Ballastplaat - Gisteren met een zeer select groepje het Lauwersmeer op. Vanwege de samenstelling van de groep (2 Tochtleiders van de club, een B/G en twee jeugdige sportieve familieleden) heb ik gekozen voor wederom instappen op de Zoukamperril. Daar kunnen we het varen opbouwen en ook op tijd weer terug als het teveel wordt.
In de loods heb ik eerst de vaartechniek van de voorwaartse slag proberen over te brengen m.b.v. de kanotrainer. De jeugd was enthousiast omdat je gebruik mankend van een trainer heel goed kunt zien wat er van je gevraagd wordt en waar je op moet letten. Vervolgens voor een ieder een zeekajak uitgezocht en de trailer beladen. De band van de trailer bleek wat leeg en onderweg naar een luchtpomp kwamen we op de velg te rijden Snel de reserveband geplaatst en nieuwe banden besteld, deze zaten er inmiddels 12 jaar op (!?) en waren hoognodig aan vervanging toe.
De opstapplek aan de Zoutkamperril lag er verlaten bij. De wind woei er flink over heen en dat gaf vooral aanleiding om maar snel in de boot te stappen.
Het was duidelijk nog even wennen en spannend in het begin. De wind stak af en toe flink op, komend vanaf de wal, waardoor je dreigde te verlijeren de vaargeul in. Het echte werk kwam na de laatste bocht. Met de wind pal op de neus leek het goed te gaan. Het tempo lag niet hoog maar veiligheid en stabiliteit stonden in dit geval voorop. Een van de beginneres had toch wel moeite om de vaart erin te houden en daarbij koers te houden. Raak je eenmaal van koers, dan ga je corrigeren wat uiteindelijk voorwaartse snelheid kost. Eenmaal in het diepere deel van de Slenk werden de problemen toch te groot. Liggend dwars op de golven werd het te lastig de kano stabiel te houden en hadden we voor het eerst in jaren een serieuze redding. Dat verliep goed al bleek eenmaal terug in de boot dat de voetsteunen niet meer goed stonden en dat verstellen in dit water niet mogelijk was. Dat is pech hebben, want je hebt ze wel nodig om stabiel te blijven. Bij het voornemen om de kant op te zoeken om het een en ander goed vast te zetten zette een zoveelste golf van opzij de kano opnieuw op zijn kant. Gelukkig kon de drenkeling nu staan en liep hij met schip en al naar de kant. Ik liet hem achter in de wetenschap dat hij in goede handen was en ging op zoek naar het andere deel van de groep.
Ik zag ze niet meer, maar wist dat ze waren doorgevaren. Een veel voorkomende reactie van iemand die aan zijn grens zit. Kiezen voor eigen veiligheid en dan met de kop in de wind naar 'de overkant'. UIteindelijk herkende ik twee kano's nabij Stropersgat. Op een teken van mij leken ze even te wachten maar al snel voeren ze in alle rust naar de vluchthaven. Toen ik daar aankwam stonden ze al op de kant, net het laatste schip opheisend. Zelf legde ik aan bij de nieuwe kanosteiger en informeerde naar de situatie.
Vader en dochter waren blij dat ze het gehaald hadden en hadden trek in een pauze. Goed te begrijpen maar in deze context niet helemaal wat ik in gedachten had. Na een korte plaspauze moesten we toch weer van wal, terug naar de achterblijvers. Toen ik het eiland voorbij voer, zag ik een kano ons tegemoet komen, wat al bijna ertoe leidde dat het tweetal weer terug wilde varen om alsnog pauze te kunnen houden. Mooi niet. Een is ook maar alleen, dus er moest nog iemand alleen zijn.
Nadat we elkaar tegemoet waren gevaren, hebben we na een korte status update koers gezet naar de drenkeling op het droge. Al surfend bereikten we de plaats waar we hem hadden achtergelaten. Aldaar stapte hij fris en vrolijk in de boot en togen we huiswaarts.
Eenmaal terug op de kant kwamen de verhalen los en was het helemaal te gek en jammer dat we het geplande rondje niet helemaal af hadden gemaakt. Zelf was ik blij dat we de tocht zonder extra problemen hadden weten af te ronden.
Na de ervaringen van deze en vorige week weet ik het wel weer. Het is fijn dat je met stoere verhalen thuis kunt komen en dat je niet bevreesd bent om je grenzen op te zoeken en tegen te komen, maar voor de andere groepsleden voelt het toch alsof het allemaal maar kantjeboord gaat. De situatie was overzichtelijk, de groepssamenstelling voldoende, het plan doordacht, maar als Murphy daadwerkelijk had toegeslagen, dan was de reddingscapaciteit onvoldoende geweest. Waarvan acte.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten