KVW Wintervaren - rondje binnendijks

De KVW vaart in de winter door, tweewekelijks ook op zaterdag om de conditie op peil te houden. Het gat in het voorjaar is anders voor de zeevarenden erg groot voor de grotere tochten die we dan nog mogen maken voordat Natura2000 gebieden gesloten worden voor het broed- en jongseizoen van vogels en zeehonden.

Dat doen we door een rondje binnendijks in te plannen waarbij ook mensen van de toersectie meevaren; de verbroedering zien we in de zomer minder vaak, maar in de winter en bij klusdagen blijkt de club toch meer te verbinden dan je op een mooie zomerdag zou denken.

Vandaag is een groep van 7 liefhebbers ingestapt tijdens een regen/hagelbui terwijl de eerste aangevroren sneeuw nog op de steiger lag. Gelukkig hield de neerslag het na 5 minuten voor gezien en konden we in een aardig tempo richting sluit van Schaphalsterzijl. Dat geeft altijd een pauze, omdat de kanosluis niet altijd even vriendelijk is voor je kayak als het hoogteverschil wat groter is. Na de sluisdoorgang snel een foto genomen van het licht aan de einder en vervolgens met de groep naar Garnwerd.

Aldaar troffen we de Hydrograaf die net 'onder' de brug doorvoer. De terugweg gaf vooral veel zon en het werd redelijk warm in het pak. Het tempo gaat langzaam naar beneden, er werd nog net geen thee geschonken onderweg. Heerlijk ontspannen voeren we dezelfde weg terug, aangezien de Wetsingermaar nog zeker een maand niet bevaarbaar is.

Bij aankomst bleken Jan en Willy nog present en tafelden we nog wat na met koffie en speculaas, met dank aan de Scoutinggroep van Stiens.

KVW Wintervaren - Appeltaart

De vuurtoren van Schiermonnnikoog gaf op 21 oktober een 6 Bft af voor district Rottum en als actuele wind om 11.00 uur. Derhalve met het reglement in de hand uitgeweken naar het Lauwersmeer. De ONO 5 Bft hebben we daar niet vernomen, een 4 Bft als uitschieter zat er wel in. Een kleine domper was het wel, de groep had zich voorbereid op een exclusieve zeetocht naar Schier.

Op aangeven van de tochtleider zijn we ingestapt aan de Zoutkamperril en zo overgestoken naar Oostmahorn. Lekkere wind van opzij en beter nog, voor een groot deel ook in de rug. Minieme surfjes, maar wel heel ontspannen gepeddeld naar Esonstad. Aldaar werden we door Dick getrakteerd op koffie en appeltaart omdat hij voor de 4e keer zeg maar grootvader is geworden.

Een prima actie die gevolgd werd door een tweede ronde warme chocomel met slagroom en een enkele tosti. Wie denkt dat kanovaren alleen is ter verbetering van de conditie, komt soms bedrogen uit.

Waar de rest van NL zich kon laven aan de warmste oktoberdag aller tijden, hadden wij hooguit 13 graden en een grauwe dag. De vakantiegangers in Esonstad hadden er ook zo hun gedachten bij en toen we die eenmaal gedeeld hadden, de worst en het brood nog waren verorberd want ja, daar kun je niet mee thuis komen, trokken we onze natte en koude spullen weer aan voor de terugtocht.

De terugweg (ver)leidde ik de groep iets te hoog op maar wel mooi tegen de wind in naar de noordelijke ingang naar Stropersplaat. Vervolgens de kanosteigers nog even bekeken en een pluim uitgedeeld aan de Marrekrieten en Lieuwe Blanksma die dit voor elkaar hebben gekregen. Vervolgens zakte het tempo m.i. redelijk weg en peddelde de groep terug naar de auto. Een elleboogje hier, een schouder daar, de pijntjes aan het eind van het seizoen lieten zich voelen.

Vergeten was de aanvankelijke teleurstelling over het skippen van de zee, het varen is qua beleving toch het mooist op de scheiding van land en water en dat is er genoeg.

Rust + Leerlingen te water

Het is de afgelopen weken rustig geweest op het blog. Deels ontbreekt het een mens soms aan de tijd om verslag te doen van zijn activiteiten en soms ontbreekt het aan de activiteiten zelf.

September is na het rondje Rif zonder al te veel varen verlopen. Tochten werden afgelast of vielen samen met andere activiteiten.

Vanaf eind september heb ik assistentie verleend bij het kennis maken met kanovaren voor een groep VMBO leerlingen. Een veertiental jongeren, waarvan er 12 kwamen opdagen en er 10 gillende exemplaren meegingen. Vier hadden een soort van natuurtalent, zaten goed in elke boot, konden koers houden en een constant slagritme aan de dag leggen. Voor dit viertal bestaat hoop in hun verdere kayakcarriere.

De rest had het kanovaren gekozen omdat ze niets anders wisten te kiezen, of gewoon daarom. Je kent dat wel, dat jeugdige enthousiasme.

Voor hen was het doen varen en het te water laten van de boot, het in- en uitstappen, liefst met hakken aan, mobiel op zak, kettingen etc om, uitgaanskleren aan, een heuse ervaring. Veel gegil, ze moesten alleen, dat is Gronings voor we varen niet in een canadees! Veel gewiebel, kayaks kriskras over het water, alle richtingen uit, niet luisteren, gewoon doorvaren, oefeningen doen? wat dan?, je kent het wel.

Voorwaartse slag, remmen, boogslag. Basale zaken die elke beginnerscursus de revue laat passeren, de dames waren hun eigen publiek.

Aan het eind nog even 360 graden draaien, voor de grap natuurlijk voorgedaan als eskimorol, dat leverde helemaal grote consternatie op.

Volgend jaar iets meer overleg met de docent over hoe de lessen in te vullen. Van de netto twee uur bleef uiteindelijk nog geen 45 minuten varend over. Dat is erg weinig, maar wellicht wil ik ook wel teveel :).