Rust + Leerlingen te water

Het is de afgelopen weken rustig geweest op het blog. Deels ontbreekt het een mens soms aan de tijd om verslag te doen van zijn activiteiten en soms ontbreekt het aan de activiteiten zelf.

September is na het rondje Rif zonder al te veel varen verlopen. Tochten werden afgelast of vielen samen met andere activiteiten.

Vanaf eind september heb ik assistentie verleend bij het kennis maken met kanovaren voor een groep VMBO leerlingen. Een veertiental jongeren, waarvan er 12 kwamen opdagen en er 10 gillende exemplaren meegingen. Vier hadden een soort van natuurtalent, zaten goed in elke boot, konden koers houden en een constant slagritme aan de dag leggen. Voor dit viertal bestaat hoop in hun verdere kayakcarriere.

De rest had het kanovaren gekozen omdat ze niets anders wisten te kiezen, of gewoon daarom. Je kent dat wel, dat jeugdige enthousiasme.

Voor hen was het doen varen en het te water laten van de boot, het in- en uitstappen, liefst met hakken aan, mobiel op zak, kettingen etc om, uitgaanskleren aan, een heuse ervaring. Veel gegil, ze moesten alleen, dat is Gronings voor we varen niet in een canadees! Veel gewiebel, kayaks kriskras over het water, alle richtingen uit, niet luisteren, gewoon doorvaren, oefeningen doen? wat dan?, je kent het wel.

Voorwaartse slag, remmen, boogslag. Basale zaken die elke beginnerscursus de revue laat passeren, de dames waren hun eigen publiek.

Aan het eind nog even 360 graden draaien, voor de grap natuurlijk voorgedaan als eskimorol, dat leverde helemaal grote consternatie op.

Volgend jaar iets meer overleg met de docent over hoe de lessen in te vullen. Van de netto twee uur bleef uiteindelijk nog geen 45 minuten varend over. Dat is erg weinig, maar wellicht wil ik ook wel teveel :).