buiten via het openstaande kerkraam gevolgd, met een fles bier en een overheerlijke salade bij de hand. Later ging ik er lekker bij liggen hetgeen de voorbijgangers de zinsnede 'Zonnen tussen de Zerken' heeft ontlokt. Die zal ik voorlopig niet meer vergeten.

Oma Flat Dag



Fitland - Jaarlijks komt de familie van mijn moederszijde bij elkaar ter nagedachtenis aan opa en oma en ter versterking van de band tussen kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Ditmaal in Mill, waar we in een sportcomplex de beschikking hadden over de accommodatie, van zwemmen, badminton, springkussens, klimwand, adventure trail, tot beach vollye, trikke steps, jeux de boules en tapas toe, er was van alles mogelijk.


Onder het genot van een prachtige zon zijn we aldaar voorzien van een natje en een droge en hebben we onder een gemoedelijke sfeer elkaar weer eens de hand geschud.

KVW Reparatie tokkels

Winsum - De afgelopen week heb ik besteed aan de reparatie van de tokkels van mijn kayak. Vorig jaar september was er één bevestigingspunt afgebroken en bij de laatste nachttocht brak hij wederom af.

Ik heb de punten van mijn kayak gevuld met een halve liter polyester reparatiemiddel en vervolgens een gat geboord, aluminium buisje geplaatst en daar de nieuwe bevestigingslijnen door heen gevoerd. Leuk klusje, waarbij ik en passant mijn haardos ook in de hars heb gezet.

donderdag 28 augustus 2008

KVW Avondtocht 28 augustus 2008

Lauwersoog - Vanavond voer ik de tweede avondtocht onder mijn eigen leiding. Dat bleek knap lastig. Maar laat ik bij het begin beginnen.
Ik had 4 aanmeldingen en twee halve. Die halve kwamen niet opdagen, dus konden we met 5 man op weg. THW 21.45 uur en daardoor zaten we bij vertrek met een forse stroom tegen. Bovendien stond er een forse westenwind, 4 BF, maar tegen de 5 aan. Wind en stroom in dezelfde richting, dus rustige golven.
Mooi, want ik had twee relatief onervaren zeekayakers erbij en ik kon dan wel een beetje rust in de tent gebruiken. Verder had ik twee zeer ervaren mensen erbij, dus de groep kon het wel aan.
Meteen bij het begin ging het eigenlijk al mis. De opdracht was naar Hoek van de Bant, waarbij we eerst de geul over zouden steken. Even direct een spannend stuk voor Bram, die zijn eerste zeetocht in dit soort zee sinds tijden maakte. De voorvaarder ging voor en vooral voortvarend.
Met de veerboot op komst wilde ik recht oversteken naar de Z18, maar de koers werd door de voorvaarder op de Z16 aangehouden. Dat zou een krappe oversteek worden, als we het al zouden halen zonder in de koers van de veerboot terecht te komen. Eenmaal overgestoken, langs de rode boeien, hadden we de wind en de stroom fors tegen. Op zich is het dan een goed besluit om over de plaat te gaan varen, dan neemt de invloed van de stroom immers af. De afstand tussen de varenden was echter te groot voor verbale communicatie en daardoor had ik geen enkel stuur meer op het verloop van de tocht. Zelfstandig kon ik niet besluiten de koers te verleggen zonder de uiteen gevallen groep nog verder uiteen te laten drijven.
Na drie kwartier hebben we een eerste pauze gegund gekregen; wat mij betreft aan de late kant voor een eerste kennismaking met het wad onder deze omstandigheden.
Vervolgens hebben we de tocht voortgezet tot 20.15 uur om op tijd voor de duisternis weer in de haven te zijn. Hier ben ik zelf ook te optimistisch geweest en heb de jonge honden van het stel door laten varen. Om 20.20 uur kreeg ik van Mathilde het verzoek te keren en nadat de voortvaarders de gele ton gerond hadden konden we terug.
Helaas bleek de wind snel te gaan liggen en bleef er van de verwachte surf weinig over. Tegen 21.00 uur waren we terug in de haven, met dit wolkendek hadden we zonder verlichting eigenlijk eerder terug moeten zijn.

Nadien hebben we bij de loods nog even geevalueerd. Ik had er eigenlijk al geen zin meer in, maar Bram vond het een goed idee om zijn eerste ervaringen even neer te leggen. En gelijk heeft hij. Hij had een duidelijk punt ten aanzien van groepsgedrag en communicatie. Onder deze omstandigheden had hij een strakker regime / sociale controle verwacht ten aanzien van elkaar. En ik geef hem daar volledig gelijk in. Een ervaren vaarder kijkt naar de groep, niet vooral naar zichzelf.
Zelf speelde ik hier ook een duidelijke rol in; ik was zelf vandaag mentaal en ook fysiek niet bij machte om de groep bij elkaar te houden. En dat in combinatie met twee jonge honden in hun eigen achtertuin, die hebben geen tochtleider nodig. Een prima recept voor de vandaag geconstateerde tekortkomingen.

Als tochtleider kan ik dan wel overal een oogje in het zeil houden, ik had eventuele problemen liever niet alleen willen oplossen.

Daar kan ik een volgende keer weer mijn voordeel mee doen. Meer taken bedenken en toewijzen en de groep daarop aanspreken. Verder zouden we aan het begin van een tocht meer de kat uit de boom moeten kijken en vanuit groepsdiscipline de teugels moeten laten vieren en niet achteraf constateren dat er geen groepsdiscipline is waar die door sommigen wel was gewenst. Ook bij de keuze van de route moet ik duidelijker stelling nemen en dit ook afdwingen.

Ook nu blijkt weer dat individuele ervaring telt bij de beoordeling van de situatie en de beleving van de gebeurtenissen op zee. Ervaren vaarders denken relatief licht over zwaardere omstandigheden (en daarbij passend gedrag) en als ze dan weer eens in hun boot zitten, dan willen ze ook vooruit. Ik vind het wat te makkelijk om op deze manier de organisatie en de risico's aan de tochtleider te laten. Ga dan alleen varen, dan hebben we als groep er ook nog plezier aan. Nu ervaart de achterblijver een groot (niet te dichten) gat en beleeft daarmee geen lol aan deze tocht. En omdat ik zelf ook van achteren zat vanavond, kan ik dat dubbel en dwars onderschrijven.

dinsdag 26 augustus 2008

KVW Oefeningen in zwembad Winsum

Winsum - Als tegenprestatie voor de demonstratie bij de Avond-4-daagse mogen we van de badmeester een enkele keer het zwembad gebruiken voor onze natte oefeningen. In het voorjaar start de eerste les voor beginners in het zwembad en nu hebben we deze week ook gebruik mogen maken van het zwembad.
Het was een spontane actie naar aanleiding van een oefenmiddag boven Brakzand om te kijken in hoeverre we de medewerking van het zwembad konden krijgen en vandaag bleek dat spontane acties geweldig veel energie leveren. Mensen die ik anders niet zie waren vandaag in het zwembad aan het trainen, de een zette zijn eerste stappen in een polo en een lage steun, een ander bracht zijn kennis over en hervond de geest na 30 jaar kano varen.
Veertien mensen in het bad, het was geweldig om te zien. Met dank aan Jan, die dit waterfeest mogelijk heeft gemaakt en de avond heeft afgeblust met een warme bak koffie en thee voor de deelnemers en toeschouwers. De foto's zijn van David.

zondag 24 augustus 2008

KVW Nachttocht Engelsmanplaat - Schier West

Lauwersoog - Na een paar vervelende regenachtige dagen is het goed om naar iets leuks uit te kijken. De buienradar gaf aan dat het droog zou worden en bij aankomst stond er een flinke NW4 die nog net geen 5 mocht heten. De lucht werd boven zee helemaal schoon geblazen en het zag er prachtig uit, blauw in de lucht en de schuimkoppen op het water.
Daar stonden we dan, Mathilde, Herman en ik. Wat zullen we doen? We hebben eerst maar een kopje soep gegeten in het Pierenend en hebben vervolgens de knoop doorgehakt. De wind zou afvlakken, uit het NW blijven komen en het zou droog blijven. Genoeg om er alle vertrouwen in te hebben dat het een leuke avond kon worden.

Goed uitgerust (qua uitrusting en conditie) ging ik te water. De heenreis naar Engelsmanplaat was een prachtig golvenspel waarbij een enkeling over me heen sloeg leek het wel, afgewisseld met rustiger perioden hebben we zo heerlijk peddelend tegen de wind in (stroom mee) onze eerste halte bereikt. Het was inmiddels half acht en daarom hebben we een korte pauze ingelast van 3 kwartier. Even een hapje en een slokje, de benen strekken bij het baken en daarna de oversteek naar Schiermonnikoog. De wind was beduidend minder en zo ook de stroom. Je kon het terugzien in het golfpatroon waarin het nu rustig varen was met een enkele schuiver van opzij.

Bij Schier West is het altijd even zoeken naar een leuk plekje. Zelf hoefde ik maar tot het invallen van de duisternis te bivakkeren, maar Herman had een ander plan. Op zoek naar een steile helling (geeft minder gesjouw met de boten) en zachte bodem (dan kun je makkelijk kuilen graven) hebben we even langs de kustlijn gepeddeld. Maar Schier heeft nu eenmaal een vlak opgaande kustlijn dus dan maar aan wal. Herman en Mathilde brachten de eerste boot weg en ik was ze al bijna uit het zicht verloren toen ze hem lieten zakken. Vervolgens de boot van Herman en daarna was ik aan de beurt. Tijdens het overdragen brak mijn tokkel af, waar hij vorig jaar op Vlieland ook al was afgebroken. Reparatie geeft de kracht blijkbaar niet terug aan de constructie, dus daar moet ik voor het komende Vlieland kamp nog snel wat anders op verzinnen.

Afijn, Herman begon als volleerd Duitser met het graven van kuilen en het creëren van bergen. Verrassing, we gaan een schutting maken die ons beschermt tegen de wind. Goed plan, want het woei redelijk en met al die natte kleding koelden we snel af (ondanks droge onderkleding en beschermende regenjacks). Dit jaar geen muggen, zoals vorig jaar, dus we konden rustig gaan zitten en genieten van ons avondmaal. Brood, koffie en thee, en voor mij een zakje noodles. De tijd vloog en voor we het wisten was de duisternis compleet en de stroom voldoende gekenterd dat we met wind in de rug de reis huiswaarts konden aanvangen. Helaas moesten we de boten het hele eind weer terug sjouwen, het water was nog onvoldoende opgekomen om deze inspanning te verminderen.

Verlicht met breekstaafjes op onze rug (met dank aan Herman) en gewapend met lees-/fiets-/mijnwerkerslampen voor op het hoofd en een enkel lampje bevestigd boven op een helm, gingen we van start. De branding was nog flink, je zag niets (buiten de flikkerende boeien in de verte) en het was steeds maar een verrassing wat er nu weer over je heen kwam. Herman heeft Mathilde en mij een goede start gegeven en we zouden achter de branding op hem wachten. We bleven redelijk samen, maar door het wachten dreven we richting kust. Plotseling klonk er gefluit en een duidelijk HALLO! door de nacht. Klootzak! dacht ik nog, Herman had ons immers gewaarschuwd dat hij nog iets in petto had. Hij was de eerste keer niet door de branding gekomen, was gaan zwemmen (kan de beste overkomen) en wilde ons niet kwijtraken. Goede actie dus om de groep daarop te attenderen. Maar zijn boot lag om, zijn hoofdlamp was uitelkaar gevallen en alleen een licht schijnsel van een zwakke lantaarn zag ik in de buurt, maar dat kwam van onder water! Okay, een echte zwemmer was mijn conclusie, ik kijk om, niets te zien. Mathilde had de lamp uit en kon voor hetzelfde geld ook omgegaan zijn. Voor mij vroeg Herman weer de aandacht. Ik wilde gaan redden, maar dat bleek niet nodig. Hij kon staan en heeft de hele handel naar de kant gebracht. We lagen al weer zo dicht op de kustlijn dat Mathilde en ik direct naar zee moesten om zelf niet te stranden. Zo gezegd, zo gedaan. Herman had Mathilde gezien en ik peddelde in een heel rustig tempo naar zee. Achterom kijkend kon ik niet zien of Mathilde volgde, maar Herman zou ook haar dezelfde instructie hebben gegeven. Toen ik eenmaal goed uit de branding was zag ik dat ze een flink eind achter me lag, haar breeklichtje was te zien dus lag ze in de Noord-Zuid richting waar we westelijk moesten varen. Met 5 minuten wachten (van Herman nog geen spoor te bekennen) zou ze zo weer in de branding liggen. Gelukkig bleek Herman dichter in de buurt dan ik dacht en waren we snel weer bij elkaar. Eind goed al goed, maar soms vraag ik me af wat voor situaties ik opzoek en hoe we het hadden gedaan als er twee mensen waren omgegaan.

Eenmaal op open water was het speuren naar de route. Ik wist nog van het voorjaar dat we eerst ruim de geul in moesten om niet weer door de wind op het strand gezet te worden, en dat we als je naar de nachtkaart kijkt, een geul in moesten als twee Quick boeien op één lijn zouden liggen. Goed ontworpen, dacht ik nog toen ik dat tijdens de voorbereiding had ontdekt en daar had ik ook mijn nachtkoers op gebaseerd. Maar Herman was al gaan zwemmen, liet zich niet uit over hoe het ging en hield koers op een boei ver in de Zoutkamperlaag; mogelijk had hij gelet op de gebeurtenissen zijn plan aangepast. Prima richtpunt dacht ik nog, maar ergens moet je wenden als je die geul in wilt varen. Afijn, ik had niet de leiding en volgde Mathilde op de voet. We liepen vast op de zandbank (ook een mooie plek om uit elkaar te vallen overigens, iedereen wil zo ver mogelijk doorvaren!) en besloten iets terug te varen (we waren het geultje immers voorbij) en dan de koers te verleggen naar de Quick flikker achter de scheidingston. De terugtocht verliep verder voorspoedig. Er stond een flinke stroom mee en we hebben geen onverlichte boeien geramd.

Het laatste stuk hebben we genoten van een sterrenhemel, een vallende ster resp. een sateliet, een halve maan, de rust en de ruimte van het nachtelijk wad. Het was op deze manier echt een gevarieerde tocht. Veel wind en golven in het begin, een rustige oversteek naar Schier, een hectisch begin van de terugtocht en een goed gevoel aan het eind.

Qua communicatie begin ik waardering te krijgen voor de militaire afspraken waarbij korte, duidelijke opdrachten worden gegeven die ook worden herhaald als teken van begrip en worden doorgegeven. Een fluitsignaal kan van alles betekenen, van wachten tot de groep compleet is, verzamelen tot Help de tochtleider zwemt!. Een HALLOOO! in de nacht roept meer vragen op dan ze beantwoordt en het ontbreken van duidelijke verlichting boven de man, resp. voor en achter op het schip maken je zo goed als onzichtbaar. Zelf moest ik kiezen tussen de persoon in nood en de persoon met de minste ervaring in de groep. Dat is niet echt een keuze die je wilt maken, de één is (schijnbaar!) in nood, de ander zou daarin kunnen komen (waarbij ik het risico niet zou willen nemen haar in het donker kwijt te raken). En zoals gezegd, zonder duidelijke verlichting ben ik ze kwijt voordat ik het weet. En er moet meer gepraat worden, ook door mij, zodat je op het geluid af kunt gaan en kunt horen hoe iemand het maakt.

Al met al heb ik weer een boodschappenlijstje voor Vlieland, een reparatie en een hoop ervaring erbij met deze mooie tocht.
Met dank aan Herman en Mathilde.

vrijdag 22 augustus 2008

KVW Nachttocht Engelsmanplaat - Schier West (voorbereiding)

Als voorbereiding heb ik de hydrografische kaart "aangepast" zodat ik de verlichtingsschema's beter kan lezen in de nacht.

vrijdag 15 augustus 2008

KVW - natte oefeningen

Lauwersoog - Vandaag heb ik met Steven natte oefeningen gedaan boven Brakzand. Keurig halverwege het tij hadden we nog genoeg water voor een steun en een eskimorol. Voor de ondersteuning stond ik in het water en had ik mijn kano aan de sleeplijn bevestigd zodat hij niet weg kon drijven. Steven heeft zich van zijn beste kant laten zien en zijn oefeningen goed uitgevoerd. Het lukte helaas niet altijd, dus dat is wat minder voor het zelfvertrouwen.

Goed is dat we het dit keer op zee hebben gedaan, zout water hebben gesnoven en je doet het dan ook bijna met de ogen dicht. Het waddenwater geeft je geen zicht op de buitenwereld, daarvoor is het te modderig.

Zelf heb ik ook een aantal rollen gedaan en ik heb gemerkt dat het belangrijkste is dat ik de rust bewaar. Dan gaat het als op rolletjes, zal ik maar zeggen.

Na afloop nog een kibbeling bij Visser's vis restaurant en we hebben er een prachtige middag op zitten. Dat is vatbaar voor herhaling. Steven, dat doen we vaker!

donderdag 14 augustus 2008

KVW Avondtocht 14 augustus 2008

Lauwersmeer - Na de windkracht 7 van gisteren zou het vandaag in de avond afnemen naar 3. Prima weer voor een tocht op het wad. Helaas wilden de voorspellingen volgens KNMI en Kustwacht ons doen geloven dat de wind pas later op de avond zou gaan liggen en niet rond het moment dat wij te water zouden gaan en Dick besloot als tochtleider dan het risico niet te nemen.

Aldus togen we naar het Lauwersmeer. Na wat haperingen in de verkleedpartij lagen we om 7 over 7 te water (bij de boothelling net voor de camping) en peddelden we tegen een lage zon in in westelijke richting. Aanvankelijk stonden er nog een paar leuke golven, maar dat werd al rap minder. Op onze sloffen hebben we rustig Oostmahorn bereikt en Esonstad met een rondje vereerd. Na een uitgebreide pauze op één van de lege vingerpieren keerden we in alle rust huiswaarts. Het meer zo vlak als een spiegel en verschillende wolktypen om ons heen. Dick blies nog even om ons wat wind in de zeilen te geven, het mocht niet baten. De (bijna) volle maan werd al snel door een wolk aan het zicht onttrokken en al pratend hebben we de tocht in alle rust afgerond genietend van de ondergaande zon.

Het was een gezellig tochtje in een mooi gebied met mooie zon en een beetje wind. Morgen ga ik aan de slag met Steven, dan gaan we natte oefeningen doen.