WinterWelvaart

Grunnn - Een jaarlijks terugkerend uitje is een wandeling door Stad langs de boten die liggen aangemeerd aan het Lage of Hoge der Aa. Andere jaren hesen we met de kinderen nog wel eens een zeil of bezochten we de kajuiten, dit jaar bleven de kinderen thuis en waren we nog net te vroeg voor de activiteiten. Maar plaatjes schieten kan altijd.

KVW - winterstop

Winsum - Er ligt zelfs ijs in het Lauwersmeer, dus dezer dagen wordt er niet gevaren. Wandelen levert ook mooie beelden op, waaronder de bijzondere verzameling watervogels die opeengepakt bij elkaar kruipen rond het enkele wak dat hier of daar te vinden is.

Kwaliteitsimpuls Watersportvoorzieningen Lauwersmeer

Booze wijf - Onder deze kop organiseerden de provincie Groningen, provincie Friesland, de omliggende gemeenten, Staatsbosbeheer en nog enkele publieke partijen afgelopen maandag een informatieavond. Met zo'n titel kan het alleen maar tegenvallen dacht ik nog. Maar dat komt later.

Tussen 15 december en 15 maart loopt er een project met bovenstaande titel. Na een flitsende inleiding van 10 minuten waarbij regelmatig werd herhaald wat de beperkingen zijn en waarom alleen maar gedaan wordt wat wordt gepresenteerd, kreeg de tweede spreker het woord. Met het schaamrood op de kaken mocht deze hakkelend vertellen wat er allemaal stond te gebeuren. Opknappen, vernieuwen en slechts het hoogst nodige.
In vogelvlucht:
- damwanden keren en extra palen voor grote schepen bij Stropersgat Noord en Zuid,
- dekplanken vervangen bij de tuigsteigers in de Zoutkamperril, deze verlengen met enkele palen voor grote schepen (tot 30 meter), betonplaten aanleggen bij de trailerhelling
- Senneroog: verleggen van de vaargeul van Westzijde naar Oostzijde van het eiland, nieuwe doorsteek die het eiland doorsnijdt om vanuit het Oosten de haven te bereiken, afsluiten van de westzijde van de haven, keren van de damwanden in de haven.
- Kollumeroord: extra palen t.b.v. schepen bruine vloot, aanleggen van een landsteiger en vervangen van steigerplanken door onderhoudsarme kunststof delen
- Zomerhuisgat: conform Zoutkamperril
- Dokkumer groot diep: vervanging van de leuning voor hengelaars/sportvissers
- Baggeren van de nevengeulen langs Stropersplaat (tot 1.50m)
- Baggeren tot 1.50 m in en rond de havens/aanlegsteigers (Zoutkamperril: 2.20 - 2.50m) hetgeen passend is voor het beoogde gebruik van de havens en de aanleggende schepen.

Dit onderhoud, in aanvulling op het baggerwerk van RijksWaterStaat, is nodig en gewenst. Daarover geen misverstand. Maar had het (onder deze titel) niet veel meer kunnen zijn? Waarom niet meegaan in de tijd met de ontwikkeling van de omvang van het gemiddelde schip (groter en meer diepgang), waarom worden de nevengeulen niet uitgebaggerd bij Robbengat en -plaat, kunnen de voorzieningen niet op peil gebracht worden door ook de reeds verwijderde steigers weer te plaatsen?
En ik zou het bijna vergeten, een meneer van de kanobond die de vergeten voorzieningen voor kanovarend Nederland graag in de plannen meegenomen zag worden. Wat er niet is, kun je niet vervangen, dacht hij, dus moest er eerst maar iets komen. Goed bedacht, maar niet echt nodig denk ik.

Bestuurlijk is het beheer nog niet belegd. Er is in 1969 een grote dijk om het Lauwersmeer gelegd, maar het beheer van het gebied is nooit formeel overgedragen. Met de beheersvraagstukken die dat oplevert heeft ambtelijk Nederland zich jaren bezig gehouden, met name over de financiering natuurlijk. Er werd zelf iets gemompeld over samenwerking met de Duitsers voor het aanspreken van europese fondsen; de wind kan uit een vreemde hoek komen tegenwoordig!?
Maar goed, de heren hebben elkaar voor het moment gevonden. Staatsbosbeheer doet het groen (op het land), RijksWaterStaat baggert de hoofdgeul en doet de betonning en een nog nader te bepalen partij de rest. Voor het moment is er geld om de veiligheid van de voorzieningen te waarborgen en kan er een plank gekeerd worden voor het zicht.
Voor mij als kanovaarder is dat meer dan genoeg. De rust en ruimte van het gebied worden hierdoor niet verstoord, er worden geen extra gebieden gesloten en we hoeven niet te vrezen voor westerse toestanden waarbij je op een mooie dag over de boten kunt lopen. Er komt geen beheerstichting, het gebied is nog zonder entreegeld voor mense, boten of auto's toegankelijk.

En ja, er komt ook een vervolg. De beheerders van de jachthavens, verblijf- en horecavoorzieningen willen meer. En dat meer moet passen binnen de procedures van Natura 2000 en de Flora- en Faunawet. Elke uitbreiding van de voorzieningen levert moeizame procedures op en daar hadden de publieke partijen nu geen zin an. Door binnen de marges te blijven mag in de wintermaanden het onderhoud zonder verdere procedures worden uitgevoerd. Daarvoor alle lof.

Blijf ik zitten met de vraag of ik ook de wijk bij elkaar ga roepen als ik in het voorjaar het balkon een verfje geef, de bielzen oppoets en de klinkers van de oprit keer. Maar ik heb het beheer in één en eigen hand en dat zal het verschil wel maken. Jammer voor de buurt, geen koffie met Groninger koek dit voorjaar.

KVW - Wintervaren

Rode Haan - In de winter varen we rondjes binnendijks. Vandaag na de 5 graden vorst lag er her en der ijs, dus dat beloofde voor de in de luwte gelegen vaardelen, dat er ijs kon liggen waar we uiteindelijk moeizaam en zeker niet zonder schade door heen zouden kunnen varen. De groep besloot het Reitdiep af te varen tot Rode Haan en aldaar weer terug te keren. Er moet immers nog meer gebeuren op een zaterdag. En aldus geschiedde. Een mooie tocht langs zwaar berijpte rietkragen en windsingels, bij optrekkende mist en een doorbrekend zonnetje. Onderweg veel eenden, enkele ganzen en ook nog twee zwanen in een prachtige vlucht over het water.

Het leven is mooi vanaf het water.

Nieuwe media

Naast de website in de link, is er ook op Facebook het een en ander te doen.
De KV Winsum heeft een eigen account en ook groepen zodat informatie en ervaringen kunnen worden gedeeld.
Verder willen we het zeevaren in Nederland een extra stimulans geven door de Facebook-groep Voorwaartse Slag! Doet er je voordeel mee.

Winsum - Bedum vv

5 november - Wintertijd. Ik heb daar steeds meer moeite mee. Meteen is de wereld in duisternis gehuld; 's ochtends bij vertrek en ook bij aankomst op het werk. En 's avonds maak ik de terugreis eveneens in het donker. Het lichaam is van slag, de fut is eruit.
Vrijdag heb ik (dankzij een slecht presterende thuiswerk-verbinding met het computernetwerk op kantoor) de boot maar in het water gelegd. Het lichaam in beweging tijdens de middagzon. Het duurde even voordat ik op gang kwam, maar met de wind in de rug verliep de reis naar Onderdendam voorspoedig. Deze keer voor de verandering doorgepeddeld naar Bedum, het was onzeker of ik bij een rondje Baflo wel door Mensingeweer zou kunnen nu ze daar de ingestorte kade aan het repareren zijn. Ik heb vernomen dat het inmiddels weer vrij is. Vanaf Onderdendam naar Bedum is een recht stuk. Vanaf de molen in Onderdendam heb je een half uur zicht op de scheve kerktoren van Bedum en bij de terugweg dus zicht op de molen. De wind kwam uit het Westen en daar heb ik op het water geen last van gehad.

Kleden is lastig in deze tijd van het jaar. Het water is koud, maar de temperatuur is nog zo goed dat je niet al te zeer ingepakt moet zijn om niet aan je eigen warmte ten onder te gaan. Een beetje wind tegen is dan wel noodzakelijk om voldoende af te koelen, per saldo is het effect wel dat na zo'n tocht het vocht er wel zo'n beetje uit is.

Diepsterbos

31 oktober - Diepsterbos. Dit keer een rondje langs het Lauwersmeer; een stukje met de auto vanaf Groningen richting Dokkumer Nieuwzijlen. Ik wilde een wandeling door het natuurgebied maken ten zuiden van het Lauwersmeer, langs de vele runderen en paarden die daar staan te grazen. Mijn tochtmaatje wilde er echter niets van weten. Natuur moet achter glas of prikkeldraad. Jammer, het had zo mooi kunnen zijn.

Als alternatief doorgereden naar de ZuidWest hoek en daar nog voor de jachthaven een wandeling gemaakt door het Diepsterbos. Mooie route, ietwat nat aan de voeten. Veel riet, bomen, en een zigzagwandeling door het bos en langs het water. Het leverde mooie beelden op, waarvan een enkel beeld terug te vinden zal zijn op de foto's.

Senneroog

26 oktober - In de krant gelezen dat de VPRO een programma heeft op Radio 6; Senneroog. Voor dat programma worden mensen een week lang opgesloten op een klein eiland in het Lauwersmeer. Nu luister ik geen radio 6, maar het Lauwersmeer is om de hoek. Het artikel in de NRC maakte melding van een deelnemer die een week kwam onthaasten van o.a. Facebook en Hyves. Dat is redelijk gelukt, al was het eerste wat hij thuis deed de PC aanzetten om zich weer te melden op Facebook.

Na een goed uur peddelen bereikte ik Senneroog vanuit Steile Oevers II. Ik wilde de bewoner van het drijvende vakantiehuis niet storen, legde mijn schip op de kant, nam de tijd voor een banaan en at wat crackers.

Wat voor de deelnemers een onthaastingsmoment moet zijn, werd voor mij een ontmoetingsmoment met Wim Helsen. Na een rondje over het eiland, trof ik hem aan bij mijn kano. Het is wel grappig om te zien hoe je reageert op een dergelijke onverwachte ontmoeting. Na een korte rondleiding in zijn stulpje, heb ik hem uitgenodigd om in de kano plaats te nemen. Dat wilde hij wel een keer gaan doen, maar nu niet. Wellicht iets voor onze vrienden in Schoten (nabij Antwerp) om Wim een keer uit te nodigen, zijn belangstelling is gewekt.

Vrijdag zag ik hem bij Pauw en Witteman. Geen woord over onze ontmoeting, wellicht te kort om over te verhalen.  

Rondje Sauwerd

9 oktober - Op een mooie zonnige dag, in hemdsmouwen een rondje Sauwerd vanaf Winsum gevaren. Een voor mij nog onbekende route met aardige wendingen. Prima dag voor fietsen, wandelen en varen als ik goed om mij heen heb bekeken. De meeste zeilboten gingen overigens terug naar de winterstalling. Voor mij werd het overdragen op de Oude Ae en bij de kanosluis van Sauwerd. Daarna plat op de buik onder de N361 door. Gelukkig geen spinnen onder de brug. Prima tocht voor een vrije vrijdagmiddag.

KVW - Termunterzijl - Emden - Ditzum

Ditzum - De dollard was voor mij nog redelijk onontgonnen gebied. Een keer heb ik met Rein een poging gedaan om vanaf Nieuw Statenzijl naar Termunterzijl te varen, maar dat is in het voor ons pre-marifoon tijdperk, vrij snel na de start afgeblazen na een onweersmelding vanaf een zeilschip.

Een andere toenaderingspoging reikte vanaf de Eemshaven niet verder dan Delfsail. Maar vandaag, na 5 jaar varen, mocht ik dan deze 'beginnerstocht' in mijn vaarschema opnemen.

Gisteren stond er een stevige wind en was het mooi weer. Vandaag vertrokken we met een vlakke Dollard en een grijze deken boven ons. De enige afleiding werd geboden door een autoschip, de Marine ACE. We volgden het tot Emden en aldaar werden we de havenmonding uitgestuurd omdat het schip een keer maneuvre moest maken. Met een korte drijfpauze voor de haven hielden we het in de gaten, om vervolgens snel naar Ditzum door te varen. Er was ons Kaffee mit Kuchen beloofd. Het was een korte oversteek, in totaal een 18,6 km dacht ik, dus 10 zeemijl. Tijdens de drijfpauze hadden we 2 knoop stroom mee.

Ditzum zag er onder de grijze deken troosteloos uit. Snel de boten op de kant bij de buitenhaven van het pontje, omkleden en op weg naar een warme kneipe. Het visrestaurant in de haven viel af en daarna snel in het dorp een koffie met grootmoeders appelgebak besteld. Zodra het gesprek kwam op het gestuntel binnnen het CDA en de uitspraken van de geblondeerde leider wiens naam hier maar verder niet genoemd zal worden, werd het tijd voor wat frisse lucht. Herman tracteerde op een rondje molen om zo het dorp en omgeving vanuit de lucht te kunnen aanschouwen.

Nadien hebben we nog een wandeling gemaakt langs het water en de waterwerken en verder de tijd gedood met lanterfanten in een oer degelijk Duits havendorpje. Het druilerige weer had de sfeer niet treffender kunnen schetsen.

Om niet helemaal nat te regenen hebben we versneld de boten opgezocht en de terugreis aangevangen. De wind kwam nu met een kracht drie uit het Westen, dus wind tegen stroom gaf nog net een beetje diepgang voor deze zo goed als laatste tocht van de zeesectie.

Het was even wennen, met de drill van het NKB zeekamp nog in het geheugen, aan de vrijheid die wij binnen de vereniging geven en nemen tijdens het varen. Verder was het een mat tochtje. Goed om even bij te praten, het seizoen nadert het einde.

Onder de rook van Aldel en de chemiebedrijven in Delfzijl, is het varen op het kanaal voor Emden maar een matige ervaring. Land in overvloed, de lucht lang niet zo fris als je zou willen. Een grauw verslag van een grauwe dag. Een dag die in mijn herinnering zal blijven omdat ik er waarschijnlijk niet nog een keer zal komen.

Zeekamp Vlieland 2010

Stortemelk - Jaarlijks pak ik in september de boot naar Vlieland. Aanvankelijk de veerboot, maar dit jaar maakte ik de oversteek met de kajak. Vol beladen, met een groep deelnemers voorbereidend voor het ZeeVaardigheidExtra examen. ZeeVaardigheid (ZV) staat voor:  heeft kennis van en ervaring met redden, gered worden, steunen en branding varen, kan meelezen met de kaart. Kortom, je weet de basale dingen die van belang zijn op zee, kunt mee varen in een groep en weet wat te doen als het spannend wordt. De condities waaronder je mee de zee op kunt zijn in principe t/m 4 Beaufort. Dan komt er een periode waarin je ervaring en conditie moet opbouwen, en je jezelf kunt voorbereiden op zelf tochten plannen en leiden, met een groep vrienden varend op zee, in bekend en onbekend vaargebied. Die fase duurt veel langer, stelt veel hogere eisen aan je zelfredzaamheid, je branding ervaring en vooral ook conditie en resoluut optreden tijdens incidenten. De NKB geeft dit brevet niet zo maar weg. Daar nemen ze de tijd voor  en afhankelijk van je eigen tijdsinvestering, kan dat enkele jaren nemen. Uiteindelijk zou je ook kunnen besluiten niet voor het brevet te gaan, maar wel die ervaring op te doen.

Na het eerste kennismakingskamp met zeevaren volgens de instructeurs van de NKB, heb ik tijdens het tweede kamp mijn ZV gehaald. Vervolgens ben ik nu enkele jaren deelnemer aan een ZVE groep en breng ik daar mijn ervaringen op het Oostelijk wad in. Het oostelijk wad wordt door de die hards uit het westen toch vooral als lieflijk ervaren, altijd land in zicht of een ton en bijna geen golfopbouw. Het is overigens een bijzonder mooi vaargebied juist vanwege dat land, de geulen en de vele eilanden die goed bereikbaar dicht bij elkaar liggen. De toervaarders zijn dus zeer verguld met dit gebied. Maar voor de doorsnee Nederlander, ligt het Groninger of Duitse wad toch net een uur reizen te ver. En dat is maar goed ook, dan blijft het wad een prachtig open en rustig vaargebied voor de liefhebber.

Dit jaar heb ik door omstandigheden niet de opbouw en voorbereiding gekend die ik wenselijk acht voor een week Vlieland. Ik heb het een keer meegemaakt met 30 graden zonder een zuchtje wind, maar tijdens de andere kampen stond er toch meer een windkracht 5 of meer dan dat het er onder kwam. Dit jaar begonnen we met een windkracht ZW 5-6 aantrekkend naar 7. Denk je eens in dat je vanuit je Groninger landschap op de snelweg tussen Utrecht en Den Haag komt. Je weet niet wat je overkomt. Wel, zo voelde het mij ook aan toen ik de haven van Harlingen uit voer. De wind had alle zeilliefhebbers naar buiten gekregen en ze stoven van Breezanddijk langs Harlingen op naar boven. Snelheden die je op het oostelijk wad niet tegenkomt en in een dichtheid, je mocht het rustig file zeilen noemen. En dan is er natuurlijk ook nog beroepsvaart, veerboten, politie en bruine vloot.

Met de wind en de afgaande stroom, hadden we flinke klotsgolven bij de Pollendam. Dat gaf direct in het begin een stevige kluif om onze tanden in te bijten. Op een onbewaakt moment viel er een deelnemer om, kon zich niet meer zelf redden en moest met een redding weer in de boot gezet worden. En dan heb je meteen een major incident: veel wind, heen en terugkaatstende golven, stroming die je de vaargeul in trekt, een overvolle vaargeul met zeer snel varende schepen. En natuurlijk een kano vol beladen met kampeerspullen en eten voor een verblijf van een week op Vlieland. Je kunt thuis oefenen op het vlakke water, of met een lege boot in het zwembad. Maar nu is het menens. Het gewicht van de kano telt, de belading op het voordek ligt in de weg, de wind en de stroom brengen je in een gevaarlijke positie voor de rest van de scheepvaart. Slepen is een optie, maar weinig effectief. De sleep beslaat twee zwaarbeladen schepen die met andere zaken in de weer zijn. Ik kan je zeggen dat we daar als kanovaarders niet altijd op berekend zijn. Gelukkig is de groep sterker dan het individu en uiteindelijk komt het allemaal wel weer in orde. Daar is oefening, ervaring, conditie en vertrouwen voor nodig, in jezelf en in elkaar.

Verder naar Vlieland speelden de wind en de conditie ons parten. Je wordt moe, we hadden een stuurloos schip (afvallend in de stevige wind) en na 4 uur lagen we boven de Richel. De Richel is een plaat rechts onder Vlieland, waar van twee zijden het water langs stroomt. Wij kwamen uit het oosten, de Blauwe Slenk, komen op de kop van de Richel en worden geconfronteerd met een flinke stroom uitgaand water en een ZW 7 tegen. Dan peddel je jezelf helemaal leeg, wetend dat er geen enkele andere mogelijkheid is om verder te komen. Er is geen andere optie, verstand op nul, blik op oneindig, op karakter en doorzettingsvermogen door peddelen naar de eerstvolgende boei. Twintig minuten ploegen door het woeste water, met het idee dat je geen meter opschiet. Uiteindelijk hebben we het gehaald, met ook hier twee keer een sleep om alle mensen mee te krijgen. Die slepers hadden dus echt energie voor twee en bleken de redding van de groep!

Eenmaal op het strand wacht het gelukzalige moment van de aankomst en de totale uitputting. Nu mag je beleven dat de batterij op is. Boten aan de kant, al je spullen eruit en zoveel mogelijk in een keer je tentuitrusting, eten en kleding over het duin meenemen. Want dat duin, het is er maar een, het ligt er als een onneembare rots in de branding waarin je je laatste restje energie uit je Varta batterij kwijt raakt. Uitgeput zoek je een stukje groen gras op en laat alles op de grond vallen. Hier is mijn stek.

De mensen die de veerboot genomen hebben stonden al lang met een biertje in de hand klaar op het terras. Ik had bij aankomst een half uur om mijn tent etc op te zetten en in te richten, voor een douche en droge kleren, want na het gezamenlijk avondmaal zou het donker zijn. En dan wil je die natte zooi uit je kano natuurlijk niet nog een keer gaan spoelen, sorteren, drogen en een plekje geven.

Laten we zeggen dat ik die nacht goed heb geslapen. De volgende dag heb ik de tijd genomen om de lading uit mijn volgelopen achterschip daadwerkelijk te spoelen en te drogen. Mijn groep was lekker het water op, even uitpeddelend naar het Posthuis, genietend van een mega hamburger, pannenkoek of slagroomsoes. Ook dat is Vlieland, het is net gewoon kanovaren op vlakwater.

Maandag gingen we serieuzer aan de bak. Met een NW 4, krimpend en aantrekkend naar 5 in het vooruitzicht, stonden we voor de opgave om een rondje Richel in te plannen. Standaard; bepaal het moment waar je moet zijn op de kentering, bepaal de afstanden en de stroomrichtingen en snelheden en reken terug naar de laatste vertrektijd. Bepaal vervolgens je risico momenten, bouw daarvoor ruimte en maatregelen in en klaar is kees.

Op het water geldt echter dat de koersen die je op het land hebt berekend, niet moet varen. Ze geven richting aan waar je heen wilt, maar eenmaal op het water moet je efficient varen. Dus, ja, richt je op die boei op de berekende koers, maar vaar in transito naar dat doel. Dus geen hockeystick varen, waarbij je op zicht op de boei koerst en ondertussen wordt verzet door wind en stroom en je uiteindelijk steeds meer in koers moet corrigeren om bij het geplande doel uit te komen. De voorbereiding op het land is mooi maar niet bepalend (in termen van de te varen koers) voor de uitvoering op het water!

En speel met de omstandigheden. Zoek de meegaande stroom op. vaar er desnoods wat voor om en kijk wat beter werkt. Een rechtstreekse grondkoers over een ondiepte of een door de stroomgedragen kromme.

Eenmaal bij het Franse gaatje, merkten we dat door de ZW wind, de stroom aan de oppervlakte al een uur voor het berekende kentermoment uitgaand was. Stroom en wind tegen, dat wordt varen in een treintje. Dat is efficient en een heel stuk sneller dan ieder voor zich uitwaaierend over de plaat. Vooral op langere tochten telt de optelsom van stroomvoordeel nemen, transito varen, treintjes maken en efficient pauzeren door. Het kan op een tocht van 5 uur zo maar een uur schelen.

's Avonds hadden we een oefening met de KNRM. De wind was overdag ZW 5, kon aantrekken tot een ZW 7. Met de zonnige waddenzee van de middag in het hoofd, stonden we om 18.00 uur weer aan het strand. Dit maal warmer aangekleed omdat de zon zou verdwijnen en we wisten dat er minimaal een drenkeling zou zijn. De wind leek aangetrokken, al konden we dat in de luwte op het strand niet direct ontwaren. De Noordzee zag er goed bevaarbaar uit. 

De groep toog te water en bij de tweede groene boeienlijn was voor sommigen de grens bereikt. De deining als gevolg van de ZW 7 was metershoog, hier en daar met flinke schuimkoppen op de top. Geen brekers. De groep werd uit elkaar geslagen, je moest elkaar de ruimte geven, maar de veiligheid vereiste wel dat je elkaar goed in de gaten hield. Mondelinge communicatie was nauwelijks mogelijk, zeker tegen de wind in. Zo'n avond kan heel enerverend verlopen. Buiten de geplande drenkeling en het terugslepen van diens lege kano naar het strand om, hadden we te maken met iemand die voor zijn eigen veiligheid koos en zelfstandig naar het strand ging. Verder werden de deelnemers in het vlotje dat de drenkeling droog hield, zeeziek. Dus met het afvoeren van de drenkeling was de situatie nog allerminst veilig. 

Een sleep tegen de ZW 7 in in deze deining bleek niet effectief. Dus ook hier de KNRM buiten de beoogde oefening om maar even terug geroepen om mensen naar het strand te brengen of in een enkel geval zelfs terug naar het boothuis, om bij te komen van zeeziekte en onderkoeling. Ik kan je vertellen dat het andere jaren veel minder heftig is verlopen. Een oefening bij een prachtige zomeravond, windstil en mooie ondergaande zon is natuurlijk anders dan met een ZW 7; idyllisch maar niet realistisch. Nodeloos te zeggen dat een dergelijke oefening goed geevalueerd is (in de bar en vooral ook in het leslokaal). 

Dinsdag was dus evalueren en een vrije middag voor boodschappen en passagieren. Woensdag stond er wederom een wind uit het westen met kracht 7. Die blaast alles voor langs het strand en zelfs branding varen is dan niet aan de orde. Je wordt door de stroom en de wind zo de vaargeul in geblazen, enkeltje Harlingen. Als alternatief is er dan gelukkig nog het zwembad voor de zelfredzaamheid en zijn er mensen die kunnen vertellen over de prachtige reizen die ze hebben gemaakt het afgelopen jaar. Zo hadden we presentaties over onderkoeling, een rondje Ierland in twee maanden, een kanokamp in Morbihan (Zuid Bretagne) en een kanotocht in het zuidoosten van Groenland. Om je vingers bij af te likken. 

Het kamp heeft een bepaalde structuur en werkt toe naar het afnemen van examens ZV en ZVE en de kajak reddingstest en de kajak veiligheidstest. Die staan voor de donderdag en de vrijdag gepland. Ik had mijn deel gehad en heb besloten tijdig terug te keren naar huis. Anderen hebben donderdag nog iets gevaren, op vrijdag een verplichte wandeldag met de kop in de wind en uiteindelijk de terugtocht op zaterdag naar Harlingen. Examens zijn er dit jaar vanwege de weersomstandigheden niet afgenomen.

Voor mij is het jaren een kamp geweest van adrenaline, van grenzen verleggen en een week na thuiskomst nog nadeinen op de kick van die golven. Dit jaar stond echter helemaal in het teken van de grenzen tegen komen, mentaal, fysiek, in materiaal, in de spankracht van de groep (of leden daarvan). Met daarbij de wetenschap dat als het er echt toe doet, dat dan de marges heel klein zijn. Om met Gerard Tel te spreken, met een windkracht 6 of meer in de lucht, dan moet je gewoon niet de zee op gaan. Ik sluit me daar van harte bij aan.

Peddellengte

Winsum - Bij Arend Bloem heb ik vorig jaar vernomen dat de peddellengte niet meer afhankelijk is van de lengte van de persoon. Vroeger maten we de geschikte peddellengte door een arm boven het hoofd uit te strekken en vervolgens de vingers te buigen. Een goede peddel had precies de lengte tot aan die knik in je vingers.
Voor lange mensen leverde dit naar de inzichten van vandaag een te lange peddel op, voor kleine mensen een te kleine. Zelf peddel ik met een lengte van 2.15 m.
Een maatje van me, boom van een vent, had de afgelopen maand een tocht gevaren met een geleende peddel van 2m10 en heeft zijn oude peddel inmiddels ingekort tot die lengte.
Vandaag zelf maar eens de proef op de som genomen. Die kortere peddel maakt een hoger slagritme mogelijk, al moet het lijf daar nog even aan wennen. En uiteindelijk vaar je daar dus sneller mee, of kun je met minder energie de oude snelheid volhouden.
Het is een gok, maar ik ga het denk ik wel proberen de komende week rond Vlieland. 5 cm, het lijkt haast niks, het voelt als een wereld van verschil.
De GPS gaf een gemiddelde van dik 4 knoop aan. Ik zal dat nog eens even tegen het licht van eerdere tochten houden.
Als een van de lezers ervaringen heeft met verschillende peddellengtes, dan ben ik wel geinteresseerd.

Gevonden: surfplank in Rasquerdermaar, tussen Baflo en Onderdendam

Rasquerdermaar - Na de recente stormen is er blijkbaar hier en daar wat losgeslagen. Zo vond ik op zondag 29 augustus tussen Baflo en Onderdendam een surfplank, type deur. Gelet op de heersende windrichting, moet die plank uit Baflo afkomstig zijn (ik was vanuit Onderdendam al voorbij Tinallinge).

Ik heb de plank op sleep genomen om hem in Baflo bij de haven af te leveren. Daar zag ik geen geschikte plek en heb hem verder op sleep mee naar de loods genomen. De eigenaar kan hem dus afhalen bij de loods van de kanovereniging Winsum.

KVW - rondje vanaf Lauwersoog langs Rif en Engelsmanplaat

Smerig gat - Zaterdag was het weer zover. Mijn eerste dagtocht sinds het rondje Rottum begin mei. Dit vaarjaar is vooral gevuld met trainingsrondjes en het begeleiden van beginnende zeevarenden tijdens de avondtochten.



Een nieuwe ronde door nog voor mij onbekend vaarwater, dat beloofde een leuke ervaring te worden. Ik had al wel vernomen dat vooral het deel tegen de stroom in een lastig stukje zou worden. De groep bestond uit drie personen die binnen de vereniging de rol van tochtleider op zich nemen. Ervaring genoeg om bij de afgekondigde ZW 5 het beschutte sop te kiezen.


Het water gaf echter niet de tekening die je bij een windkracht 5 of 6 mag verwachten, dus we hebben rustig de tocht ingezet richting Paesensrede, vervolgens tegen de stroom in naar het Smerig Gat en daarna met de wind in de rug en de stroom mee opgestoomd naar de Noordzee zijde van het Rif. Op het buitenwater kon nog een beetje worden gesurfd en na 3 uur varen hebben we de boot voor een korte pauze op de plaat gelegd.


Vervolgens hadden we berekend dat we na de kentering weer naar binnen zouden varen, maar daar bleek bij de doorsteek naar Engelsmanplaat weinig van. Tegen de wind en ik denk ook nog met uitgaande stroom hebben we een plekje nabij de oude locatie van het baken gezocht. Na een korte pauze, bleek bij vertrek de wind volgens de vuurtoren aangetrokken tot 6 Bf. Nog steeds bleek daar op het water erg weinig van. Veiligheidshalve hebben we op verzoek van een van de groepsleden de hoge kant opgezocht en ons langzaam met de stroom mee een weg naar huis gepeddeld.


Het was winderig en een enkele bui verstoorde deze overigens grijze dag met af en toe een bleek zonnetje. Er was veel volk op het water, van motorsloepen, zeilboten (groot en klein), kanovaarders tot aan wadlopers over het Wierumerwad. De zeehonden langs het Smerig Gat lagen er mooi bij te zonnen, er was dus voldoende te zien onderweg. Mijn nieuwe neopreen shirt bleek wat krap met vervelende schuurplekken tot gevolg; met het Vlielandkamp voor de boeg kan ik best inzetten op wat langere tochten om nog een beetje conditie op te bouwen, dan past het nieuwe shirt ook beter .

KVW - Avondtocht Schiermonnikoog

Schier Passantenhaven - Dat was het doel van deze tocht. Reina en Sonja hadden zich voor dit jaar een tocht naar Schier ten doel gesteld. En dat hebben ze gisteren volbracht. Onder het moordende tempo van Astrid en Steven werd de oversteek gemaakt. Aanvankelijk waren er nog wat kleine golfjes, voor zover je daar van kunt spreken bij een windkracht 2. Het was in elk geval meer dan bij de vorige avondtocht van de twee huilers, toen was het wad zo vlak als een spiegel.

Aan de overkant stond de familie van Steven hem al op te wachten. Na een korte fotosessie en een ternauwernood toegestane plaspauze in het toiletgebouw van de haven, hervatten we onze reis naar huis. De wind was gaan liggen en de golven waren verdwenen. Met het zicht op de haven staken we over Brakzand, regelmatig omkijkend naar de ondergaande zon boven Engelsmanplaat.

Een prima avond qua wind en temperatuur. Even de kop leeg gemaakt en zoals ze in Leeuwarden zeggen: Rust in de kop.

KVW - Avondtocht Schiermonnikoog

Rede – De zomer is begonnen en de tochtleiders hadden in het voorjaar de vakantiemaanden vrij gehouden. Nu het eenmaal juli is, geeft het ruimte tot het organiseren van extra tochten, in dit geval op maat gesneden voor de deelname van beginnend zeevarenden. Gisteren ging Bram voor het eerst in een kano het wad op. Met een ZW (tot West) kracht 4 was het wel even spannend in het begin, maar naarmate de avond vorderde nam de wind af en werd het water vlakker.

We hebben Schier net niet gehaald, vooral om voor het donker weer in de haven van Lauwersoog te zijn. Achteraf gezien had het best gekund, maar met een drijfpauze hebben we de tocht ook mooi onderbroken. Schier lag voor het grijpen en dat is een mooi gezicht. Op de terugweg zijn we langs de geul van Brakzand gevaren en hebben een enkele keer een zeehond gespot. Verder hebben we de kracht van de stroom ervaren bij de Z16 en een stevige spurt ingezet vanaf de Z16 naar de haven.

De zon ging bij aankomst, zo rond 22.00 uur,  bijna onder en dat gaf ons weer mooie plaatjes.

Wadvaren heeft iets met wat varen en wadbeleving. Beide elementen waren vandaag in voldoende mate aanwezig. Een afsluitende rol en de kop is weer helemaal leeg.

KVW - Avondtocht Zoutkamperlaag

Zoutkamperlaag – Na de avondtocht van vorige week is de tam tam goed gaan werken. Beginnende kanovaarders raken enthousiast over het varen op het wad. Nu was het vorige week vlak water, dus dan kan iedereen in zijn bootje stappen. Gisteren ging Astrid mee en een reeds langer gekoesterde wens werd hiermee ingevuld. Als ervaren surfer is ze niet bang voor water, maar het stabiliseren in de golven (wind tegen stroom) tegen de wind in, bleek toch al een grote stap. We hebben rustig aan gevaren, na een half uur gepauzeerd op het slik naast het kite-surf gebied, en zijn vervolgens de Zoutkamperlaag richting Schier langs de Z10. Toen kwamen de golven van opzij, al was het met de inmiddels gekeerde stroom een stuk rustiger geworden op het water. Eenmaal buiten de geul de neus richting Brakzand gezet en met kleine golfjes van achteren een enkele surf gemaakt tot aan het drooggevallen deel van Brakzand. Vervolgens rustig peddelend de weg naar huis hervat.

Al met al een ontspannen tochtje, beetje wind en golven, veel zon en een enkele zeehond in het water of op een zandbank. Een prima eerste wadbeleving.

KVW - dagtocht Schiermonnikoog

Oort - Afgelopen weekend was het te warm om wat te doen. Dus was het een goed moment om te gaan varen. Het wad geeft altijd wel een verkoelend briesje en anders kan een koprol ook zeer verkwikkend zijn. Geinitieerd als een beginnerstocht, hebben we met het aanwezige deelnemersveld besloten om wat meer te varen en minder te pauzeren. We stonden ruim een uur voor hoog water startklaar in de haven en vertrokken in oostelijke richting. Bij de Oort 11 hebben we de koers verlegd naar het Noorden totdat we de veerhaven pal op het westen hadden liggen. Vervolgens met een westelijke koers naar de jachthaven. Het was druk op het wad met kanominnende wadvaarders. Op Lauwersoog waren we er al 6 tegen gekomen met plannen voor een rondje Schier tot een op en neertje naar de jachthaven. Onderweg naar Schier kwamen we nog een stel kampeerweekend vaarders tegen die we ook kenden van de ijsbaan, het dorp of het Vlielandkamp. En zo had elke deelnemer een link met onze tijdelijke reisgenoten.

In twee uur tijd waren in de jachthaven. Vervolgens een lunch en een wandeling naar het dorp. Daar kun je voor weinig op het terras van het hotel (tegenover het terras in de hoofdstraat) genieten van koffie met taart. Dik trakteerde op de koffie en Steven trakteerde op een ijsje op de terugweg.

Lekker genieten, daar was het deze dag om te doen. De terugweg vingen we ruim 2 uur na hoog water aan en dat leverde nog net een begaanbaar pad op via de Geul van Brakzand. Lauwersoog bereikten we keurig op de geplande tijd.

KVW - assistentie bij de zwem-4-daagse

De hoge vier - Jaarlijks vult de KV Winsum een avond met spelevaren voor de deelnemers van de zwem-4-daagse in het openluchtzwembad De Hoge vier te Winsum. Ook deze keer waren we van de partij met een korte demonstratie in kanotechnieken en verder veel spelevaren voor de kinderen in poloboten in het zwembad. Ze stonden tot wel een uur lang in de rij, tot aan sluitingstijd. Kortom, een geslaagde actie en veel waterplezier.

KVW - Avondtocht Lutjewad - 22 juni

Lutjewad - Afgelopen dinsdag was het prachtig weer voor beginners. Geen zuchtje wind, een waddenzee zo vlak als een spiegel. Alleen het tij zat voor onze gezinsagenda's niet helemaal mee. THW bij vertrek. MAar verder was het een prachtige avond voor een mooie wadbeleving.

Bij vertrek kregen we een melding van een kleine griend, voor de haven van Lauwersoog, die bleek woensdag een verzwakte Orka te zijn geworden. We hebben haar niet meer gezien. Overgestoken naar Brakzand, over de plaat naar Lutjewad via Oort 11, een rondje om het gesloten gebied heen en vervolgens in alle rust terug naar de haven. Twee en een half uur rustig peddelen, hier en daar een zeehond, goed zicht op Schier en mooi strak water. Vooral voor Reina en Sonja een prima kennismaking met het wad vanuit een kajak.

KVW - Avondtocht Engelsmanplaat

Engelsmanplaat – De 4^e avondtocht van dit jaar gaf ons een NNO3, afzwakkend in de loop van de avond. Bij laag water ingestapt op Lauwersoog, en vervolgens afgezakt naar Engelsmanplaat. Daar lag de Boschwad zich voor te bereiden op een BBQ voor de PV voor KLM stewardessen, of de tochtleider had nog steeds een visioen van 40 maagden voor zich, dat kan ook. De terugweg gaf hier en daar een kleine surf, gemeten max 7,3 knoop. Dit retourtje van 11,65 mijl hebben we afgelegd in 2h45 netto (dus excl pauze op E'plaat). Het was mooi rustig weer, bewolkt en we hadden daarom een vlakke zee. Desondanks heb ik een duikeling gemaakt die ik nog steeds niet kan verklaren, waarbij de rol niet lukte omdat ik tegen de stroom in wou rollen. Dat eskimoteren in stromend water heeft dus nog wat oefening nodig.

KVW - Avondtocht Schiermonnikoog - 25 mei

Schier - Een dagtocht op een avond, zegt ook iets over onze dagtochten. Afgelopen dinsdag voeren we in een drietal naar de Passantenhaven van Schiermonnikoog, tegen een NNW 3 in in 1h15. Terug ging binnen het uur, de wind was zelfs iets gaan liggen. Lekker tegen de wind in, strak over Brakzand, korte pauze in de haven met koek en zopie. Vervolgens terug naar Lauwersoog, een lichte bries in de rug en een enkele rimpeling op het water, soms net genoeg voor een surf. Gemiddelde snelheid lag vanavond op de 3,2 met een maximale surf van 6,5 knoop. Een rustige avondtocht dus, met mooie plaatjes voor de liefhebbers.

KVW - Beginnerscursus 19 mei

De hoge 4 - Afgelopen woensdag hebben we de aftrap genomen van de jaarlijkse beginnerscursus. Met 4 volwassenen en 3 junioren startten we in het zwembad De hoge 4 in Winsum met de meest kansrijke posities om nat te worden als beginner; het in- en uitstappen. Nadat een ieder dit een paar maal had geoefend in een poloboot, moesten de deelnemers er aan geloven. Instappen, varen, omvallen en uitstappen. De eerste keren zonder spatzeil, daarna met.

Omdat het een frisse avond was, sloeg de kou behoorlijk toe. Een enkeling voer nog een paar rondjes, probeerde een lage steun en nam de tijd om nog wat te spelevaren. Komende woensdag gaan ze live in een zeekano op het Winsumerdiep. Voor mijzelf vooral leuk om weer even in relatief schoon water mijn zwakke kanten van de rol en de hoge steun te oefenen. Het bleek vooral een mentale zwakke kant, de uitvoering liet weinig te wensen over. Morgen is er weer een avondtocht!

KVW - Avondtocht Oort - Brakzand

Oort19 - Op 11 mei stond de eerste officiele avondtocht op het programma. Deze keer maar drie deelnemers, bij een NO wind, kracht 4. Het was opkomend water, halverwege het tij toen we in de kajak stapten in de haven van Lauwersoog. Eenmaal het havenhoofd voorbij, kregen we de volle mep stroom en wind plus de interactie van de staande golven voor de havenmond. Het voelde even heftig aan, maar daar was ik zo aan gewend. Bert zette een stevig tempo in richting SMV4, dat kon toen nog, vanaf komend weekend is het daar gesloten. Met een uur lagen we bij Oort 19, een 3,7 mijl vanaf de haven. Het was een leuk partijtje tegen de wind en golven in, gesteund door een onderliggende inkomende stroom. 

Na een hapje en een drankje konden we de boeienlijn richting O11 moeilijk zien, wellicht dat de belichting over het water (met tegenlicht vanuit het westen) het ons moeilijk maakte. De O7 was in elk geval wel duidelijk zichtbaar, dus daar maar op gekoerst. En met die koers hebben we ook de gedachte verlaten om over Brakzand de terugreis in te zetten. Dus met de volle wind in de rug, tegen de stroom in, surfend naar huis. Ik had er veel plezier in, al konden mijn maten het minder waarderen zodra de waterdiepte van de geul flink toenam.

Een mooie avondtocht, in twee uur met wind, golven, surfen en mooie plaatjes. Al varende merk ik dat ik steeds minder plaatjes begin te schieten, omdat het beeld mij al redelijk bekend is. De lezer zal het dan ook met een incidenteel shot moeten doen, al kan ik vertellen dat de wadbeleving veel mooier is als je er echt een half uur in zit.    

KVW - Rondje Rottum 8 mei

Gronden van de Lauwers - De koninginnetocht van het jaar, rondje Rottum via het Sparregat , Gronden van de Lauwers, Simonszand en dan weer terug. Goed voor 54 km peddelen en voor ieder wat wils in bruto 10 uur varen. De tocht begon rustig, kabbelend en babbelend vanaf Noordpolderzijl naar het Sparregat. Een kleine NO 3 tegen, verder rustig zoeken naar de ingang, die deze keer gemarkeerd stond met een stel prikken (niet op de kaart overigens). Vervolgens de Noordzee op om de meeste stroom te pakken en daarmee de branding te vermijden.

Eenmaal boven de kop van Rottumerplaat bleek dat er veel branding stond waar we uiteindelijk moeilijk omheen zouden kunnen. Na een kort uitstel (even West varen) doken we er dan toch maar in. Het was geen branding, kort maar krachtig met een mooi zandstrand waar je weer kon verzamelen. Nee, dit is een branding tussen twee vaargeulen, gescheiden door en plaat van 1 tot 1,5 mijl. Ik voer op kop als richtingaanwijzer, anderen volgden. In de hogere golven raak je elkaar al makkelijk kwijt. Ik liet me vooral met een lage steun langzaam door de branding zakken, zijwaarts in de hoop dat anderen zouden volgen. Uiteindelijk bleek alleen Peter dat te doen, maar dan vooral om mij iets duidelijk te maken (bleek achteraf).

Eén van de deelnemers bleek te zijn gaan zwemmen, nooit fijn als je in een kano zit, maar eruit en dan door een halve mijl branding is ook geen pretje. Redden in de branding is lastig tot onmogelijk. Slepen in de branding is een gevaarlijke optie, maar met de termperatuur van het water vandaag de dag zou het best een goede optie geweest kunnen zijn. Maar de groep was er te klein voor. Een redder en een zwemmer, een onderkoelde tochtleider die met een relatief onbekende peddel zijn steunen en rollen niet goed kon inzetten en een vierde man. Goed in techniek en conditie, maar wellicht niet de man die verantwoordelijk voor dat groepje, moest gaan slepen. En zo sta je voor dilemma's waar je liever van te voren een keer goed over nagedacht hebt. Zelf lag ik veilig achter de branding te wachten op een teken van leven, zodat we de groep weer compleet konden maken. Niks zo erg als twee partijen die elkaar zoeken in de verkeerde richting.

Uiteindelijk kwam het allemaal weer bij elkaar, met een sleep richting Simonszand afgezakt en vervolgens daar de laatste branding genomen voor de plaat die ervoor ligt. Toen eruit, de mensen moesten warm en droog worden, wilden na 5 uur varen wel een keer uit de boot voor een sanitaire stop en een hapje. Vervolgens wadlopen tot aan het zwin en tenslotte nog het zwin al varend over naar Simonszand.

Simonszand, bekend van wind en zand, beide volop aanwezig vandaag, al hadden we de wind vanaf zee in de rug. Snel een aantal tenten opgezet, droge kleren aan, soep en worsten warm gemaakt, en smullen maar van al dat lekkers van thuis. Nadien een korte wandeling over het steeds maar kleinder wordende Simonszand en daarna weer snel te water. De branding was goed te doen, al had ik een herstart nodig om van de kant te komen. Vervolgens in een rustig tempo op huis aan, eerst oostelijk om de Spruit te mijden en toen zuidelijk de Zuid-Oost-Lauwers in . De fut bleek er bij een aantal flink uit te zijn, bij anderen was er nog genoeg. Ik moet die soep van Jasper ook maar eens proberen een volgende keer, het geeft hem vleugels.

Helaas was het Zielhoes al weer gesloten en hebben we op de winderige kade van Noordpolderzijl geevalueerd en afscheid van elkaar genomen. Het is een lange tocht en zeker een herhaling waard. Met dank aan Jasper, Herman, Friedeke, Peter en David.

KVW - Avondtocht Brakzand

Brakzand - De avondtochten zijn een soort van snuffeltochten op het wad voor alle leden van de KV Winsum. In principe varen we getijonafhankelijk en laten we ons inspireren door de omstandigheden. Ik heb een aantal dagen de windvoorspellingen gevolgd en de forse wind kracht 5 stond voor vandaag al de hele dag voorspeld op 4 in de avond. De windmetingen van Windfinder gaven echter een stevige 5 te zien de hele dag en ook mijn windmeter gaf een gemiddelde aan van 17,7 knopen tijdens een meetsessie van een halve minuut op de kade van Lauwersoog. Om 19.00 uur stond er dus nog steeds een stevige 5Bf uit het NO met uitschieters naar 6. Wat te doen?

Ik heb besloten het water op te gaan. Direct buiten de haven golfde het aardig maar niet onoverkomelijk. Op het water voelde het mij prima, maar het was toch duidelijk anders dan vanaf de kant. Aan de slag van Steven kon ik zien dat hij er moeite mee had. Hilde verweerde zich dapper tegen de wind en leek er raar genoeg minder problemen mee te hebben. De golven leken haar niet te deren, de bestuurbaarheid van de kano iets meer. Met Jasper snel de afspraak gemaakt om elk een mannetje te nemen en zo zijn we de geul overgestoken naar Brakzand. Hoewel de koers 30 was aanvankelijk, kwamen we ter hoogte van de Z16 uit ipv de Z18. Met onze snelheid bleken we niet opgewassen tegen de combinatie van wind en stroom. Eenmaal boven de plaat was het nog even zoeken naar rustiger water en toen we dat eenmaal gevonden hadden en iedereen er weer vertrouwen in had, voeren we over de plaat in iets meer oostelijke richting. Gebruikmakend van de geringe stroom boven de plaat en het veel rustiger vaarwater, konden we onze positie weer ten Oosten van de haven krijgen. De bedoeling was aanvankelijk om ter hoogte van de Z20 te keren en de weg naar huis te nemen langs lage wal. Dat was de veilige optie, maar ook de minst leerzame / leuke.

Ik nam het risico en stelde een rustige surf huiswaarts voor. Jasper opperde de veilige route, Hilde vond het surfen wel leuk afgelopen weekend en ik ontving geen duidelijk signaal van Steven dat hij opteerde voor de veilige kant. Maar in deze wind wil nog wel eens wat vervliegen. Rustig peddelend, wind en stroom in de rug, bereikten we de haven. Een enkele surf gaf ons wat snelheid, maar voor een eerste tocht met golven op groter water hielden we de rem erop. Ik wilde ook niet het risico lopen om al surfend de haven voorbij te schieten, dat zou ons weer veel werk tegen wind en stroom in opleveren en dat leek me teveel van het goede voor een eerste keer.

Eenmaal veilig in de haven, voelde het goed om het op deze winderige avond kort gehouden te hebben. Er zat genoeg spanning in deze tocht en het was een prima kennismaking met de golven op het wad. Na een enkele rol in de haven gingen we bij via de steiger voor de vissersboten aan wal. Het Pierenend was helaas al gesloten, anders was een bak koffie / warme chocomel een mooie afronding geweest van deze tocht voor bikkels. Komende dinsdag is de volgende tocht, met opkomend water in de 2e helft van de getijdestroom.

KVW - kaartenset 2010

Creabea - Jaarlijks komen er nieuwe kaarten uit van het Waddengebied omdat de markeringen nog wel eens wijzigen en omdat de platen nog wel eens wat willen verschuiven. Dit jaar heb ik een kaartenset gemaakt voor de vereninging. Een uur voor het uitzoeken van welke uitsnedes handig zijn voor de door ons geplande tochten, shoppen waar je voor niet te veel geld aan een goede kopie kunt komen, 4 uur snijden, plakken en knippen om voor de benodigde setjes de kaarten op A3-formaat samengesteld te krijgen en dan nog een keer 4 uur lamineren. Al met al erg veel gepruts en dat in een jaarlijkse cyclus. Gelukkig had ik dit jaar van meerdere kanten hulp bij het kopieren en snijden/knippen.
En dan kan het best een ontspannende bezigheid zijn.

KVW - Oefentocht IV - Lauwersmeer

Zoutkamperril - Na mijn trainingstocht van gisteren stond voor vandaag een rustige verenigingstocht gepland. Gelet op de tochtleider en de aangemelde deelnemers, kon het niet echt woest worden. Maar het weer besliste anders. Fikse buien en af en toe flink wat wind begeleidden ons aan het begin van de tocht. Zelfs tijdens de pauze moesten de boterhammen en stroopwafels beschermd worden voor de regen. Maar toen was het ook gedaan en konden we genieten van een zonnetje en lekker rugwindje.

Net voor een bui stapten we in aan de Zoutkamperril. Dick had meteen een mooi verhaal over Abelstokken, je kent ze wel, die prikken met al/niet samengebonden takken  als laterale markering van de vaarwegen. Het was een zekere Abel, met kennis van de Waddenzee, die deze methode gebruikte om de vaarwegen uit te zetten in de tijd dat Groningen nog een open zeeverbinding had met het Wad. Vandaar ook de naam Abelstokstertil als naam voor de brug die ter hoogte van de boomgaard (ook Abelstok geheten) tussen Mensingeweer en Wehe den Hoorn in ligt. De toon was gezet, Dick zat op de praatstoel, het tempo lag vanaf nu vast.

Zelf had ik mijn GPS op schoot en zag dat we goed 3 knopen haalden. Een klein spurtje bracht me tot 5,5 knoop tegen de wind in. Toen brak de bui los en peddelden we tegen de wind in richting Lauwersmeer. Daar stond een leuke wind kracht 4BF en de golven waren aan het Oosten van de Slenk lekker om te nemen. Na een uur bereikten we Stropersplaat waarvan we net in de verte een grote groep kanoers hadden zien vertrekken. Misschien een groep uit Zutphen, die kamperen geloof ik in april 4 weken op diverse plekken in het land. Ik zal het straks nog even googelen.

De halte bracht ons een natje en het droge, zowel qua eten en drinken als zon en regen. Na de rust vertrokken we met een leuke bries uit het NW weer richting Oostmahorn en nadat we het eiland gerond hadden, gingen we met de wind in de rug huiswaarts. Nu zou je verwachten dat je dan harder gaat, maar nee hoor, een van de deelnemers geniet van het tegen de wind in peddelen, maar weet met de wind in de rug geen raad. Dat werd dus een rustige terugtocht met een enkele surf van 6 knoop, maar over het algemeen moest ik bij 4 knoop al gas terugnemen om geen grote gaten te laten vallen.

Hoewel we maar met 3 kanovaarders deze tocht voeren, waren er wel 5 KVW-ers op het meer. Max verwelkomde ons nog vanaf de motorboot van zijn ouders toen hij door de Slenk voer en aan het eind van de Slenk zagen we een zeilbootje manoeuvreren waarvan we dachten dat het Friedeke wel eens zou kunnen zijn. Het leek erop of ze lag te wachten totdat we langszij wilden komen. En zo geschiedde. Altijd leuk om een bekend gezicht te zien en elkaar in deze wildernis van de elementen even aan te spreken.

Eenmaal in de Slenk kreeg onze windhapper weer praatjes en heb ik nog een keer geprobeerd de tellers van de GPS boven de 6 knopen te krijgen. Het is me niet gelukt met de Mariner, maar kenteren en steunen kan ik ook in deze schuit. Het was een mooie tocht, al is het maar omdat hij eindigt met zonneschijn. Met dank aan Hilde en Dick. 

Rondje Baffelt II - 30 april

Koninginnedag - Een prima dag om me voor te bereiden op de koninginnetocht, een rondje Rottumerplaat - Simonszand vanaf Noordpolderzijl, volgende week zaterdag.

Dat is een lange tocht met een heel lange zit (van minimaal 5 uur) langs gebieden waar we niet uit de kano mogen stappen en door gebieden die vanaf 15 mei weer gesloten zijn om te kunnen dienen als rustgebied voor zeehonden en vogels.  

We gaan dan natuurlijk buiten om, met kans op veel zeehonden, vogels en mooi zicht op de eilanden vanaf het water. Met een beetje geluk kan er ook nog op het water gespeeld worden, al vind ik dat dit soort tochten zich daar om veiligheidstechnische redenen niet echt voor lenen. Er is geen hulpverlening in de buurt en het is minimaal 2 uur varen voor je weer een beetje in de bewoonde wereld bent. Kortom, er mag dus niets gebeuren waar je anderen voor nodig hebt om het op te lossen.

Vandaag de proef op de som genomen met de Point65 XP; hetzelfde rondje in een ander schip. Er stond beduidend meer wind dan de vorige keer, dat leidde ertoe dat ik met gezwinde spoed van start kon, gemiddeld 4,8 knoop met een top van 6,3. Het vreemde was echter dat ik in dezelfde tijd de afstanden aflegde tussen de verschillende mijlpalen en uiteindelijk maar 5 minuten eerder binnen was dan met de Barracuda. Misschien lopen mijn horloge en de GPS niet synchroon?

Het voordeel van een hoog volume boot met lengte is bij wind in de rug groot. Dat bleek wel uit de metingen. Het nadeel bij tegenwind lijkt even groot. De gemiddelde snelheid liep gestaag terug bij tegenwind, de 4,8 nam af tot 4,3 en daar heb ik het het laatste uur in de beschutting van de walbegroeiing op kunnen houden. Maar na anderhalf uur is de energie op, het lijf teert op zijn reserves en dan kan ik met de Barracuda een snelheid van 4 knoop halen, waar ik in de XP een 4,3 weet vast te houden. Lengte loont dus lijkt het, het geeft meer snelheid. Maar niet bij tegen-/zijwind, dan moet deze hoogvolumeboot het gevoelsmatig afleggen tegen een ranker model. 

Om de eigenschappen van de boot te testen moet mijn batterij misschien wel niet leeg zijn, maar juist vol energie zitten. Pas dan kan ik met een flinke krachtsinspanning de rompsnelheid benaderen. De proefopzet zal ik op dat punt nog een keer wijzigen; ik denk aan een vaste route, korter dan de huidige, met daarin een rustige warming up en een sprint of twee, onder vergelijkbare omstandigheden. En door veel proefnemingen te doen, zou het gemiddelde iets moeten zeggen over de combinatie van mens en materiaal.

De grap is wel dat ondanks de licht betere GPS waarden ik voor mijn gevoel veel harder heb gewerkt dan bij de eerste tocht. Dat meet ik dan maar even af aan de hoeveelheid vocht die ik verloren heb, de moeite die ik had met mijn knieën na afloop en het energieniveau achteraf. Het is allemaal nog redelijk subjectief en daarmee amateuristisch van opzet. De lezer mag er dus geen conclusies aan verbinden.

Morgen stap ik in mijn oude Mariner. Dan varen we een verenigingstocht over het Lauwersmeer en gaat het niet om snelheid. Eens ervaren hoe dat zit ten opzichte van de twee andere schuiten en welke GPS parameters dit oplevert.    

Rondje Baflo - 23 april

Baflo - Gisteren had ik een verplichte vrije dag. Normaliter werk ik de uren die ik moet maken om mijn klus te klaren, nu heb ik een klant die niet wil dat ik meer uren draai dan op grond van het contract is vereist. Dan houden ze meer grip op de financien. Prima, een uurtje thuis gewerkt, wat administratieve zaken afgehandeld en daarna de boot in. Ik had net een nieuw anorak gekocht dat ik wilde testen op waterdicht zijn en ademen. De dagen eerder deze week heb ik gebruikt om de latex seals bij pols en hals op te rekken en op maat te knippen. Bij de hals moesten wel 5 ringen weg en nog zit het niet echt comfortabel. Maar wel lekker droog.

Het bootje heb ik ook nog even bijgekit, er leek water via de schegkabel in de kuip te lopen. Half uurtje laten drogen en hup het water in. Eerst 10 minuten doorpeddelen, even afkoelen met een rol in het water, dan weer 5 minuten doorpeddelen, weer even afkoelen en vervolgens naar Onderdendam. Dat kan blijkbaar in 40 minuten, tegen gemiddeld 4 zeemijl / uur (7,4 km/h voor de landrotten). De splitsing Warffum/Baflo neemt dan nog eens 20 minuten, en na 1,5 uur zit ik in Baffelt/Rasquert. Bij Eenrum heb ik nog een keer een duik gemaakt en na 2 uur draaide ik het Mensingeweersterloopdiep op richting Mens-in-geweer (om met Harold te spreken).

Het voelde als een lange zit en ik moest regelmatig even rug en benen strekken. Uiteindelijk heb ik de 21 km in 2h40min volbracht tegen gemiddeld 4 knopen. De kleding hield me goed droog (onder water) en boven water was het ademende effect minder dan ik had verwacht. Het heet dan wel een droogpak, maar je wordt net zo nat als wanneer je zeg maar gaat hardlopen, hetgeen niet slecht is. Het pak is overigens bijzonder snel weer droog, de onderkleding neemt wat meer tijd, al is het maar dat het aan te bevelen is om het eerst in de was te doen.

Hetzelfde rondje wil ik de komende week nog een keer met mijn Mariner en met de Point65 XP varen. Eens kijken of dit relevante verschillen oplevert. Mijn basisconditie is redelijk stabiel, dus de rompsnelheid van de boot zou hier een merkbare rol kunnen spelen. We zullen het eens opmeten. Ik heb ook net een nieuwe GPS nadat mijn andere niet zo waterdicht bleek als was aangegeven. Het binnenwerk was door het zoute water aangetast en onbruikbaar geworden. En de nieuwe heeft natuurlijk een volledig andere interface die lang niet zo intuitief is. Het is maar wat je gewend bent, denk ik, al levert me dat wel weer even een leermomentje op.

Op de foto de restanten van de spoorbrug, de peilers van het spoor van Winsum naar Zoutkamp. Het spoor is opgeruimd, maar de bakstenen hebben ze laten liggen. Op de achtergrond een geknotte boom, langs de weg van Mensinge naar Eenrum.

KVW - Oefentocht III

Duinpan - Vandaag stond de derde oefentocht op het programma. Het was bijzonder mooi weer, zacht briesje en een prachtige zon. Ik had gerekend op veel aspirant zeevarenden en ook op de vaste kern. Het mocht niet zo zijn. Met zijn drieën togen we vanaf Lauwersoog naar de jachthaven op Schiermonnikoog. Dat deden we rond het moment van hoog water en we waren er binnen het uur.
Daar troffen we Menzo van de kanoclub van Dokkumer Nieuwzijlen die wel zo slim dacht te zijn om het eerste uur na hoog water weer door te steken naar Lauwersoog. Wij niet, trokken onze kayak op de kant bij de boothelling, kleedden ons om en met de lunch vertrokken wij naar Schier West. Het natuurpad volgend kwamen we bij een duinpan en namen het er van. Een hapje en een drankje, vogels kijken, een uiltje knappen en de eerste zonnestralen oppikken (niet alleen figuurlijk).
De terugweg hadden we op tijd ingezet om rond 18.00 uur weer in Winsum te zijn. Helaas hadden we iets in de haven laten liggen, dus toen we goed en wel de haven uit waren moesten we dat nog even rechtzetten. Een half uur later dan gepland zetten we koers naar wal. Omdat we midden op het getij wegvoeren, hadden we last van maximale stroom (afgaand) en NNO wind. De Geul van Brakzand bleek in het midden al weer droog te liggen, wat de nodige meters klunen opleverde. Ik zag wel water, maar zakte tot mijn knieen weg in de blubber. Jasper had wel een geultje ontdekt naast de hoofdgeul waar hij nog net doorheen kon varen. Hij was uiteindelijk sneller aan de overkant van Brakzand.

Aan de gang van de veerboot kon ik zien dat er in de geul een flinke stroom stond. Peilend op een boei en de bebouwing op de achtergrond zag ik dat zelfs een correctie van 30 graden niet voldoende was om de stroom de baas te kunnen.
Ik draaide bij en ging op 60 graden afwijkend van de koers varen. Dat leverde me een tocht over Brakzand op (daar is door de ondiepte de stroom minder sterk) die me uiteindelijk bij de Z18 bracht. Traverserend op 120 graden bereikte ik de haven tegen 17.30 uur. Het was een mooi dagje uit met een beetje varen en lummelen in het duin.
Het kan ook anders. Sido en Marieke stonden ook op de kade, zij hadden vandaag een rondje Schier gedaan en omdat ze de Eilanderbalg niet konden vinden door de hoge golfruggen, waren ze via de ZuidOostLauwes en het wantij weer teruggekomen in Lauwersoog. Petje af!

KVW - Tochtplanavond

Loods - Het planproces voor de zeetochten kwam gisteren in fase II. De eerste fase is ergens in februari, waarbij we als tochtleiders gezamenlijk bij Herman thuis een hapje eten, zeg maar gerust een hap, wat wordt afgeblust met een heuse Irish coffee. Vervolgens als de tongen redelijk los zijn en de eerste verhalen zijn verstomd, dan pakken we de kalender erbij en bepalen we grosso modo welke tochten we in welk weekend gaan varen. Natuurlijk gebeurt dat ook op basis van gegevens van het getij en de verwachte kentermomenten (voor zover die cruciaal zijn voor de desbetreffende tocht).

Gisteravond hadden we dan de eerste planavond, waarbij de diverse tochtleiders hun plannen in detail doornemen en de leden van de zeesectie en de collega tochtleiders kritisch toehoren of er wel met alle relevante aspecten rekening is gehouden. Het doel van de avond is een ding, of er wat van komt is een ander. Herman had de koffie op tijd klaar en de koeken stonden gereed, later waren er ook borrelnoten en er restte nog wat frisdrank van de klusdag. Dus op zich was het weer goed geregeld.

Eerst natuurlijk weer stoere en sterke verhalen, de vakantieplannen en het nodige sociale geduw en getrek. En uiteindelijk wist Herman ons tot de orde te roepen voor het overleg. De eerste tocht bleek een misser. Ergens had ik bij het samenstellen van de voorbereidende sheet, ten onrechte een tocht naar Engelsmanplaat ingepland voor het weekend van de 1e mei. Dick twijfelde al een beetje, maar hij had groot gelijk dat de tocht niet gevaren kon worden. Die wordt omgeruild met de Lauwersmeertocht van het weekend ervoor. Gelukkig voor mij konden de andere tochten qua getij allemaal gevaren worden en die hebben we dan ook doorgenomen. Rondje Noordpolderzijl - Rottumeroog - Simonszand - N'zijl, L'oog - Schier Passantenhaven, Rondje Schier met de klok mee, L'oog - Noordpolderzijl en een kampeerweekend met Pinksteren, waarbij we aansluiting zoeken bij het kajakfestijn op het Duitse Borkum georganiseerd door Emjak.

Eén probleempje bleek echter nog bij de tocht naar het Willemsduin; die stond gepland in een weekend dat het gebied nog gesloten is t.b.v. de natuur. Tja, je kunt op alles berekend zijn en bij een globale jaarplanning toch weer ergens een aspect over het hoofd zien. Maar goed dat we zo'n aparte planavond hebben om de details ruim van te voren met elkaar door te nemen.

Na afloop hebben we nog even lekker nagepraat en wat stickers uitgewisseld. Tevreden over het programma togen we om 21.30 uur weer naar huis.

KVW - Oefentocht II

Steile oevers - De tweede oefentocht voor de grootwatervaarders werd vandaag gevaren tussen Steile oevers II en Stropersplaat. Een stevige NO 4-5 met een dik pakket wolken mocht vandaag de sfeer bepalen. Na het invaren, konden we de hele weg naar Oostmahorn lekker surfen en na een korte stop bij Esonstad hebben we koersgezet naar Stropersplaat. Via de Slenk zijn we daarheen gevaren, de oversteek was leuk om te doen, met golven van opzij. De Slenk zelf lag in de luwte, dus peddelden we in redelijke rust naar Stropersplaat. Daar stond de wind pal op de vuurplaats, zodat we een plekje elders uit de wind hebben opgezocht. Ook dan krijgt de mens het koud. Nat neopreen met een forse wind erop, koelt het lichaam behoorlijk af. En zo heb je vanzelf de groep bereid om weer in te stappen.

Eenmaal uit de slenk, gaf de tekening van het water aan dat de windkracht licht was afgenomen. Desalniettemin was het voor menig deelnemer een flink eind terug peddelen, in een behoorlijk tempo en tegen de wind in. Het laatste stuk hebben we dan ook weer in alle rust gedaan. Eenmaal op de wal laat de wind je weer snel afkoelen, dus in no time hadden we ons omgekleed en de schepen weer vastgebonden. Een volgende keer mag de zon wel weer zichtbaar schijnen.

KVW - Klusdag 10 april

De klusdag gisteren was een behoorlijk succes. Er is weer veel onderhoud gepleegd in de vorm van schoonmaken, verven van het houtwerk buiten en de muren binnen. Daarnaast heeft Jan M. een traphekje geplaatst (op de zolder), een zelfgemaakte peddelsteun gemonteerd op de trailer en een start gemaakt met het herstel van het voegwerk aan de voorgevel om het doorslaande water tegen te gaan.
Onder het genot van een lekker zonnetje is ook de trap naar de steiger hersteld met hulp van Pieter en materieel van de firma Everts. De kinderen van Sonja hebben geholpen bij het opruimen van de buitenplaats en ook Jonas (1 jaar!) heeft een bezem ter hand genomen om vader en moeder te helpen.
Al met al een gezellige dag waarbij we ons clubgebouw weer een spatje verder hebben geholpen en hopelijk ook droger hebben gekregen. De kozijnen van de voorgevel zijn echter niet meer te redden, dus daar wordt nu echt actie op ondernomen.

NKB: Paaseilandentocht

Paaseilanden - Ik heb mezelf getrakteerd op een kadootje door me in te schrijven voor de Paaseilandentocht van de NKB. Wat ik me niet realiseerde was dat het nog erg vroeg in het jaar was dat ik 4 dagen, wild kamperend, over de Duitse wadden moest trekken. Pasen heeft toch de geur van de lente, het strijklicht en het nieuwe leven over zich. Dit jaar was het vooral koud, gelukkig ook droog en af en toe een flinke bui.

Zo vlak na de winterstop met vorst op het water tot eind februari, was het natuurlijk moeilijk om gelijk een goede conditie op te bouwen. Verder kende ik de tochtleider als een zoutwater generaal en dat in combinatie met het frisse weer (met buien en naar verwachting weinig wind), maakten toch dat ik er niet geheel vrij in ging. Gelukkig was vrijdags het ijs al snel gebroken toen ik in de haven van Noordpolderzijl arriveerde. Wat van ver komt is op tijd en omdat het voor mij een thuiswedstrijd was, bleek ik ook als laatste te arrriveren.

De zon scheen en na de handen geschud te hebben heb ik met gezwinde spoed de kano beladen en de auto geparkeerd bij het Zielhoes. De tocht verliep voorspoedig, met een zuiden wind, kracht 3 tot 4, voeren we de betonning af richting wantij en Meeuwestaart. Aldaar zijn we traverserend overgestoken recht op de haven van Borkum af. Het was tenslotte Pasen en er was vrijwel geen vrachtverkeer op het water. Onder Borkum hebben we nog even een kleine surf gemaakt en onze tocht volbracht tegen de stroom van het afgaande water in de geul in. Vlak langs de kant, gebruikmakend van de keerstroom tussen de kribben en langs de havenmond bereikten wij de Burkana hafen, alwaar wij onze tent opsloegen. Later kwam de havenmeester toch nog even kennis maken, hetgeen ons de beschikking opleverde over het toiletgebouw. Het was dan wel in renovatie, zoals dat heet, maar wild kamperen op een verlaten voormalige basis is toch iets anders dan in de natuur.

Na de tent uitgezet te hebben volgde het avondeten (buiten) en de planning voor de volgende dag. Tegen het vallen van de duisternis hebben we nog een wandeling gemaakt en het restaurant van de jachthaven verkend. Er was nog net tijd voor een biertje tijdens de laatste ronde en om 10.00 uur stonden we al weer buiten.

De planning voor het vertrek op zaterdag was gesteld op 10.30 uur. Om 7 uur ging mijn interne wekker en om 9.30 uur stonden we klaar voor vertrek. Het kostte nog wat tijd om uit te denken hoe we in de kano zouden stappen, door het lage water was onze aankomstplek qua schade aan het vaarmateriaal risicovol geworden. Uiteindelijk heeft Chris ons voorgesteld om langs de oostzijde van de oostelijke pier de boten te laten zakken en vervolgens via de ladder af te dalen. En zo geschiedde.

Varen met laag water heeft zijn charme. Uitermate rustig leidde Chris ons langs de vaargeul in noordoostelijke richting naar Juist. Af en toe wat buikschuiven over het wantij, een enkeling nam de benenwagen. Na een korte pauze op Hohe Horn, staken we de oostelijke Ems over richting Memmert en voer Chris ons langs de betonning richting Juist. Het leermoment van deze dag was dat je als tochtleider alle beslissingen zelf moet nemen en dat je voorvaarders / koersvaarders moet aanstellen zodat je zelf een positie kunt kiezen van waaruit je overzicht hebt op de groep en toch nog in staat bent om de mensen voor en achterin van instructies te voorzien. Het was een mooie dag, geen regen gezien maar wel de tijd genomen voor de oversteek. Uiteindelijk besloten om niet naar Norderney door te varen, mede omdat het programma voor de volgende dag dan onnodig zwaar belast zou worden. En ook nu, konden we al surfend op de zuiden wind, de oversteek over het wad onder Juist maken naar de jachthaven.

Eenmaal aangekomen konden we voor 2 euri / tent een plekje uitzoeken, een warme douche nemen en onze natte kledij te drogen hangen in de doucheruimte. Dat was ook wel nodig, want we waren nog maar net gearriveerd of een flinke bui overviel ons, met een stevige wind, kracht 5 en een gordijn van regen.

In willekeurige volgorde werd er gedouched en een tent opgezet, waarna het weer verbeterde en we ervoor kozen om ook vandaag zelf te koken. De havenmeester had een afgeschermd plaatsje, met stoelen en een enkele tafel, waar we gezamenlijk onze maaltijd bereidden en oppeuzelden. Voor de snelle beslissers, kon dit droog gebeuren, de meer luxueuze kookgasten kregen er een gratis nat pak bij.

Na de afwas, alles in het drooghok gehangen en vervolgens op zoek naar een warme kroeg voor een stevige warme chocomel en een biertje. Aldaar beraamden we de plannen voor de volgende dag. Besloten werd tot een wandeling naar de noordzijde van het eiland (zeg 2 km bij laag water) en een aanvang aan de Noordzeezijde, rustpauze op de Kachelotplatte en vervolgens langs de geul terug naar de Burkana Hafen op Borkum.

Op de terugweg nog even het paasvuur aan gedaan, de brandstapel was inmiddels al geheel in vlammen opgegaan maar gaf desondanks nog een weldadige warmte af. Met de rook in de neus hebben we ons te ruste gelegd.

De volgende dag om 7 uur heerste er weer volop bedrijvigheid en om 9.00 uur stond een ieder klaar voor vertrek naar het strand. De kracht van grote wielen doet zich gelden op het rulle zand, desondanks waren minimaal twee mensen per kano nodig om de oversteek over het strand te maken. Dit bleek een goede warming up, al weerhield dit Nico er niet van om dat later nog een keer over te doen. Rustig, in slow motion, beginnen, dan een sprintje en vervolgens nog wat rek en strek oefeningen. Leuk om te doen, leerzaam ook om de laatste inzichten in de techniek van de voorwaartse slag nog eens door te nemen. De ware instructeur komt ook dan weer even boven.

Eenmaal uit de luwte van de duinen, kwam de wind hard over de plaat van de westpunt van Juist. Hier deed het gebrek aan conditie zich al gelden, het lichaam had niet echt krachten over om er flink tegen in te gaan. Het navigeren op onbekend terrein leidt altijd tot verrassingen. Zo hadden we 's avonds een plan gemaakt en half en half uitgerekend hoe we de tocht moesten aanvaren, toch bleken de berekeningen niet helemaal te kloppen. Het mooie is dan dat je op het water altijd bedacht moet zijn op verrassingen. Het boekje kan je wel vertellen hoeveel snelheid je wint/verliest bij een bepaalde windkracht en -richting, de stroom zal gemiddeld genomen op een bepaald moment gemeten ten opzicht van het tijdstip hoog water wel een bepaalde richting en sterkte hebben, maar of dat op de dag zelf ook allemaal geldt en samenwerkt, dat is iedere keer maar weer de vraag. Zo bleek deze tocht dat we veel vertraging ondervonden bij de ronding van Juist en op weg naar de Kachelotplatte. Dit is op zich geen punt, maar je moet je dan wel realiseren dat er geen ANWB borden staan (of anderszins betonning aanwezig is), waaraan je je positie kunt afmeten. Natuurlijk is er altijd wel iemand met een GPS op zak en hebben we daar dankbaar ter verificatie van onze overwegingen, gebruik van gemaakt.

Eenmaal het spoor weer teruggevonden, hebben we een korte pauze gehouden op de Kachelotplatte. Waar de wadcode je vertelt dat je als watersporter een flinke afstand moet houden van zeehonden die zich op land bevinden, geldt dat blijkbaar niet voor de commerciele vaart die toeristen langs de populatie zeehonden leidt. Het kan wellicht geen kwaad en die mensen willen nu ook eenmaal een kiekje voor de kinderen.

Met een koers 240 zijn we de Oster Ems weer overgestoken op weg naar Borkum. Met transitopeilingen bepaalden we de plek van aankomst op Borkum (door de stilstaande windmolen te bepalen op de achtergrond). Wederom hebben we een korte stop gemaakt op Hohe Horn, alwaar we een 100 m hebben afgekort door al wadlopend onze schepen over de modder te trekken. Nico houdt van variatie en bracht op geheel eigen wijze de speelse elementen in het programma :)

De havenmeester van Borkum stond ons al op te wachten, met touwen in de hand om de schepen uit het water te tillen. Omdat het hoog water was, konden we de kano's echter onder de loopbruggen van de drijvende steiger varen en aldaar uitstappen. Helaas voor de goed man, zijn mooie aanbod werd om goede redenen afgeslagen.

Na een paar dagen kom je dan in een ritme. Snel de boten via het tallud op de kade getild, tentje opgezet en iets droogs en warms aangetrokken. Douchen zit er op Borkum nog steeds niet in, maar een sanitaire stop is al een hele luxe. Vervolgens kwamen de voorraden die op moesten op tafel (nou ja, het terras). Wijn, bier, noten, worstjes, pinda's, het ging allemaal schoon op om het lichaam van voldoende energie te voorzien. Een tochtevaluatie heeft zeker zijn goede en vrolijke kanten, waarna we met goede zin kozen voor een serieuze tocht op onze laatste dag; via Simonszand terug naar Noordpolderzijl.

De ene helft van de groep koos voor wederom zelf koken in de buitenlucht, de andere helft deed zich te goed aan een goed verzorgde warme maaltijd (op Paaszondag aan de bar!) in het restaurant van de jachthaven. Aldaar werden de snode plannen uitgewerkt en wellicht heeft het optimisme van de borrel een vertekend beeld opgeleverd bij de planning. Feit is dat we de volgende dag weliswaar op tijd vertrokken, maar tegen het eind van de ochtend ruim een uur op het schema achter lagen, wat opliep tot 2 uur. En dat is met een cyclus van 6 uur in het getij, geen kleinigheid.

Om de lange tocht te kunnen maken, moesten we er vroeg uit. Een deel van de tijd hadden we al weggegeven, om de mensen niet te vroeg uit het bed te laten komen. Daardoor vertrokken we dus later dan eigenlijk had gemoeten, wat meer stroom nadeel opleverde dan waarmee we gecalculeerd hadden. Maar laat ik daarover ophouden. Het was een prachtige tocht langs Rottumeroog, Rottumerplaat en Simonszand. Met zon, wind en knobbelig water. Met surfen over de Schildgronden, langs het strand op tegen de stroom in krabbelen, tussen de branding door varen, een vervelende uitgaande stroom langs de westpunt van Rottumerplaat (zelfs 2 uur na de kentering!) en uiteindelijk die bevrijdende glinstering in de verte van een streep zand. We arriveerden na 6 uur op Simonszand, ipv de geplande 4 uur. Daar moet ik dus nog een keer goed over nadenken. Maar de bevrijding die dat gaf was geweldig. Voor de een was het rusten, de ander eten en drinken en voor mijzelf, het spoelen van de nieren. Want een droogpak mag dan geweldig zijn, je kunt niet even uit je boot stappen en een plas doen. Dat kan wel met neopreen, maar je droogpak loopt dan meteen vol.

De pauze op Simonszand was veel korter en tochtiger dan gepland. Bovendien stond het water al veel hoger, dus verdween een groot deel van de grandeur van het wad onder water. Jammer voor degenen die net deze dag wilden kennis maken met dit stukje Waddenzee.

De reis naar huis duurde dus ook iets langer, we hadden minder stroom mee dan gedacht. Bovendien bleek ik zo vermoeid dat ik nog even een verfrissende duik moest nemen om weer bij de les te blijven. De batterij bleef echter leeg en op mijn eigen tempo haalde ik de eindstreep. De anderen wisten nog te genieten van het surfen op de ZW wind, dat zal ik over een week of 4 weer kunnen doen.

We hebben het weekend afgesloten met een warme chocomel in het Zielhoes, alwaar Nico ons nog vertelde over wat te doen als je het niet bij kunt houden als kanovaarder. Dan ligt het waarschijnlijk aan de kleur van je boot, en als het dat niet is, dan aan het merk. En als het dat niet is, dan misschien wel aan je techniek of heel uitzonderlijk, aan de conditie van de andere vaarders. En dat nemen we dan maar als wijze les mee het nieuwe seizoen in.

Het was al met al een prachtig weekend. Soms koud en nat, maar niet heel hinderlijk. Wel vroeg in het seizoen en het lichaam heeft veel moeten geven. Maar al met al een kadootje, en zo was het ook bedoeld. Met dank aan Nico, Chris, Peter, Jannes en Hendra en de hulp van de mensen in Noordpolderzijl, Borkum en Juist.

NKB - Paaseilandentocht

Komend weekend neem ik deel aan de Paaseilandentocht van de NKB; vier dagen peddelen vanaf Noordpolderzijl naar Borkum en verder.

Het weer is nog wat fris (3 - 10 graden), met een beetje nattigheid en naar verwachting toch zeker een 4 Bf.

Ik vertrouw erop dat het weer boven de Wadden iets beter is dan op het land, dat zal de pret zeker ten goede komen.

KVW - oefentocht Lauwersmeer

Hoek van de Bant - Nu het ijs is verdwenen en de eerste mooie zonnige dagen al weer voorbij zijn, hadden we vandaag als KVW de eerste oefentocht als voorbereiding op het grotere water. Met 7 man sterk vertrokken we vanmiddag naar Hoek van de Bant. Bij een termperatuur van 7 graden (aanvoelend als 2), de lage watertemperatuur en de wind ZW 4 Bft, de grens van de 5 opzoekend, en een beginnend groot water vaarder, hebben we besloten om te starten aan de westkant van het Lauwersmeer. Varend langs de westzijde, zou er wel wind maar geen golfopbouw zijn en dat leek me voor een eerste tocht op groot water een prima start om te beginnen.

Vanaf Oostmahorn zijn we overgestoken, de slenk in naar Zoutkamp. De wind leek in kracht afgenomen en rustig peddelend, af en toe in een kleine surf, bereikten we Stropersplaat.

Daar hebben we in alle rust de lunch tot ons genomen en tot onze verrassing, zagen we een zeearend over vliegen. Liggend op zijn rug, kwam onze vogelkenner tot leven. Dit was de eerste zeearend die hij in het wild was tegengekomen!

De terugweg gaf wat regenspetters te verwerken en eenmaal uit de luwte gekomen, kregen we bij de oversteek naar Oostmahorn toch nog een forse tegenwind te verwerken. Vervolgens liet de vermoeidheid zich gelden. Vanaf Oostmahorn zie je de Hoek van de Bant al liggen en om de een of andere reden is de tocht van Noord naar Zuid, makkelijker te peddelen dan andersom.

Ik heb de tocht afgesloten met een aantal natte oefeningen om te ervaren hoe dat is in dit koude water. Mijn hersenpan is redelijk dun lijkt het, want naarmate ik vaker en langer mijn hoofd in het water hield, trok de kou diep naar binnen, zoals je wel eens ervaart als je je ijs te snel eet en er een pijnscheut door je verhemelte schiet. Hersenbevriezing, noemen mijn jongens het.

Al met al een aardige tocht. Het grijze weer had wat vrolijker gekund, maar voor de spiegel had ik er toch weer wat kleur bij gekregen. Met de complimenten aan Hilde die haar eerste groot water tocht met glans heeft doorstaan.