KVW - Lauwersoog - Engelsmanplaat - Schier Noord

Schier – Het beloofde een mooie nazomerdag te worden. Een ZZW 3, tegen de 20 graden, een beetje bewolking in de bovenste luchtlagen. Bovendien was het de voorgaande dagen net zulk weer geweest. De zee lag er zo vlak als een spiegel bij. Het was heiig, wat je soms deed denken dat er geen scheidslijn meer te zien was tussen water en lucht aan de horizon. Kortom, een perfecte dag voor een geweldige wadbeleving.

Het begon al met inschepen. Normaliter doen we dat aan het eind van de Pier, maar sinds kort heeft de gemeente de Marne besloten om Lauwersoog Haven tot de echte wereld toe te laten. Voorheen waren er geen beperkingen ten aanzien van het parkeren, maar met de komst van de nieuwe jachthaven en een overvloed aan visrestaurants, willen en moeten de uitbaters het maximum uit het gebied kunnen halen. Het parkeren is nu aan tijd gebonden, maximaal 2 tot 4 uur.

Daar heb ik als dagtochtvarend kanovaarder dus helemaal niets aan. Konden we voorheen nog bij de trailerhelling of de steigers instappen, nu worden we 'gedwongen' ons heil in de blubber te zoeken. Gelukkig was het vertrek bij hoog water en konden we met alleen natte voeten vertrekken. Maar bij terugkomst halverwege het opkomende tij, moesten we toch echt een flink stuk door de modder. Wie het onbepakt al een opgave vindt, moet het maar eens proberen met een beladen kano in een heavy duty uitvoering. Om van het schoonmaken van vaarmateriaal en kleding nog maar niet te spreken.

De tocht ging in alle rust door de Zoutkamperlaag, over rood zeg maar, naar Engelsmanplaat. We hadden flink de stroom mee en door het gunstige weer viel de groep deels uit elkaar. Een van ons mistte de afslag bij de Kuipersplaat, waardoor we na hereniging doorvoeren naar het Rif. Na een pauze van een half uur togen we naar het Noordzee strand van Schiermonnikoog. De zee was hartstikke vlak, er stond geen zuchtje wind. Op het strand was het anders. Er stond een redelijke bries die mij snel deed afkoelen, ondanks de droge kleding. De maaltijden gingen er goed in en er waren druiven uit eigen tuin van Hilde. Aan ons had het Strandhotel dan ook geen klandizie; de enige die een soepje wilde halen is uiteindelijk snel op zijn schreden teruggekeerd toen hij de prijzen van de kleine kaart eenmaal onder ogen had gekregen.

De groep was dit keer groter dan normaal. Het zal de combinatie van het weer, de route en de lengte van de tocht en het moment in het seizoen zijn geweest dat ik aanvankelijk 10 aanmeldingen had. Uiteindelijk zijn we met 9 man gaan varen. En ook dan heb je als tochtleider rekening te houden met de wensen van de mensen. De een wil langer pauzeren op het Rif, de ander wil op tijd thuis zijn voor een diner buitenshuis. Dat betekent ook dat je als tochtleider, soms strak aan de tijden moet houden. De pauze van een uur was in principe genoeg, maar als je weet dat je meer tijd hebt, dan verken je op zo'n eiland iets meer dan alleen het direct aangrenzende strand. Om 15.00 uur pakten we de spullen weer in en strandden om 17.15 uur op de blubber ten oosten van de haven.

Vooral bij thuiskomst blijkt hoe groot de schade is. Het vaarmateriaal moet grondig worden schoongemaakt en het slik is met moeite uit je vaarkleding te verwijderen. Het is wellicht een idee om de gemeente de Marne te vragen of er een ontheffing mogelijk is. Overigens een topdag voor de wadbeleving, maar het parkeerregime maakt het niet direct aantrekkelijk.

KVW - Klusdag

Loods – Twee maal per jaar heeft de KVW een klusdag waarbij het vaste team dat onderhoud pleegt aan het gebouw en het vaarmateriaal, ondersteund wordt door andere leden voor de grotere klussen. Ook dit jaar stonden er weer ruim 10 leden klaar om de handen uit de mouwen te steken. De voordeur werd deels vervangen, een van de bovenramen gesloopt ter vervanging van alle drie de raampartijen, de zolder kreeg een stofbeurt en verder het gewone werk als goten leeg halen, ramen zemen en de vloer een extra grondige beurt geven. Verder heeft Ger een deur afgelakt en hebben we allemaal deelgenomen aan de kano wedstrijd als onderdeel van Winsum Maritiem.

Gelet op het weer, de opkomst en de klussen was het heerlijk relaxte dag. Op de foto de twee Jannen, het deed me op een gegeven moment denken aan de balkonscene van de muppetshow.

KVW 2011

 

Track informatie- test

KVW - Rondje Schiermonnikoog

Rondom Schier – Na drie weken Noorwegen, prachtige natuur en veel autokilometers, heb ik afgelopen zondag een rondje Kromme Raken gevaren. Daar was ook alle tijd voor, want als je trekt met hutten, dan heb je geen caravan / tent om op te ruimen. Ik was er in zekere zin ook aan toe. De laatste dagen betroffen ook vooral reisuren om van Telemark via Oslo en daarna door Denemarken thuis te komen.

Het rondje ging niet in een supertempo, het weer was bewolkt tot nat al bleef dat beperkt tot een enkel buitje. Het was goed om weer even in de boot gezeten te hebben. Nu nog even afwachten wat de response van het lijf zou zijn.

De eerste werkweek eist zijn tol. Dan blijkt pas hoezeer een vakantie, ondanks de vele auto uren, rust brengt. Wat opviel was dat de biologische klok van meet af aan goed stond. Stipt om 6.00 uur ging die af en kon ik (met moeite) de weg naar de uitgang vinden. Maar echt energie op het werk had ik nog niet. Na afgelopen vrijdag, heb ik alle onderwerpen weer even de revue laten passeren en het lijkt er al weer bijna op of ik nooit ben weggeweest.

De uitnodiging voor een rondje Schier viel woensdag in de bus. 55 km peddelen rondom een eiland dat je niet verder zult bekijken dan vanaf een afstand op een enkele kleine pauze na. Ik moest er nog even over nadenken. Bij Sanquin had ik een halve liter bloed achtergelaten en dat eist een met de jaren toenemende tol, sneller agressief in de begindagen, een afgenomen conditie in de eerste week.

Alle seinen stonden echter op groen, mooi warm weer, bewolking, beetje wind en de instemming van het thuisfront. Ik heb het er maar op gewaagd (onder opgave van de mitsen en maren bij de tochtleider).

Ik bleek niet de enige die er weer in moest komen; de organisatie voor een dagtocht ging niet voor alle leden in de groep even soepel. Uiteindelijk gingen we om 9.30 uur te water, lagen we rond 11.00 uur bij de Eilanderbalg, om 12.00 uur een pauze op Schier Oost en vanaf 12.30 uur op weg naar de Noord. Eindelijk was het zicht beter, de bewolking en lichte nevel trokken weg en de ebstroom kwam op gang. Het tempo (en de vaarsnelheid) hadden tot dan niet echt hoog gelegen, mede door de Zuiden wind misschien en het feit dat we rond de kentering voeren. Ook deze keer konden we de verleiding niet weerstaan om de bocht af te snijden. Dat leverde dan weer het element wadlopen op omdat tegen een uur na hoog water  je ongetwijfeld vastloopt op de grote plaat van Schier Oost. Na eenmaal het optionele element wadlopen te hebben volbracht, hielp de stroom ons snel door de Eilanderbalg en langs Simonszand. Michiel telde op afstand zeker 100 zeehonden, het was een mooi gezicht. Vervolgens de bocht om en langs Schier. De volgende pauze was om 13.30 tot 14.30 uur. Lunch en voor Herman ook een uiltje knappen. Hij had al heel wat zitten geeuwen en het lukt hem om te midden van zijn inspanningen in slaap te vallen. Ik bracht het niet verder dan een half uurtje opwarmen in de zon, mijmerend met het geluid van de branding op de achtergrond. Zo voelt vakantie.

55 Kilometer is uiteindelijk toch ook stug door peddelen, ook al ben je er mentaal mee klaar. In mijn geval moest ook het lijf er nog even aan wennen dat er meer arbeid geleverd moest worden dan dat er aan energie in zou gaan. Het duurde vrij lang voordat de hulpvoorraden werden aangesproken. Verder levert mijn lijf vooral een constante arbeid, zonder al te grote pieken. Ik bleef dus wel op koers en snelheid, al had ik het idee dat mijn kompanen sneller konden. Tussen de brandingen door voeren we langs de Noordkust. Voortdurend het lijf in de vooruit met de lichte stress van de branding links en rechts. Niet dat ik daar normaal gesproken bang voor ben, maar als het lijf leeg is en het hoofd er niet helemaal bij, dan zijn er elementen die ik kan missen in een zeetocht. Slechts een maal moesten we door een overslaande golf. Dat werkte overigens wel verfrissend en daarna snel weer verder.

De zon was goed doorgebroken, het strand vertoonde meer leven vanaf de laatste strandtent zeg maar. Ik herinnerde me een vorige tocht waarbij het oneindigheid leek te duren voor we de vuurtoren gerond hadden. Dat viel me deze keer heel erg mee. Voortdurend hield ik met transitopeilingen in de gaten of we nog voortgang maakten. Mocht dat niet het geval zijn geweest, dan had ik mijn kano prompt op het strand gezet en gewacht op het inkomende water. Dat bleek niet nodig.

Iets na half zes hebben we de boot weer op de kant gelegd voor het aanspreken van de laatste mondvoorraden. Ik had het uiterst krap bemeten en kwam net uit. Tijdens zijn tweede dutje werd Herman al snel gewekt door het opkomende water. Binnen 15 minuten stonden we dus al weer met de boot in de hand langs de waterlijn, een methode vindend de aanrollende golven te passeren. 

Een kwartier later rondden we Schier en zagen we de broodroosters van de spuisluizen recht voor ons. Vanaf nu in een rechte lijn naar varend zetten we het laatste stuk in. Er was duidelijk leven op het wad. De marifoon had me die dag al het een en ander laten weten over de vaarbewegingen, er waren flink wat groepen op het water. Een flinke kanogroep van de SalzwasserUnion, zes kajaks van de GKV, wijzelf, 120 wadlopers op Brakzand en ik vermoed dat Bram met een groep wandelaars op Engelsmanplaat vertoefde. In de Glinder voer een achttal zeilschepen, de Monnik voer de veerdienst en ook de Esonborg en een aantal watertaxi's voeren regelmatig van en naar Schier. Het was er dan ook een goede dag voor.

Boven de westpunt van Schier kon ik door de Zuiden wind de geur opvangen van vochtig en zacht rottend gras/groen. Het moest dus goed broeierig geweest zijn die dag. Eenmaal onder Schier woei de warme lucht van het vaste land je tegemoet. Een warme en vochtige wind, het voelde nu aangenaam aan. Het laatste stuk gaf mij vleugels, relatief gezien dan, anderen zakten helemaal in. Uiteindelijk was ik om 19,15 uur weer terug in de haven. De GKV was al weer naar huis, de SWU verbleef nog op het wad.

Het lijf had 's avonds niets meer te missen. Met een kop als een boei, kon ik nog net alle bewegingen piepend en krakend maken, maar kracht zat er niet meer in. Vandaag maar even rust houden.