NKB Zeekamp Vlieland 2009

Vlieland - Dit jaar is het de vierde keer dat ik aan het zeekamp heb deelgenomen. De voorgaande jaren heb ik nog een week na kunnen zinderen van het zorgeloze weekje kanovaren op de Wadden, dit jaar zal de napret een stuk minder zijn. Om te beginnen was het kamp al een dag korter dan anders, omdat op Vlieland een festivalexperiment heeft plaatsgevonden. We waren als NKB op zaterdag niet welkom, en gelet op het doorgaande feest t/m maandagochtend, op zondag eigenlijk ook niet.
Zelf had ik koorts van donderdagavond t/m zaterdagochtend en zag ik af van de heenreis op zondag. Ik heb maandag de boot genomen en kunnen genieten van een goede nachtrust.

Eenmaal op het kamp heb ik mijn oude maten opgezocht en vervolgens mijn tent op een vrij plekje opgezet. 's Avond is er centraal diner en de kok moest overduidelijk nog even wennen aan de maatvoering bij het bereiden van het eten voor een naar opgave 52 mensen. De hartige hap viel desondanks goed en legde een goede bodem voor de komende dagen.
Na de debriefing van de groepsactiviteiten van maandag, heb ik me aangemeld voor een tochtleidersrol voor de dinsdag. Samen met Michel heb ik een tocht voorbereid van Vlieland over de Engelschehoek naar West-Terschelling, om vervolgens onderlangs via de kardinalen terug te varen. Dinsdagochtend mocht ik de aftrap nemen. Na een toelichting op het plan, de te hanteren handsignalen en het formatievaren zijn we van wal gegaan. Helaas had ik de warming-up vergeten, al wist Karien dat goed op te vangen door heel relaxed te starten. Mijn plan was gebaseerd op de stromingen en de grondkoersen die ik wilde varen. Dat leverde een 'onaangename' oversteek op met wind (en golven) schuin van achteren. Een volgende keer zal ik mijn plan ter plekke bijstellen en afwisselend ruimte geven voor een goede surf en dit vervolgens te corrigeren door dwars op de wind te gaan varen.
Later kregen we van Nico alle ruimte om te surfen in de golven boven de Engelsche hoek. Ik kon duidelijk het verschil voelen tussen hoe ik in de boot zat en hoe mijn groepsgenoten de wave ondergingen. Het was mij niet helemaal duidelijk waar dat door werd veroorzaakt. Eerst dacht ik dat het te maken had met mijn toch wel akelig sombere stemming van de afgelopen weken, maar een belangrijk deel werd ook veroorzaakt door het gebrek aan controle. Dit was de tweede keer dat ik met mijn nieuwe schip/kajak in woelig water terecht was gekomen en het voelde allemaal vreselijk instabiel. Mijn hoofd en lijf waren duidelijk ingespeeld op het vaargedrag van mijn Mariner en nog zeker niet op de vaareigenschappen van mijn nieuwe XP.

Tijdens de surferij hebben we nog wat geoefend met omgaan als noodstop (en daaropvolgend eskimoteren) en het redden van mensen die dat laatste niet tijdig lukt. Bij een van die reddingen heb ik mijn vingers flink opengehaald aan een scherpe kuiprand en dat zou de rest van de dag mijn stemming stevig beinvloeden. Ik zat toch al niet lekker in mijn vel (mentaal niet) en door de instabiliteit ook fysiek niet, met een hevig bloedende wond had ik mijn aandacht niet meer bij het groepsgebeuren. Daar was ondertussen een arm-uit-de-kom situatie gaande en ik moest daar leiding aan geven. Toen bleek overduidelijk dat ik me niet echt op het zeekamp heb voorbereid; mijn incidentmanagement kwam zeg maar niet uit de verf. Voor mij hoefde die spelerij ook niet, ik kwam ten slotte om te varen (en Noordzee ervaring op te doen). Laten we zeggen dat ik uit deze situatie erg veel geleerd heb en vooral ook weet dat ik nog veel te leren heb.

Deze dag gaat verder door het leven als de dag van het zeehondjes incident. Door gebrek aan (in-)zicht heb ik de afstand tot een groep rustende zeehonden verkeerd ingeschat en kwamen we veel te dichtbij. Ik ben daarop meerdere malen geattendeerd door onze zeehonden expert (maar dat wist ik toen nog niet) en heb dat genegeerd / onderschat. Vanuit de lessituatie wilde ik direct aan land om de gewonde te verzorgen, maar dat land had achteraf gezien best wel een kilometer verderop kunnen liggen dan waar ik op aan liet koersen. Enfin, het komt erop neer dat zeehonden op je achterdek mogen springen en naar je peddel mogen happen (in het water zijn zij immers vrij en thuis), op het land moet je ze op een afstand van 1200 meter weten te houden, anders raken ze in de stress en verlaten ze hun rustplaats. Laten we zeggen dat ik nu meer respect heb voor deze regel uit de ere-wad-code dan voordat ik naar dit zeekamp ging. 's Avonds bleek dat er mensen zijn geweest die gezien hebben dat wij op dezelfde plaat waren als waarop eerder zeehonden lagen te rusten en dat die zeehonden te water zijn gegaan. Niemand heeft het de beestjes gevraagd, maar er is een statistisch verband dat onze aanwezigheid op de plaat voor de zeehonden op meer dan 200 m afstand aanleiding is geweest om de plaat te poetsen (bij n=1). Op Schiermonnikoog lagen ze er het weekend daarvoor op 25 m nog heel gezellig bij en maakten ze geen enkele aanstalten om voor wandelaars of kanoers in beweging te komen. Het kan verkeren.

We hebben de lessituatie afgerond met delen uit de cursus EHBO (volgens de kano veiligheids test en ZV) en vervolgens een pauze gehouden. Omdat we door het spelen in de golven en de lessituaties waren afgeweken van ons oorspronkelijke plan, hebben Michel en ik voor de terugweg een aangepast vaarschema opgesteld. De tocht verliep onder leiding van Michel voorspoedig en we waren keurig op tijd weer thuis voor ons korvee.

Het onervaren varen in mijn nieuwe boot en de al maar doorgaande evaluatie van het zeehonden incident maakten niet dat ik erg veel zin kreeg in een volgende tocht. Toch heb ik geopteerd om in de groep te blijven en de volgende dag weer mee te gaan. Annet nam een rustdag en gaf daar een motivatie aan die ook voor mij had kunnen gelden. Gelukkig werd het geplande vaarschema omgegooid en vervangen door branding varen aan het strand en 's middags de wals. Dat gaf me in elk geval de opties om gedurende de dag alsnog te besluiten mijn schip op de kant te leggen. Ik heb daar met Karien (als leider van de dag) over gesproken en ook tijdens het brandingvaren wel melding van gemaakt. Uiteindelijk veranderde de stemming tijdens het branding varen. Ik ging bij de tweede surf weliswaar onderuit, maar dat deerde me ineens niet meer. Ik had inmiddels geaccepteerd dat ik soms de golven moet laten winnen en na een paar rondjes in en uit de branding kreeg ik er weer zin in. En zowaar, zat ik na weer opgewarmd te zijn tijdens de lunch op een beschut plekje in de brandende zon, 's middags in de wals.
Het was hard werken, de XP is 25 cm langer, heeft minder zeeg en heeft een geringere beginstabiliteit. In de klotsbak van de wals kostte het erg veel moeite om het schip een koers te geven en ik kreeg de indruk dat als de voorkant eindelijk de smaak van het surfen te pakken had, er aan de achterkant een enorme trap op de rem werd gegeven. Desondanks heb ik een paar leuke surfs gemaakt en ook een keer een redding uitgevoerd. Dat ging verder prima.
Een leermomentje had ik bij een vrijwillige eskimorol die maar niet wilde lukken. Door te opteren voor de goede chocolade kant zeg maar, had ik niet door dat ik tegen de stroom in onder mijn boot langs wilde draaien. En dat kan niet. Dus dat werd een redding.
Helaas moest er daarna iemand gered worden die bij het verlaten van zijn schip bleef haken en daardoor te lang onder water is gebleven. Uiteindelijk niets ernstigs, maar wel een serieus geval van NO-PLAY waar direct op gehandeld moest worden. Lianna had dat goed in de gaten en heeft daar zeer adequaat op gereageerd. Pluim daarvoor. Uiteindelijk hebben we de ongelukkige naar de kant gesleept en met behulp van een vriendelijke omstander met een auto naar de camping kunnen laten transporteren, incl. kano.

De tweede dag was een enerverende dag die veel krachten heeft gekost en veel belangrijker nog, me de zin in het varen heeft terugbezorgd.

De derde dag, donderdag, was een relaxte vaardag. Weliswaar met allerlei incidenten als vergeten zwemvest, weggespoeld luik en een gat in de boot, maar ik werd door Nico en de aspirant ZVE-ers redelijk in de luwte gehouden. Ook nu vanaf Vlieland naar West-Terschelling en daarna via de wals weer terug. Lekker varen, veel tochtleiding en incidentmanagement, een enkele surf op de terugweg en spelen in de wals. Het komt goed tussen mij en de XP en voor volgende jaar heb ik duidelijk voor ogen waar ik me op moet voorbereiden. Nu maar hopen dat The Great Wide Open niet samenvalt met het gunstige tij voor het Vlielandkamp.