Net voor een bui stapten we in aan de Zoutkamperril. Dick had meteen een mooi verhaal over Abelstokken, je kent ze wel, die prikken met al/niet samengebonden takken als laterale markering van de vaarwegen. Het was een zekere Abel, met kennis van de Waddenzee, die deze methode gebruikte om de vaarwegen uit te zetten in de tijd dat Groningen nog een open zeeverbinding had met het Wad. Vandaar ook de naam Abelstokstertil als naam voor de brug die ter hoogte van de boomgaard (ook Abelstok geheten) tussen Mensingeweer en Wehe den Hoorn in ligt. De toon was gezet, Dick zat op de praatstoel, het tempo lag vanaf nu vast.
Zelf had ik mijn GPS op schoot en zag dat we goed 3 knopen haalden. Een klein spurtje bracht me tot 5,5 knoop tegen de wind in. Toen brak de bui los en peddelden we tegen de wind in richting Lauwersmeer. Daar stond een leuke wind kracht 4BF en de golven waren aan het Oosten van de Slenk lekker om te nemen. Na een uur bereikten we Stropersplaat waarvan we net in de verte een grote groep kanoers hadden zien vertrekken. Misschien een groep uit Zutphen, die kamperen geloof ik in april 4 weken op diverse plekken in het land. Ik zal het straks nog even googelen.
De halte bracht ons een natje en het droge, zowel qua eten en drinken als zon en regen. Na de rust vertrokken we met een leuke bries uit het NW weer richting Oostmahorn en nadat we het eiland gerond hadden, gingen we met de wind in de rug huiswaarts. Nu zou je verwachten dat je dan harder gaat, maar nee hoor, een van de deelnemers geniet van het tegen de wind in peddelen, maar weet met de wind in de rug geen raad. Dat werd dus een rustige terugtocht met een enkele surf van 6 knoop, maar over het algemeen moest ik bij 4 knoop al gas terugnemen om geen grote gaten te laten vallen.
Hoewel we maar met 3 kanovaarders deze tocht voeren, waren er wel 5 KVW-ers op het meer. Max verwelkomde ons nog vanaf de motorboot van zijn ouders toen hij door de Slenk voer en aan het eind van de Slenk zagen we een zeilbootje manoeuvreren waarvan we dachten dat het Friedeke wel eens zou kunnen zijn. Het leek erop of ze lag te wachten totdat we langszij wilden komen. En zo geschiedde. Altijd leuk om een bekend gezicht te zien en elkaar in deze wildernis van de elementen even aan te spreken.
Eenmaal in de Slenk kreeg onze windhapper weer praatjes en heb ik nog een keer geprobeerd de tellers van de GPS boven de 6 knopen te krijgen. Het is me niet gelukt met de Mariner, maar kenteren en steunen kan ik ook in deze schuit. Het was een mooie tocht, al is het maar omdat hij eindigt met zonneschijn. Met dank aan Hilde en Dick.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten