Het is al weer even geleden dat ik een dagtocht met de KV Winsum heb gevaren. Gisteren kwam ik er als tochtleider niet onder uit :) en had ik een tocht voorbereid over de Dollard.
Normaal varen we in die buurt vanaf Termunterzijl naar Ditzum of Emden, gisteren wilde ik de modderbanken bij laag water zien en vertrokken we van Nieuw Staten Zijl.
Ik had enthousiaste verhalen gehoord over geluiddempende kloven en vluchten ganzen zo groot als een tapijt bommenwerpers van weleer. Om dit allemaal mee te maken stonden we al om 8.00 uur klaar voor vertrek vanaf de loods van KV Winsum. Iets na negenen troffen we Ben bij NSZ en was de groep compleet. In alle rust hebben we ons vaar-klaar gemaakt en ons af laten zakken met het afgaande water door de geul en tussen de modderplaten door.
Het zag er idylllisch uit en ik keek uit naar het deel waar ik oevers van twee tot drie meter mocht verwachten.
Volledig gespitst op al het moois dat komen zou was het een aangenaam begin. Ben begon al van meet af aan te zoeken naar een mooi plekje om bij springtij met zijn dochter en vriend in de modder te spelen. Hoe zachter de blubber hoe beter. Feit is dat die natte blubber van boven af zacht lijkt, maar op veel plaatsen toch gewoon keiharde zeeklei is en we hebben het tot de D17 volgehouden om te peilen hoeveel blubber er stond. Dat gaf aardig wat vertraging, maar dat gaf natuurlijk niets omdat we absoluut niet op tijd stonden.
De wind wakkerde wat aan, de bewolking nam toe en eenmaal bij de bocht in het Groote Gat besloten we niet langer tegen de ZW 5 Bft in te peddelen en het er maar van te nemen. Ben zocht de geul uit om in te landen en ik verzamelde de groep. Ietwat onwennig keken we rond en uiteindelijk zetten Ben en ik de kajak op de plaat. Bram en Hilde zochten nog wat hard en droog zand maar kwamen onverrichterzake terug. De lunch werd genoten met de kajak als zitje en de voeten 10 cm in de blubber. Blijven staan is geen optie, je zakt weg of raakt erin vastgezogen, de ervaren wadlopers zullen de gevaren van het slik herkennen.
Een rondje over de slikplaat wist een enkeling toch nog te verrassen. Net iets te lang stilgestaan voor het maken van die ene foto of geschrokken omkijkend naar de herkomst van een kreet van een vallende man en voor je het weet val je zelf vierkant voorover. Gelukkig was er genoeg water in de buurt om eenmaal terug bij de boot het ergste vuil van ons af te spoelen.
De terugweg verliep minder relaxed dan heen. Nu niet wind en stroom mee, maar wind tegen en de stroom licht mee. Wind tegen stroom geeft korte golven en klapperende schepen op het water. De rust van de lange golven tijdens de heenreis werd ingewisseld tegen windruis, opspattend water en hard werken. Kortom, alle elementen van het zeevaren waren ineens aanwezig. De reis verliep voorspoedig en net na tijdstip laag water lagen we weer in het interessante gebied. Wat duidelijk opviel is dat de waterstand na TLW snel hoger wordt, zelfs zo hoog dat het idee van een diepere geul tussen rustgevende modderbanken al niet meer in te denken is bij het vlakke landschap dat wordt geboden.
De weg terug viel me daarmee iets tegen en de slinger naar de haven van Nieuw Staten Zijl leek veel langer dan de slinger er vandaan. Leerpunt is dus dat je qua planning voor het laagwater moment en liefst bij springtij op zoek moet naar het beloofde schouwspel. Gelet op het verhaal van die ganzen, zal het ook nog in het voor- of najaar moeten zijn.
Verder is het een prima beginnerstocht en ik zal het zeker bij niet teveel wind op een mooie zonnige dag nog een keer proberen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten