Het rondje ging niet in een supertempo, het weer was bewolkt tot nat al bleef dat beperkt tot een enkel buitje. Het was goed om weer even in de boot gezeten te hebben. Nu nog even afwachten wat de response van het lijf zou zijn.
De eerste werkweek eist zijn tol. Dan blijkt pas hoezeer een vakantie, ondanks de vele auto uren, rust brengt. Wat opviel was dat de biologische klok van meet af aan goed stond. Stipt om 6.00 uur ging die af en kon ik (met moeite) de weg naar de uitgang vinden. Maar echt energie op het werk had ik nog niet. Na afgelopen vrijdag, heb ik alle onderwerpen weer even de revue laten passeren en het lijkt er al weer bijna op of ik nooit ben weggeweest.
De uitnodiging voor een rondje Schier viel woensdag in de bus. 55 km peddelen rondom een eiland dat je niet verder zult bekijken dan vanaf een afstand op een enkele kleine pauze na. Ik moest er nog even over nadenken. Bij Sanquin had ik een halve liter bloed achtergelaten en dat eist een met de jaren toenemende tol, sneller agressief in de begindagen, een afgenomen conditie in de eerste week.
Alle seinen stonden echter op groen, mooi warm weer, bewolking, beetje wind en de instemming van het thuisfront. Ik heb het er maar op gewaagd (onder opgave van de mitsen en maren bij de tochtleider).
Ik bleek niet de enige die er weer in moest komen; de organisatie voor een dagtocht ging niet voor alle leden in de groep even soepel. Uiteindelijk gingen we om 9.30 uur te water, lagen we rond 11.00 uur bij de Eilanderbalg, om 12.00 uur een pauze op Schier Oost en vanaf 12.30 uur op weg naar de Noord. Eindelijk was het zicht beter, de bewolking en lichte nevel trokken weg en de ebstroom kwam op gang. Het tempo (en de vaarsnelheid) hadden tot dan niet echt hoog gelegen, mede door de Zuiden wind misschien en het feit dat we rond de kentering voeren. Ook deze keer konden we de verleiding niet weerstaan om de bocht af te snijden. Dat leverde dan weer het element wadlopen op omdat tegen een uur na hoog water je ongetwijfeld vastloopt op de grote plaat van Schier Oost. Na eenmaal het optionele element wadlopen te hebben volbracht, hielp de stroom ons snel door de Eilanderbalg en langs Simonszand. Michiel telde op afstand zeker 100 zeehonden, het was een mooi gezicht. Vervolgens de bocht om en langs Schier. De volgende pauze was om 13.30 tot 14.30 uur. Lunch en voor Herman ook een uiltje knappen. Hij had al heel wat zitten geeuwen en het lukt hem om te midden van zijn inspanningen in slaap te vallen. Ik bracht het niet verder dan een half uurtje opwarmen in de zon, mijmerend met het geluid van de branding op de achtergrond. Zo voelt vakantie.
55 Kilometer is uiteindelijk toch ook stug door peddelen, ook al ben je er mentaal mee klaar. In mijn geval moest ook het lijf er nog even aan wennen dat er meer arbeid geleverd moest worden dan dat er aan energie in zou gaan. Het duurde vrij lang voordat de hulpvoorraden werden aangesproken. Verder levert mijn lijf vooral een constante arbeid, zonder al te grote pieken. Ik bleef dus wel op koers en snelheid, al had ik het idee dat mijn kompanen sneller konden. Tussen de brandingen door voeren we langs de Noordkust. Voortdurend het lijf in de vooruit met de lichte stress van de branding links en rechts. Niet dat ik daar normaal gesproken bang voor ben, maar als het lijf leeg is en het hoofd er niet helemaal bij, dan zijn er elementen die ik kan missen in een zeetocht. Slechts een maal moesten we door een overslaande golf. Dat werkte overigens wel verfrissend en daarna snel weer verder.
De zon was goed doorgebroken, het strand vertoonde meer leven vanaf de laatste strandtent zeg maar. Ik herinnerde me een vorige tocht waarbij het oneindigheid leek te duren voor we de vuurtoren gerond hadden. Dat viel me deze keer heel erg mee. Voortdurend hield ik met transitopeilingen in de gaten of we nog voortgang maakten. Mocht dat niet het geval zijn geweest, dan had ik mijn kano prompt op het strand gezet en gewacht op het inkomende water. Dat bleek niet nodig.
Iets na half zes hebben we de boot weer op de kant gelegd voor het aanspreken van de laatste mondvoorraden. Ik had het uiterst krap bemeten en kwam net uit. Tijdens zijn tweede dutje werd Herman al snel gewekt door het opkomende water. Binnen 15 minuten stonden we dus al weer met de boot in de hand langs de waterlijn, een methode vindend de aanrollende golven te passeren.
Een kwartier later rondden we Schier en zagen we de broodroosters van de spuisluizen recht voor ons. Vanaf nu in een rechte lijn naar varend zetten we het laatste stuk in. Er was duidelijk leven op het wad. De marifoon had me die dag al het een en ander laten weten over de vaarbewegingen, er waren flink wat groepen op het water. Een flinke kanogroep van de SalzwasserUnion, zes kajaks van de GKV, wijzelf, 120 wadlopers op Brakzand en ik vermoed dat Bram met een groep wandelaars op Engelsmanplaat vertoefde. In de Glinder voer een achttal zeilschepen, de Monnik voer de veerdienst en ook de Esonborg en een aantal watertaxi's voeren regelmatig van en naar Schier. Het was er dan ook een goede dag voor.
Boven de westpunt van Schier kon ik door de Zuiden wind de geur opvangen van vochtig en zacht rottend gras/groen. Het moest dus goed broeierig geweest zijn die dag. Eenmaal onder Schier woei de warme lucht van het vaste land je tegemoet. Een warme en vochtige wind, het voelde nu aangenaam aan. Het laatste stuk gaf mij vleugels, relatief gezien dan, anderen zakten helemaal in. Uiteindelijk was ik om 19,15 uur weer terug in de haven. De GKV was al weer naar huis, de SWU verbleef nog op het wad.
Het lijf had 's avonds niets meer te missen. Met een kop als een boei, kon ik nog net alle bewegingen piepend en krakend maken, maar kracht zat er niet meer in. Vandaag maar even rust houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten